Wat hoor ik vaak dat ik veranderd ben. “Je bent zo veranderd! Wat is er met je gebeurd?” Heb ik daadwerkelijk een metamorfose ondergaan? Misschien is dit wel wie ik echt ben; misschien had ik gewoon een masker op, omdat ik er maar bij wilde horen. Wilde ik voldoen aan het perfecte plaatje dat werd geschetst door mijn gemeenschap? Dit was wel waar ik tot mijn zestiende in geloofde.
Ik weet het nog goed, een aantal jaar geleden, ik was net aan een nieuwe opleiding begonnen en in gesprek met een vriendin. Het ging als volgt:
Vriendin: “Zodra ik klaar ben ga ik trouwen en kinderen krijgen!”
Ik: “Ja, dan zijn we 18/19 met een leuke man. Huisje, boompje, beestje!”
Vriendin: “Ik zal alles voor mijn man doen. Heb je al leren koken?”
Ik: “Ja! Liefde van de man gaat door de maag!”
Mijn omgeving beïnvloedde onbewust de manier waarop ik mijn toekomst zag. Hoe kon ik me zo laten meeslepen? Hoe was dat mijn realiteit, en wellicht het belangrijkste, hoe veranderde ik zo drastisch, op deze leeftijd, terwijl ik mijn toekomst al duidelijk voor me zag?
Mijn moeder is getrouwd op haar zeventiende en is al 26 jaar lang huismoeder. In al die jaren is zij geen enkele keer naar school geweest, noch heeft ze gewerkt. Mijn zus, aan de andere kant, is een geambieerde wetenschapper, die heel goed weet wat ze doet en wat ze wil bereiken. Zij stelde de vraag: “Ma, waar zie jij jezelf binnen nu en 10 jaar? Is er nog iets dat je wil bereiken of wat je nog wil doen?” Er viel een stilte, waarna mijn moeder antwoordde met: “Ja, geen idee? Ik heb jullie waar ik voor zorg en dat is mijn taak.” Nu ik er zo over nadenk heeft het antwoord van mijn moeder toch iets in mij losgemaakt.
Toen mijn zus die vraag stelde aan mijn moeder, stelde ik dezelfde vraag aan mijzelf. Waar zie ik mezelf over 10 jaar? Wil ik hetzelfde leven leiden als mijn moeder? Trouwen, kinderen krijgen en de gemeenschap blij maken? Alleen al die gedachte gaf mij een benauwd gevoel. Over 10 jaar wilde ik mezelf gelukkig zien met keuzes die ik gemaakt had voor mezelf.
Ik wilde niet meer voldoen aan de eisen van de gemeenschap. Ik wilde mezelf zijn, wetende dat het me veel zou kosten. Ik rondde mijn opleiding tandartsassistent af en schreef me in voor journalistiek. De mediawereld is waar ik me van kleins af aan het liefst in zag. Ik begon mij te verdiepen in het feminisme. Erg cliché misschien, maar ik hoorde het nummer ‘Flawless’ van Beyoncé met daarin deze quote van Chimamanda Ngozi Adichie: “We teach girls to shrink themselves, to make themselves smaller. You should aim to be succesfull, but not too successful, otherwise you would inflect the man. Because I’m female I am expected to aspire to marriage; I am expected to make my life choices always keeping in mind that marriage is the most important, but why do we teach girls to aspire to marriage and we don’t teach boys the same?” Ik herkende de problemen en op datzelfde moment realiseerde ik me dat de rolverdeling tussen mannen en vrouwen anno 2020 nog steeds vreselijk ongelijk was. Dit motiveerde mij om de problemen die Chimamanda in het nummer aankaart te verhelpen.
Ik liet me onbewust meesleuren door mijn gemeenschap. Ik droeg een hoofddoek en wilde vroeg trouwen, omdat het van mij verwacht werd als vrouw. Ik besloot de opleiding journalistiek te volgen, omdat ik wist dat ik in de toekomst de ambitie had om vrouwen te inspireren. Ik weet dat ik niet de eerste ben, maar langer doorgaan op deze manier kon ik niet meer. “Ik koos voor mezelf – ik kies voor mezelf.” Dat is wat ik sindsdien elke dag tegen mezelf zeg. “Het gaat om jou en om jou alleen, ongeacht wat mensen van je vinden.”