We lopen eroverheen. We zitten er. We worden er verliefd. We huilen er. We nemen afscheid. We hebben er nieuwe ontmoetingen. De straten. Straten vol asfalt. Vol bomen. Vol auto’s. Vol fietsen. Vol hondendrollen. Vol geluiden. Vol mensen.
Wat brengt ons dat ene naambordje. Verwachten we op de Judith Leyster brug een nieuwe herinnering of een gehaast gevoel? Of kijken we vooruit op het Rokin naar nieuwe avonturen?
In de nacht voelt het er als een avontuur. Overdag als een levensles. Lessen en avonturen we fietsen erdoorheen. Soms gehaast door de regen en soms genietend met de zon in ons gezicht.
