‘I’m not the kind of girl who gives up just like that.’ De ramen staan wijd open en de stem van Debbie Harry komt met een hoog volume uit de speakers van de auto. Het hele gezin zingt luidkeels mee, terwijl de wind door onze haren wappert en de geur van de warme avond naar binnen dringt.
Ik zou willen dat ik de tijd stil kon zetten, maar helaas duurt het nummer maar vier minuten en veertig seconden. Ik staar zenuwachtig naar de klok, hopend dat de cijfers plotseling achteruit zullen gaan, maar het mocht niet baten. De muziek wordt steeds zachter en Debbie zingt haar laatste zin. ‘I’m gonna be your number one.’ Morgen is er weer een nieuwe dag, maar ik kan niet stoppen met denken dat het nooit beter zal worden dan deze.
Nu is het aan mij om te beslissen of ik verdrietig zal zijn dat het moment voorbij is of dankbaar dat het zo heeft mogen zijn. ‘The tide is high but I’m holding on.’
