De hele wereld is een toneel en alle mensen zijn acteurs. En waar Shakespeare de mens slechts 7 rollen toebedeelt, denk ik dat je in één leven oneindig veel rollen speelt. De perfecte dochter, de vroegwijze vriendin, de zelfstandige, de geliefde, de vrolijke, de verdrietige, de succesvolle, de mislukking. And then some. De maskers die je opzet stellen je in staat de coulissen te verlaten. In de kaders van een rol neem je deel aan de dynamiek van het geheel waar de mensen samenvloeien in groepen en zich naar elkaar. In de ene dynamiek sta je op als leider, maar juist in een andere blijk je veel volgzamer. Het spel schept orde, maar het blijft een spel.
Je bent immers niet de rol die je op dit moment aanneemt. Je persoon is een smeltkroes en kan niet gepakt worden binnen kaders, want naast de veelvlakkigheid van de mens is ze ook veranderlijk.
En dat is oké. Je hoeft niet altijd de sterke te zijn en je mag ook best een keer het kreng zijn. Bovendien hoef je je niet altijd senang te voelen in je rol, want het leven draait niet alleen om behaaglijkheid. Met het hoge gehalte plastic van de tegenwoordige tijd wordt nog weleens vergeten dat de wereld vol met barsten zit. Het is allemaal niet zo dramatisch als de keerzijde van het leven eens aan het licht wordt gebracht. Want laat het nou juist die veelvlakkigheid van de mens zijn, die een mens doet leven.
