Dromen zijn geen bedrog, maar wel beangstigend. Ik ben bijna klaar met mijn MBO-opleiding en heb besloten hierna een tussenjaar te nemen om te onderzoeken wat ik écht wil. Ik wil geen overhaaste beslissingen maken en de verkeerde studie kiezen, maar tegelijkertijd lijkt een jaar niet naar school gaan me doodeng. Ik voel me rusteloos zonder vaste routine; zes weken zomervakantie zijn mij al teveel. Is een tussenjaar wel een goed idee of is deze onzekerheid het recept voor een depressie?
Ik zit stiekem al na te denken over wat ik allemaal kan gaan doen met al die vrije tijd. Een schrijfcursus volgen, Indonesisch leren of misschien zelfs een kinderboek schrijven (en uiteraard geld verdienen). Ik weet wat ik wil, maar ik durf het nog niet hardop te zeggen. Wie weet helpt het om het nu op papier te zetten. Ik heb namelijk altijd van mezelf gedacht dat ik verder zou studeren. En dat wil ik nog steeds dolgraag. Ik wil eindeloos mijn kennis verbreden, toetsen maken en samenvattingen schrijven. De vraag is alleen; waar wil ik dat doen?
Keuzes maken heb ik nooit makkelijk of leuk gevonden. Ik denk veel te veel en lang na over alles, waardoor ik op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer zie. Het is lastig om te vertrouwen op mezelf, vooral omdat het al eens eerder fout is gegaan. Ik koos de verkeerde stageplek uit en sindsdien ging er eigenlijk van alles fout. Natuurlijk betekent dit niet dat elke keuze die ik ooit ga maken verkeerd zal zijn; ik heb er namelijk ook veel van geleerd. Ik heb de moed verzameld om weer in therapie te gaan en leer steeds beter mijn gevoelens te accepteren, zowel de lichte als de donkere. De weg er naartoe was niet makkelijk, maar het leven gaat langzamerhand in een stijgende lijn.
Toch zou ik willen dat ik even in de toekomst kon kijken. Word ik echt gelukkig van een tussenjaar? Ga ik iets bereiken? Kan iemand mij de weg wijzen, want ik ben verdwaald.
Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als het veld niet zo wijd open lag. Er zijn zoveel keuzes dat het bijna onmogelijk is om een beslissing te nemen. En tegelijk voelt niks goed aan en denk ik; is er wel iets voor mij? Moet ik genoegen nemen met het aanbod of verder zoeken tot ik honderd procent tevreden ben? Kan dat überhaupt?
Ik heb de antwoorden helaas (nog) niet. Ik weet alleen dat dit een keuze is die ik zelf moeten maken. Hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik zal op enig moment toch naar mezelf moeten luisteren. Dit is een discussie waar alleen ik het woord krijg. Zoals Oprah ooit zei; ‘Follow your instincts. That’s where true wisdom manifests itself.’
