In 2018 organiseerden wij onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn die feministen nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in onze reeks: De feministische beldate! Deze keer spreken we met zangeres Lévi.
Waar houd je je op het moment mee bezig?
“Ik ben veel aan het schrijven – en daarnaast alle demo’s aan het uitwerken en opnemen voor het nieuwe album dat straks uitkomt. Nieuw begin is de eerste single en stukje bij beetje komen er meer nummers bij.”
Is dit album voor jou ook een nieuw begin?
“Jazeker. Het album gaat Mijn tijd komt nog wel heten en is in principe een soort handboek van hoe ik dingen anders probeer te doen, hoe ik met mezelf omga en hoe ik in het leven sta.”
Hoe heeft het album zich ontwikkeld?
“Ik ben in deze coronatijd meer gaan nadenken over hoe ik er nu voor sta, vooral mentaal gezien. En ik kwam tot de conclusie dat ik toch wel veel bezig was met wat anderen vonden.
We zijn een vrij gestresste samenleving – al helemaal door sociale media. Iedereen heeft een mening en durft die ook ongevraagd te geven. Ik besloot dat ik daar wel klaar mee was.
Het enige wat ik anders kan doen, is mijn eigen gedrag aanpassen. Sinds ik me daar mee bezig houd, heb ik een heel andere vibe om me heen hangen. Ik merk dat ik rustiger ben en ik me minder zorgen maak. Ik draag die ene broek die iedereen lelijk vindt, maar die ik leuk vind. Ik durf gewoon meer mezelf te zijn.”
Je bent geswitcht van Engelse naar Nederlandse teksten. Was dat een bewuste keuze?
“Ja, ik schreef een op een gegeven moment een opdracht in het Nederlands. Dat had ik al wel eens geprobeerd, maar ik vond nooit de juiste woorden. Maar na die ene opdracht kwam het er ineens allemaal uit. Toen besloot ik om helemaal te switchen. Ik kan veel beter mijn gevoel kwijt en zeggen wat ik wil zeggen. Het is een beetje alsof ik een biografie over mezelf schrijf, maar dan op muziek.”
Is het maken van muziek voor jou een therapeutisch proces?
“Op deze manier dingen van je afschrijven, heeft zeker een therapeutische werking. Sommige dingen schrijf je ook alleen om die reden en zijn niet per se voor iedereen om te horen. En daarnaast probeer je ook objectief naar je eigen werk te blijven kijken. Niet alles wat ik schrijf heeft de radioformule.”
Wat is jouw grote toekomstdroom?
“Groot, groter, grootst, dat sowieso. Paradiso staat op één. Ooit ga ik in een heel grote zaal staan en ik werk iedere dag hard om dat te kunnen bereiken.
Een tour staat nog niet op de planning, we focussen ons nu volledig op het album en vanuit daar gaan we verder bouwen.”
Wat vind je belangrijk binnen jouw werk?
“Ik heb wel vaker te horen gekregen dat wat ik maak wel heel zwaar, rauw en eerlijk is. Soms zeggen mensen: “Misschien moet je dat ene woord toch even veranderen”. Maar dan denk ik: het is toch eerlijk? Willen ze dat ik alleen maar zing over hoe verliefd ik ben op mijn vriendje? Ik probeer daarin nu wel echt het verschil te maken en dicht bij mezelf te blijven. Waar ik over zing en hoe ik dat doe, bepaal ik toch echt zelf.”
Waar denk je dat we staan met het feminisme anno 2021?
“Ik denk dat er nu veel meer aandacht voor is dan voorheen. Dat is heel goed, maar het is nog wel zo dat mensen het vaak een te zwaar onderwerp vinden. Dus het blijft heel precair, je kunt het er niet met iedereen over hebben. Mensen voelen zich – aan beide kanten – snel aangevallen. Sommigen trekken het heel erg door en gaan ook dingen lezen waar het niet hoeft – en anderen onderschatten het probleem totaal.”
En hoe zit dat dan in de muziekindustrie?
“Ook daar speelt het thema. Er wordt van vrouwelijke muzikanten nog steeds verwacht om ‘verkoopbaar’ te zijn. Op het moment dat het echt eerlijk en rauw wordt, zien ze dat toch liever door een man gedaan worden. Dat is hoe ik het voel. Misschien lees ik daarin dingen die niet altijd helemaal op zijn plek zijn, maar ik zie dat als er expliciete dingen worden gezongen door een vrouw, er wenkbrauwen worden opgetrokken.
En vrouwen zijn ook heel kritisch op elkaar. Op het moment dat je als vrouw in de muziek heel expliciet bent, krijg je soms van andere vrouwen nog de hardste kritiek.”
Hoe brengen we hier verandering in?
“Het begint thuis – wat je daar wordt aangeleerd – maar ik denk dat het vooral goed is om feminisme beter te introduceren op scholen. Kinderen zitten vijf dagen per week op school. Wat je er thuis aan kunt doen, houdt op een gegeven moment op. Vervolgens moet daar op school verder op ingespeeld worden.”
Wil je meer weten over Lévi en haar muziek? Volg haar dan op Instagram en Spotify!
Beeld: KAT
