De weg van het leven. Kies je voor makkelijk of moeilijk? Of ertussenin? Heb je eigenlijk wel een keuze? Als we konden kiezen, dan was mijn leven heel anders. Dan had ik de makkelijke weg gekozen, maar als ik me verveelde zou ik met mijn andere been op het moeilijk pad gaan lopen en dan weer snel terug. Maar deze keuze heb ik niet altijd. Ik denk dat niemand die áltijd heeft.
Mijn moeder is overleden aan darmkanker toen ik tien was. Ik besefte me wel dat ze weg was, ik besefte me alleen niet meteen dat ze nooit meer terug zou komen. Echt tijd om dat te beseffen kreeg ik ook niet. Nadat mijn moeder was overleden moest mijn vader nachtdiensten draaien. Anders was er geen geld meer. Dit betekende dat ik, ondertussen elf jaar, in de nachten altijd alleen was. Doordat ik vaak alleen was moest ik ook voor mezelf gaan zorgen. Eten koken, zelf mijn wekker zetten voor school en zorgen dat ik op tijd was. Hierdoor werd ik snel zelfstandig en eigenlijk ook meteen volwassen. Echt tijd om kind te zijn had ik niet. Mijn vader had ook de zwaarste tijd van zijn leven en ik wilde er graag voor hem zijn. Maar dat hoort natuurlijk niet voor een kind van elf.
Ongeveer twee jaar later veranderde de thuissituatie. Van alleen mijn vader en ik; naar mijn vader, zijn nieuwe vriendin en haar twee dochters. Naast dat er andere mensen in ‘mijn’ huis woonden, was ook het hele huis verbouwd en nieuw. Van de zolder tot aan de woonkamer en de opbergkast in de gang. Alles was anders. Toen kwam bij mij de klap. Ik zag altijd de vriendin van mijn vader met haar dochters; ik had dat niet. Ik wilde ook gaan shoppen met mijn moeder, of ruzie met haar kunnen hebben omdat ik te laat naar bed ging. Maar dat kon niet. Nooit niet.
Ik wist totaal niet hoe ik hier mee moest omgaan. Ik durfde vaak niet met mijn vader er over te praten omdat ik dan het gevoel had dat ik hem aan de pijnlijke gebeurtenis liet denken. Alles hield ik voor mezelf. Alles bleef in mijn hoofd rondzweven, totdat het echt niet meer goed ging. Het duurde niet lang voordat mijn vader dit zag en er wat van zei. Samen met mijn vader ben ik opzoek gegaan naar hulp, want ik wilde beter worden. Ik wilde een normaal leven.
Mijn leven nam een andere weg toen mijn moeder overleed. Ook nam het een andere weg toen ik besloot om hulp te zoeken. Deze keuzes beïnvloeden de weg van het leven. Aan de ene kant kan je dus wel kan kiezen welk pad je beloopt, maar aan de andere kant ook niet. Nu kies ik er zelf voor om een nieuwe weg in te slaan. Elke dag probeer ik positief na te denken over alles wat er in mijn leven is gebeurd. Het helpt zeker om een zonnigere toekomst te zien. En ik hoop dat deze ook echt zonnig gaat zijn.
