Soms valt het mee en soms valt het tegen. Wanneer de pech zich opstapelt en er geen einde aan je malheuren lijkt te komen is het lastig om niet bij de pakken neer te zitten. Juist dan is het belangrijk om het leven met een korrel zout te nemen. Zie humor in je smart en het verandert vanzelf in een goeie (zwarte) grap. Meer dan ooit hebben we behoefte aan het verteerbaar maken van de werkelijkheid, en hoe kan dat beter dan door erom te lachen?
Naast dat er een plaatselijke shitstorm kan hozen – met een ontslag, ziekte, een relatiebreuk of wat dan ook – hebben we tegenwoordig ook op dagelijkse basis te maken met de algehele misère op wereldniveau. Hypochondrische hopeloosheid verspreidt zich als een aanstekelijk virus en bij het kleinste vuiltje aan de lucht lijken veel mensen al ten onder te gaan. Natuurlijk behoren meer dan een paar van de bovengenoemde situaties tot dé rampzalige travesties van het leven. Maar om je ook op die momenten staande te houden kan humor een welkome metgezel zijn.
Zo doet het goed om vloggertje kijken in de tv-kantine met Anna Nooshin, die de spot drijft met de treurnis van de eentonigheid onder de Netflix-kijkers (zelf ben ik ook fervente Stranger Things fan, eerlijk toegegeven). Maar nog veel liever lachen we om Baldwin’s vertolking van wereldramp Trump.
Zijn mandarijngebruinde teint, vlassige lokken en opgeblazen anusmondje zijn precies de remedie voor elk deprimerende tweet-du-jour van de Donald. Wat opgeblazen anusmondjes betreft, is de darmziekte P.B.S. ook bepaald geen lachertje. Toch kan één gedeelde blik met intimi in de richting van Koons’Balloon Dog genoeg zijn om de zwarte wolk, of bruine wolk, te verdrijven.
Het summum van de Nederlandse treurnis ligt echter op een onverwachte plek. Een plek waar vingerverf en tikkertje een paar jaar geleden nog de boventoon speelde, is eenslagveld van hypersensitiviteit-protocol en mierenneukerij voor in de plaats gekomen. De basisschool-scène blijkt tegen menig verwachting in de verdrietigste plek van 2018. Godzijdank hebben we Juf Ank en samen met de Luizenmoeder weet zij héél Nederland, OK goed, minstens vier miljoen Nederlanders, te kluisteren aan hun beeldbuizen.
Dat een programma als deze in zo’n korte tijd zó groot heeft kunnen worden, betekent dat de herkenning real is, en dat moeders (en vaders) zich bij de vloot met hun valiumwijntjes vastklampen aan de humor van hun smart.