Je woorden galmen over de Amsterdamse straten. Je blik rijkt verder dan de horizon. Jouw bord lijkt een krachtig schild waarmee je de wereld van je af lijkt te kaatsen. Je loopt doelmatig vooruit met trots passen. En de geschilderde rode tekst pronkt op het kartonnen bord boven je hoofd.
“Baas in eigen buik.” Daar staat het dan weer. Opnieuw een zin, die meer is dan een paar geschilderde letters op een stuk karton.
Het is een doel, een missie en een recht. Het is 2020. Je moeder liep al voor jou deze weg. Je oma schreeuwde eerder deze tekst. En toch sta jij hier weer. Je schreeuwt voor hen, je loopt voor ons, je strijdt voor jezelf. Opnieuw en opnieuw. Net zolang tot jouw tekst de norm is. En niet alleen voor jou, maar voor iedereen.
De norm waarin wij zelf mogen beslissen en mogen bepalen. Een norm die we niet meer kennen van een geschilderd stuk karton, maar als ons recht.
