Moest je huilen, lachen of raakte je er compleet van in de war? Wat was jouw gevoel bij dat ene kunstwerk dat maar in je hoofd bleef hangen? Weet je nu weer welk werk het was?
Een kunstwerk kan heel veel met je doen. Het laat je soms opnieuw kijken naar een onderwerp, de geschiedenis of zelfs de toekomst. Kunst heeft altijd een grote rol gespeeld in de samenleving. We kunnen door middel van kunst anders kijken naar onze omgeving en situatie. Het is een mooie manier om emoties te verwerken, nieuwe inzichten te krijgen of iemand uit te dagen om anders te denken. Daarom vragen wij in deze serie naar het favoriete werk van krachtige voorlopers en opvallende spraakmakers. Wat deed dat ene kunstwerk met hen? Hoe omschrijven ze dat gevoel? Lees het hier!
De komende weken introduceren we met de serie kunstverhalen ons TittyMag-team. Deze week spreken we onze schrijver en social media manager Yasmine Lefti.
The TittyMag: Wat doet kunst met jou?
Yasmine Lefti: Meestal emotioneert kunst mij. Allereerst krijg ik er een gevoel bij en daarna zet het me meestal aan het denken. Waar ik dan aan denk kan van alles zijn. Soms gaan mijn gedachten mee met het onderwerp van het kunstwerk. Maar soms denk ik ook terug aan een ervaring die ik bijvoorbeeld heb gehad. Dan kan ik het ergens op toepassen.
TTM: Kun je je eerste ervaring met kunst nog herinneren?
YL: Ja, ik zat op een islamitische basisschool en we gingen met de klas naar het Kröller Möller museum. Dat bezoek was nogal een wild ride. Naar een museum met Turkse en Marokkaanse kinderen die hun aandacht er niet goed bij konden houden. Ik kan me niet veel herinneren van het museum zelf, maar wel van de beeldentuin. Ik weet nog dat ik door een raam naar buiten keek, de tuin zag en er graag doorheen wilde lopen. Het regende, dus het mocht niet, maar toen begon mijn liefde voor boeken en kunst.
TTM: Wat is jouw favoriete kunstwerk en waarom?
YL: Ik heb momenteel denk ik twee favoriete kunstwerken. Het eerste werk is ‘De Verliefde Camera’ van Ed van der Elsken. Hij zit in een auto die zijn vrouw bestuurt, terwijl hij een brief vasthoudt en voorleest. Hij vertelt over het leven en hoe hij is als persoon. Het werk is een video-installatie die je van vier kanten kunt bekijken. Daarin staan is zo’n mooie ervaring. Het geeft mij een gevoel van verlangen.
Het tweede werk is ‘Tar Beach Part I (1988)’ van Faith Ringgold. Ik heb het werk gezien bij ‘Tell me your story’, een expositie van de kunsthal KAdE. Deze tentoonstelling ging over zwarte kunstenaars en hoe zij hun verhaal vertelden over ras, racisme en segregatie, opgedeeld in tijdvakken. Tar Beach is een quilt met erop geborduurde teksten. Je ziet een gezin op een dak staan, met de skyline op de achtergrond en een kind dat zweeft.
Het is de eerste quilt in Ringgold’s kleurrijke en luchtige serie ‘Women on a Bridge’. Deze toont de fantasieën van de heldin en verteller Cassie Louise Lightfoot, die op een zomernacht in Harlem over de George Washington Bridge vliegt. “Slapen op Tar Beach was magisch” legt Cassie uit in de tekst op de quilt. “Pas acht jaar oud en ik kan vliegen. Dat betekent dat ik de rest van mijn leven vrij ben om te gaan waar ik maar wil.” Voor Ringgold symboliseert deze vlucht de mogelijkheid tot vrijheid en zelfbeheersing. “Mijn vrouwen vliegen. Ze zijn gewoon helemaal vrij. Ze nemen hun bevrijding door de confrontatie met dit enorme mannelijke icoon – de brug – aan te gaan.”
TTM: Welk gevoel wil jij, met je eigen werk, bij mensen opwekken?
YL: Ik wil er in de toekomst voor zorgen dat ik mensen het gevoel geef dat ze niet alleen zijn.
Ik denk dat ik door middel van mijn eigen werk ook mezelf beter probeer te begrijpen. Dingen veranderen constant, jij en ik ook, en het is bijzonder om dat terug te zien. Reflecteren, dat was ik toen en nu niet meer. Ik kan van die momenten leren.