Iedereen heeft er wel ééntje gehad in de kamer. Het staat daar maar.
Soms groot of wat klein. Dreigend of een beetje schuw. We benoemen het het liefste niet, maar laten het gewoon staan: De olifant.
Hoe die daar is gekomen? Geen idee. Het liep gewoon de kamer in en bleef daar stil in een hoekje staan. Het werd aangetrokken door een gesprek dat nooit gevoerd is of een onbeantwoorde vraag. En staat daar maar te wachten tot we hem zien en benoemen.
En tot die tijd, wacht het daar in een hoekje. Stilletjes maar aanwezig. En langzaam wordt dat olifantje groter en groter. Tot het moment dat we niet meer rustig in de ruimte kunnen zijn. En we maar één ding kunnen doen. Het olifantje omarmen en erkennen dat het beestje gezien wordt.. En het olifantje een naam geven.
