“Dat zeg je nu, maar je gaat echt van gedachten veranderen hoor.” Dit is de standaard reactie wanneer ik zeg, dat ik nul interesse heb om moeder te worden. Iets wat ik vooral veel hoor als ik met mijn familie het gesprek hierover aan ga. En wat als ik nou nooit van gedachten ga veranderen?
Afstuderen, trouwen, kinderen baren en opvoeden. Dit is de norm in onze cultuur en in veel culturen trouwens. Wanneer je alleen afstudeert en begint met werken, word je gezien als een eenzame ‘losbandige’ vrouw, die niet gelukkig zal zijn totdat ze een partner heeft. Als je afstudeert en trouwt krijg je de komende 3 jaar alleen maar dezelfde vraag: ‘Waarom geef je je man geen kinderen?’ En ben je getrouwd en heb je kinderen, maar geen baan? Dan ben je in deze ‘moderne’ maatschappij ouderwets bezig. Alsof fulltime moeder zijn heel makkelijk is. Kortom je lijkt nooit te kunnen winnen in deze vicieuze cirkel.
Ik wist het al vroeg. Het moederschap was niet voor mij bestemd. Kinderen zijn wel leuk, maar voor een uur en dan ben ik er ook echt klaar mee. Ik weet nog, dat ik een bijbaantje als oppas op alle mogelijke manieren probeerde te vermijden. Tegenwoordig weiger ik het zelfs, terwijl mijn zusje helemaal het geweldig vindt. Ze is compleet het tegenovergestelde.
Toch heb ik momenten gehad waarin ik heel erg twijfelde aan mijn keuze. Ik merkte, dat de twijfel alleen opdook als ik weer een gesprek had gehad met vrienden of familie. Vaak omdat ze mijn kijk hierop niet begrepen. Het beeld van mijn omgeving over wat een vrouw succesvol maakt, is niet meer wat het is geweest. Onze vrouwen gaan voor een carrière. Onze vrouwen nemen alle tijd om de juiste partner te kiezen. Onze vrouwen willen hun eigen leven leiden in peace.
Zal de twijfel stoppen met opduiken? Nee, fantaseren mag. Maar ik weet dat mijn keuze vast staat en niet snel zal veranderen.