Womxn.
Het was zo duidelijk. Alles was uitgestippeld. Van het opstaan tot de avond. Ik wist wie ik was en wie jij was voor mij. En nu is dit alles weg als een lege beker met slechts nog wat cappuccino resten.
Ik probeer de herinneringen eruit te schrapen. De herinneringen aan jou. Aan ons. Het lukt me niet. Ik herinner me dagen met jou. Ik herinner me de unieke momenten, de prille ochtenden en de verhitte nachten. Ik zag ze zoals ik ze wilde zien.
Was jij daarbij? Voelde jij die ochtenddauw samen met mij op je gezicht? Was jij ook misselijk van de zenuwen toen we elkaar voor de eerste keer echt aankeken? Ik weet het niet. Het enige wat ik nu nog weet is dat jij niet met mij dat stippellijntje gaat afmaken. En dat prille ochtenden zullen komen en gaan, maar zonder jou.
