Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we hierover met Jasmijn Korber.
Hoe zou je jezelf omschrijven als maker?
“Ik focus me op dit moment op intieme portretten over de pubertijd. Daarin vind ik het belangrijk dat het voor mijn doelgroep écht binnenkomt. De intimiteit daarin is misschien niet voor het grote publiek, maar als mijn werk een verschil kan maken voor de mensen die zichzelf erin herkennen, is dat al groots genoeg.”
Waar ben je nu mee bezig?
“Ik ben samen met mijn team, voornamelijk bestaand uit vrouwen, bezig met mijn afstudeerfilm. De film is eigenlijk een ode aan de seksuele zoektocht van de onbegrepen puber. Ik voelde de noodzaak om daar een film over te maken, omdat ik merkte dat er nog veel schaamte lag op het ontdekken van je seksualiteit bij jonge vrouwen, maar zeker ook mannen. Seksualiteit is zo verweven in de samenleving, als we het beter bespreekbaar maken, zou de wereld echt een betere en veiligere plek kunnen zijn.
Als ik kijk naar de seksuele voorlichting die ik heb gehad, is het eigenlijk een kwestie van ‘biologisch gezien gaat het zo te werk’, maar helemaal niks over consent of over de emoties die bij seks komen kijken. Er was ook te weinig aandacht voor zelfliefde en dat je als vrouw van seks kunt genieten. Hoe meer ik daar met andere vrouwen over praat, hoe meer ik ermee wordt geconfronteerd dat ik die informatie echt gemist heb in mijn jeugd. Ik merk in die gesprekken ook dat er nog veel schaamte heerst over dit onderwerp. Schaamte bij seks is gewoon zo jammer, ik wil mijn steentje bijdragen in het bevrijden van die schaamte.”
Wie zijn jouw inspiratiebronnen?
“Voor deze film ben ik vooral mijn eigen oude dagboeken gaan doorspitten. De eerste inspiratie komt dus van mezelf als puber. Daarnaast ook van de vrouwen om mij heen, mijn vriendinnen, maar ook mijn moeder – die zelf een feminist is waar ik veel van heb geleerd. Maar ook schrijvers en feministen als Florence Given en Daan Borrel. En ik heb ook veel gekeken naar Nederlandse filmmakers en films. Er zijn veel mensen die denken dat er geen goede films zijn in Nederland, maar daar ben ik het totaal niet mee eens. Misschien zijn er een paar romcoms die ik ook niet geweldig vind, maar er zitten heel veel goede filmmakers tussen. In het bijzonder vind ik Mischa Kamp en Saskia Diesing erg goed. Zij spreken zich ook vaak uit over puberteit en seksualiteit. Ze grijpen vaak ook terug naar hun eigen leven, dat vind ik als maker ook erg belangrijk.”
Hoe inclusief is de kunstwereld volgens jou?
“Ik vind dat de kunstwereld nog veel inclusiever kan. We zijn verder dan vroeger, maar zeker niet ver genoeg. In kunstscholen zijn vrouwelijke kunstenaars niet in de minderheid, maar in de praktijk komen ze veel minder snel aan een baan. De mannelijke blik in film, de male gaze, is overgerepresenteerd – we krijgen voortdurend de blik van een man voorgeschoteld. Vooral de blik van mannen op vrouwen en seksualiteit is een gebied waarop ik persoonlijk vind dat het erg kwalijk is om dat perspectief te laten heersen. Ik betrap mezelf soms ook op mijn eigen geïnternaliseerde male gaze op mezelf en de manier waarop ik naar de wereld kijk. Je wordt heel erg beïnvloed door beeldcultuur en als we daarin meer vrouwen, poc en queer-mensen zouden zien, denk ik dat iedereen zich meer welkom zou kunnen voelen in de maatschappij. Zo doorbreek je het idee dat die groepen enkel een ‘toevoeging’ zijn aan het standaard van de witte, heteroseksuele cisman.”
Hoe kan de kunstwereld inclusiever worden?
“Ik denk dat het probleem vooral kan worden opgelost door middel van betere representatie. Dat is ook de reden dat wij een film maken met een volledig vrouwelijke crew. Het voelde in eerste instantie gek op mannen daar ook echt uit te filteren, maar ik denk dat het nu tijd is voor vrouwen en de lgbtq+-community om het podium te pakken. Zo kunnen we ervoor zorgen dat iedereen zich in het kunstlandschap vertegenwoordigd kan voelen. Dat mag wat mij betreft lekker radicaal. Ik zie in dat er zonder wrijving geen glans is.”
Is het inclusiever maken van de kunstwereld een thema dat voorkomt in jouw werk?
“Ik ben vooral erg bezig met de vrouwelijke blik in mijn werk toevoegen. Achter de schermen ben ik ook bezig om zoveel mogelijk met vrouwen te werken. Het technische aspect van de filmwereld, belichters of geluidsmensen, zijn meestal mannen. Dat stereotype is duidelijk aanwezig, terwijl er ook heel veel goede vrouwelijke technici voor die functies zijn.
En ik denk dat er ook nog een heleboel manieren zijn die ik nog niet heb gevonden om in ieder geval mijn eigen kunstwereld inclusiever te maken. Daarom wil ik nog veel uitproberen en aan de slag gaan. Maar ik ben er zeker al veel mee bezig; en ik zie het niet voor me dat ik ooit een productie zal maken zonder dat vleugje feminisme.”
Ben je benieuwd geworden naar de film van Jasmijn? Check hier de Instagram pagina of neem een kijkje op de Facebook!