Karma.
कर्म
Bestaat.
Yes, I said it, karma bestaat, duh.
Of ik bewijs heb?
Ik dacht dat je het nooit zou vragen.
Storytime.
Ik had mijn haar al een week niet gewassen. Er zat een scheur in mijn overhemd en mijn harembroek hing net wat lager dan eigenlijk zou moeten, maar ik was toch al te ver in mijn hippie-fase om me zorgen te maken om de modepolitie. Zoals elke doorsnee twintiger die net uit een depressie van 3 jaar komt, was ik mezelf aan het ‘vinden’ in India.
Eat. Pray. Love.
Een voorbereid mens telt voor twee. Dus uiteraard had ik me totaal niét voorbereid. Ik wist niet eens wat de munteenheid was. En daar stond ik dan, om 11 uur ‘s avonds op het vliegveld van Mumbai.
Geen hostel geboekt.
Maar mijn backpack was licht.
Minimaal geld.
Maximale glimlach op mijn gezicht.
Ik trok net mijn laatste flappen uit de ATM toen een onbekende stem achter mij vroeg wat de wisselkoers was. Natuurlijk had ik geen idee, maar ik kon wel zien dat de vreemdeling een asociaal grote hoeveelheid koffers bij zich had. Ik bood hem aan om twee van zijn koffers te dragen, ik had toch alleen maar een halflege backpack.
De koffers waren zwaar.
Maar ik ben sterk.
Be kind, it’s free.
De vreemdeling kwam uit New York, en was verbaasd door mijn vriendelijkheid. Of ik een taxi wilde delen naar mijn hostel. Dat wilde ik wel! Ik vertelde hem dat ik nog geen hostel geboekt had, maar dat ik wel gewoon naar een drukke straat kon gaan om daar ergens aan te kloppen.
Ik weet niet of het kwam doordat het inmiddels al bijna middernacht was, en hij mijn zwak uitgedachte plan wat minder slim vond dan ikzelf, of doordat ik zijn koffers tilde zonder iets terug te verwachten… maar daar was het dan:
कर्म
Karma.
‘Dit gaat vast heel raar klinken, and don’t freak out, maar ik ben eigenlijk miljonair, en ik wil je graag 3 nachten aanbieden in een 5-sterren hotel.’
De volgende ochtend werd ik wakker in het duurste hotel van Mumbai.
Bollywoodsterren op links.
Leden van de Royal Family op rechts.
Mijn haar was eindelijk gewassen.
‘Pik je vaker verdwaalde backpackers op?’ vroeg ik.
‘No, but you’re the first one who has offered to carry my bags.’<
