Moest je huilen, lachen of raakte je er compleet van in de war? Wat was jouw gevoel bij dat ene kunstwerk dat maar in je hoofd bleef hangen? Een kunstwerk kan veel met je doen. Het laat je soms opnieuw kijken naar een onderwerp, de geschiedenis of zelfs de toekomst. Kunst heeft altijd een grote rol gespeeld in de samenleving. We kunnen door middel van kunst anders kijken naar onze omgeving en situatie. Het is een mooie manier om emoties te verwerken, nieuwe inzichten te krijgen of iemand uit te dagen om anders te denken. Daarom vragen wij naar het favoriete werk van krachtige voorlopers en opvallende spraakmakers. Deze keer spreken we met kunstenaar, curator en researcher Pris Roos!
Kun je iets vertellen over het werk dat je maakt?
“Ik maak een hele hoop, maar met name verhalen van mensen. Deze werk ik uit in portretten en schilderijen, installaties, op papier, in de vorm van spoken word en in video. Mijn inspiratie haal ik met name uit mensen die ik tegenkom, op straat, in de toko waar ik werk of in mijn directe omgeving. Mijn netwerk bestaat uit diverse culturen – en ik hoor dus veel verschillende verhalen die ik uitwerk in alleenstaande portretten van een persoon of groep. Soms zijn mijn werken reflecties of observaties van mezelf of van een bepaald evenement, zoals het straatleven of de Black Lives Matter-beweging.”
Heb je altijd op die manier gewerkt?
“Daarmee begon ik op de kunstacademie. Eerst maakte ik tekeningen van dieren die bijna uitgestorven waren, maar toen ik naar de academie ging, begon ik met het maken van portretten van mensen die dicht bij me stonden. Voor mij is het dus wel altijd een belangrijk thema geweest.
Ik zie het ook als verschillende fases; mijn werk verandert mee met de omgeving waarin ik zit. Nu woon ik bijvoorbeeld in Rotterdam, een paar jaar geleden in Duitsland en daarvoor in Den Haag en Amsterdam. Daardoor is mijn werk altijd verschillend.”
Je hebt dus gestudeerd aan de kunstacademie. Wanneer wist je dat je wat met kunst wilde gaan doen?
“Eigenlijk wilde ik dat al heel lang geleden, als klein kind. Ik verzamelde stripboeken en maakte zelf ook striptekeningen. Ik wilde heel graag striptekenaar worden. Dat was toen ik een jaar of 6 was. Maar van mijn 10e tot mijn 27e heb ik eigenlijk niets met kunst gedaan, want vanuit mijn familie werd dat niet gestimuleerd.”
Hoe heb je dat dan later weer opgepakt?
“Ik heb Interactieve Media en Communicatiemanagement gestudeerd. Hier deed ik wel iets creatiefs, maar toch meer richting management of marketing. Zo kon ik aan mijn familie laten zien dat ik wel ergens geld mee kon verdienen. Toen ik klaar was met de studie Interactieve Media heb ik dat helemaal laten gaan en ben ik als een gek gaan tekenen. Dat heb ik nooit meer losgelaten – en nu ben ik hier.”
Kun je je eerste aanraking met kunst nog herinneren?
“Ik denk toch wel het stripboeken verzamelen als kind en het zelf maken van stripverhalen. Ik zie een stripverhaal ook als een kunstvorm; door middel van het verhaal en het visuele beeld vertelt het iets. En het komt op een toegankelijke manier bij mensen thuis. Ik heb zelf veel Donald Ducks, Franka’s, X-men en andere comics en graphic novels verzameld – en die tekende ik dan na. Dat heeft me heel erg geïnspireerd om zelf iets te gaan maken en vertellen.”
Zie je dan ook nog overeenkomsten tussen wat je in je jeugd maakte en je werk van nu?
“Omdat ik vroeger als kind die stripverhalen maakte, wilde ik eigenlijk altijd wel iets vertellen. Dat vind ik in mijn werk ook heel belangrijk. Wat ik herken, is dat ik vaak mijn werk op papier overlap, dat is een soort externe geworden van alle stripverhalen die ik heb gelezen. Een papier is net als een mens of omgeving niet maar één vlak, het kan uitgeklapt worden naar het volgende verhaal of de volgende persoon.”
Wat maakt kunst voor jou belangrijk?
“Kunst is voor mij allesomvattend, het betekent eigenlijk alles voor me. Voor mezelf is het een vorm waarin ik me kan uitdrukken – of dat nu in taal of iets visueels is. Het raakt, ontroert en laat je even stil zijn. Het kan veel emoties uit je halen, tijdens het maakproces als kunstenaar, maar ook als toeschouwer. Dat vind ik het fijne aan kunst, dat het op zoveel vlakken een gevoel kan oproepen.”
Je bent naast kunstenaar ook curator. Is er een werk dat je altijd zal bijblijven?
“Ik probeer altijd wel kunstenaars of kunstwerken naar voren te brengen waar ik onlangs ben geweest. Dat is in dit geval het werk BLKNWS van Kahlil Joseph. Het werk is een installatie van twee kanalen, een “nieuwsuitzending” die niet alleen vertelt over tv-nieuws, maar ook verschillende fragmenten uit kunst, kritiek, dagelijks leven en historie toont over raciale kwestie en verhalen. Ik zag het voor het eerst in OSCAM, waar ik een introductie kreeg van Lee Stuart, die het werk naar Oscam en Hiphop huis had gebracht. Hij vertelde me dat de installatie een werk is dat normaal wordt neergezet in een ruimte buiten de muren van een museum of galerie, bijvoorbeeld midden in een stadscentrum. Het brengt interactie naar mensen en is door het gebruik van ruimtes toegankelijk voor iedereen. Dat maakt kunst voor mij ook interessant, als het iets bij je triggert én toegankelijk is voor mensen die niet meteen toegang hebben tot een museum.”
Je hebt net zelf geëxposeerd in Hama Gallery. Wat staat er nog op je planning?
“Samen met Yulia Pattopang en Sabine Bolk zijn wij bezig met een onderzoek over Batik, een Indonesische klederdracht met allerlei symbolen en kleuren die verschillende betekenissen hebben vanuit de regio’s. Hiermee willen wij de Indonesische identiteit onderzoeken. Dit begon vanuit mijn vondst van een boek over batik geschreven in Behasa Indonesia. Het boek omvat 500 pagina’s over de technieken en geschiedenis van batik en betekenis van de verschillende symbolen. Samen met 200 immigranten uit het Indonesische archipel willen we dit vertalen – en zullen wij ze tegelijkertijd vragen over hun herkomst en achtergrond. Dit is een langdurig project waar ik als kunstenaar niet per se iets creëer, maar meer onderzoek.”
Wil je meer weten over Pris Roos? Volg haar dan op Instagram!
