Het is tijd om een keuze te maken. Als er één zin is die ik het meeste vrees, is het deze wel. Ik heb al moeite met het samenstellen van een lijst voor de weekboodschappen; en nu moet ik kiezen welke vervolgopleiding ik wil gaan doen? Hoe beslis ik in hemelsnaam waar ik de komende weken, maanden of jaren wil groeien, wanneer ik niet eens weet wat ik morgenavond wil eten? En nog belangrijker: hoe weet ik welke beslissing de juiste is voor mij?
Om orde in mijn hoofd te scheppen, dacht ik terug aan de basis. Wat wilde ik voordat alles zo gecompliceerd werd? Waar werd ik enthousiast van, toen ik mezelf nog liet denken zonder een limiet? Toen ik gewoon hardop durfde te zeggen wat ik wilde, omdat er nog geen stemmetje in mijn hoofd zat dat mij vroeg hoe realistisch het was.
Vroeger keek ik elke ochtend, tijdens het ontbijt, naar het Jeugdjournaal van de voorafgaande avond. Daar zat ik dan, alleen, starend naar de computer, aantekeningen te maken van wat er allemaal gebeurd was in de wereld toen ik even niet oplette. Ik had mijn ogen een paar uur dichtgedaan en plotseling lag alles overhoop. Ik verbaasde me over hoe dat kon; en wilde het graag aan iedereen vertellen. Wisten anderen wel dat deze bizarre dingen constant om ons heen gebeurden? Ik ging er vanuit van niet, dus zag ik het als mijn taak om ze op de hoogte te stellen van het laatste nieuws. Elke maandagochtend lichtte ik mijn klasgenoten in de kring in, over alles wat ze gemist hadden. Ze waren waarschijnlijk lang niet zo onder de indruk als ik, maar dat maakte mij eigenlijk ook niet uit. Ik wilde simpelweg de persoon zijn die ze de belangrijke verhalen vertelde.
Natuurlijk ben ik naar open dagen geweest en heb ik de nodige websites bezocht. Maar aan het einde van de dag bleef ik achter met een vreemd onderbuikgevoel. Het was niet genoeg. Ik keek mezelf in de spiegel en dacht: waarom baseer ik deze belangrijke beslissing eigenlijk puur en alleen op feiten? Als dit de plek is waar ik een nieuwe fase van mijn leven ga starten, wat is dan écht de belangrijkste factor? Gaat het om een groot aantal cijfers en letters; of om mijn gevoel?
Mijn eerste gedachte was: waarom doe je dit jezelf aan? Plotseling was er niet maar één knoop die doorgehakt moest worden. Binnen het maken van een belangrijke keuze, schuilden tientallen andere keuzes en overwegingen.
Maar toen ik dat beeld weer voor me zag, van dat tienjarige meisje dat toen al zoveel waarde hechtte aan het nieuws, wist ik wat ik moest doen. De juiste keuze, was de keuze die ik een decennium geleden al maakte. Over een paar maanden ga ik journalistiek studeren.
