Kijk haar met moeite door ’t leven gaan. Zo, teleurgesteld en onvoldaan.
Ze vraagt zich telkens weer opnieuw af. Wanneer ga ik nou eens vrijaf?
Wat is het? Dat dit gevoel zo versterkt? Haar hele leven, haar geluk al tegenwerkt.
Ze zoekt de schuld in iedereen behalve zichzelf. Want dat is ’t prijskaartje na een vriendschap dat ze aan je spelt.
Zij die ’t niet in zich heeft te beseffen dat duisternis in haarzelf voortleeft.
Haar ellende is een eigen leven gaan lijden. Ellende waarvan niemand haar meer wilt bevrijden.
Ze is in haar eigen web verstrikt geraakt. Ze heeft voor zichzelf een onvoldaan leven gemaakt.
Maar zelf er iets aan willen doen? Ho, maar! En waarom zou je ook?
Haar leven is al als een uitgestippelde steeg. Een te donkere laan. Waar ieder ander liever niet doorheen zou willen gaan.
