Het leven staat tijdelijk stil. Alhoewel mijn hoofd dat goed kan begrijpen, ligt mijn hart in duizend stukjes. Ik wilde zo graag taart eten in het Vondelpark; en de longen uit mijn lijf schreeuwen tijdens Bohemian Rhapsody. Ik wéét dat er ergere dingen zijn, maar ik mag me toch best even rot voelen?
Ik voel me schuldig als ik erover praat. Zeur niet zo, Shiek. Mensen gaan dood. Hoe erg heb ik het nou? Ja, mijn verjaardag wordt dit jaar gevierd in isolatie. Het concert van Queen, waar ik al zo lang naar uitkeek, gaat niet door. Mijn schoolreis naar Londen is gecanceld. De zomervakantie naar Tokio gaat waarschijnlijk niet door. Ik heb geen idee wat er gaat gebeuren met mijn eindexamens. Ik word elke dag benauwder binnen deze vier muren, die alsmaar dichterbij lijken te komen. En mijn EMDR-sessies gaan voorlopig ook niet door, net nu ik de moed ervoor had verzameld. Máár mijn dierbaren en ik zijn gezond. Dus ik moet niet zo klagen. Althans, dat zeg ik tegen mezelf.
Ik weet diep van binnen wel dat ik het recht heb om even verdrietig te zijn. Ik mag best een paar tranen laten. Dit is voor ons allen een lastige periode. Toch houd ik me groot, want het gaat nu niet om mij. Wees niet zo egoïstisch. Kijk eens naar anderen, hoe positief en gemotiveerd zij zijn. Waarom gebruik jij je tijd niet wijzer, in plaats van telkens naar je scherm te staren, zonder iets te typen? Je zou online yogaklasjes moeten volgen, nieuwe talen leren en het huis opnieuw verven. Maar nee, jij maakt je druk over je negentiende verjaardag, vakantie en een concert.
Ik hoop gewoon dat al deze ellende snel over is. Dat de wereld weer heelt en we allemaal wat liever voor elkaar zijn. En dat ik snel mijn vrienden weer kan knuffelen, mijn verjaardag in kan halen en vooral zorgeloos de deur uit kan stappen. Tot die tijd ben ik af en toe verdrietig. Maar dat moet ook kunnen, middenin een pandemie.
