Ken je dat vreemde gevoel in je lichaam wanneer je de ochtend na een concert wakker wordt? Je denkt terug aan de mooie avond en weet dat je deze voor altijd zult koesteren, maar ergens is het ook jammer dat het voorbij is. Natuurlijk zullen er nieuwe concerten en andere feesten komen, maar toch voelt het bitterzoet. Je beleeft elk moment maar één keer; en daar zit zowel schoonheid als verdriet in.
Afgelopen week werd ik wakker met ditzelfde gevoel. Ik voelde me niet verdrietig, maar ook niet echt blij. Het enige wat ik wist, was dat ik gisteren nooit meer terugkreeg. De herinneringen zouden voortleven in mijn hoofd, maar het zou nooit meer precies hetzelfde zijn.
Is dat erg? Ik weet het niet. Eerlijk gezegd, denk ik van niet. Als geen enkel moment meer uniek zou zijn, viel er toch niets meer te vieren? Momenteel worden we gedwongen om van die ene keer, de allerbeste keer te maken. Wie weet zouden we de kwaliteit van onze herinneringen wel verwaarlozen, als we ze toch duizendmaal opnieuw konden beleven.
Ik ben een enorme perfectionist, dus mijn herinneringen aan kunnen passen lijkt op het eerste gezicht ideaal. Het kan altijd beter, zeg ik elke dag tegen mezelf. Maar als ik verder denk en terug ga naar al die mooie momenten die ik beleefd heb, begin ik te twijfelen. Natuurlijk kun je altijd iets vinden om ontevreden over te zijn. Maar de avonden die misschien imperfect leken of anders gingen dan ik verwacht had, waren soms ook de avonden waardoor ik achterbleef met dat vreemde gevoel in mijn lichaam. Als ik me zo kan voelen, dan hoeft er toch eigenlijk niets te veranderen? Moet ik niet gewoon genoegen nemen met de perfectie van imperfecte gebeurtenissen? Natuurlijk niet altijd, zeker niet. Maar waarom zou ik mezelf opvreten over de minuscule details, van een verder magisch moment?
Het gevoel in mijn lichaam herinnert mij eraan dat ik (nog) meer in het moment moet leven. Dat vind ik eng, want als het zou kunnen zou ik het liefst de komende tien jaar vooruit plannen. Maar ik zie ook dat wanneer ik dat dwangmatige gevoel van alsmaar moeten loslaat, ik me het fijnst voel. Als ik gisteren, tijdens mijn diploma-uitreiking, de hele dag bezig was geweest met mijn vervolgopleiding, was ik anders wakker geworden. En dat wil ik niet. Ik zou de rest van mijn leven met dat vreemde gevoel in mijn buik rond willen lopen, als het betekende dat ik vrijer en vrolijker kon leven.
