Shit. Ik weet het even niet. Ik sta vooraan in de rij bij de kassa en ik heb geen idee waar die pas is. Waar heb ik dat ding nou gestopt? Ik voel de prikkende ogen van de caissière en de enorme rij achter me. 18:00 en Amsterdam wil eten en die behoefte vertraag ik door het missen van mijn pas. Althans zo voelt het. Ik voel het gebeuren. Mijn wangen starten met gloeien. Ik word rood. Ik adem snel en ik draai weg.
De dame achter me in de rij staart me langer aan en zegt: “worden we rood meisie?!” Ik weet dat er niks onaardigs mee bedoeld wordt, maar zodra ze de laatste klank van het woordje ‘rood’ over haar lippen laat rollen, voel ik mezelf nog roder worden. Waarom? Geen idee. Doen die woorden me wat? Ben ik zenuwachtig? Of onzeker? Als ik die opmerking krijg dan gaat het blozen- knopje meteen aan. Soms zonder enig gevoel sieren die blosjes mijn wangen.
Waarom? Geen idee. Het enige dat ik weet is dat ik mijn pas nog minder snel terugvind op dat soort momenten. Nog 1 duik in het tasje en ik trek de gouden kaart er met een zwier uit, reken mijn mango en shampoo ermee af en kijk de vrouw aan. “Ja ik word rood!” langzaam voel ik wangen verkoelen en wandel met mango en shampoo roze de Appie uit.
