Over een paar dagen begint het boogschutter seizoen. De zon betreedt dan de ‘vrijgevige’ en ‘optimistische’ boogschutter. Oftewel, ze betreedt mijn sterrenbeeld en de bijbehorende horoscoop belooft me dan ook (zoals vaak het geval is) een hoopvolle plottwist.
Astrologie is van kinds af aan al een onschuldige indulgence voor mij. Ik las veel modetijdschriften: ELLE, Vogue en l’Officiel. En elk blad behelsde, naast de trends en celebrity spreads, ook een rijtje voorspellingen voor de komende periode. Leuk vond ik dat, want het gaf me handvaten waaraan ik mijn maand kon meten. Ik kende de horoscopen geen leidende functie toe, maar zag er geen kwaad in om ze als ijkpunt te gebruiken. Of gebruikte ik mijn eigen leven als ijkpunt voor de horoscopen? In ieder geval, het gaf me het kader om de gang van zaken in perspectief te zetten.
Klopt het bijvoorbeeld dat ik nu een seizoen in ga van “questing and seeking, a season to zoom out so that you can see the big picture, the whole, wide, living world” (Claire Comstock-Gay voor The Cut). Naast de ironische zinspeling op ons Zoom-gerelateerde bestaan – een geblokt leven dat zich afspeelt in de hoeken van onze laptops en dus feitelijk the bigger picture ver uit het zicht plaatst – zet ik vooralsnog ook een ezelsoor in het optimisme dat uit deze zoektocht zou voortkomen.
Gelukkig zijn er genoeg gebeurtenissen uit de laatste maand te benoemen die deze hoopgevende toon al rechtvaardigen voordat ik aan mijn spirituele bedevaart begin. De winst voor de democraten in de VS komt direct in mij op – als ook in jou, denk ik. Wij, Europa en de rest van de wereld hielden onze adem in. Wie zal het worden? En wat waren we opgelucht dat Joe Biden het werd, althans, dat het in ieder geval niet nog een keer die grillige pruik was geworden. Nu de kwaadwillige stier in de porseleinwinkel de mond is gesnoerd, kunnen we eindelijk weer geloven dat er gerepareerd en gebouwd gaat worden. In het bijzonder ben ik blij met deze administratie, omdat we eindelijk hallo kunnen zeggen tegen een vrouw (en een etnische minderheid bovendien) in de rol van vicepresident. Als iets hoop uitspreekt, is het wel de glinstering in Kamala Harris’ ogen, net als haar krachtige optreden in bijvoorbeeld het debat tegenover Pence. Maar bovenal ben ik blij met het feit dat we weer een langverwachte stap hebben gemaakt in de strijd voor gelijkheid.
Het is 2020 en ik prijs mezelf lucky dat er een Harris tot VP is gekozen.
Wat een armoede. Als je mij als klein meisje had gezegd dat ik hier nog wel zo’n twintig jaar op zou moeten wachten, dan had ik geen horoscoop meer nageslagen. Ik geef toe, hoop en optimisme zijn zaken die ik graag uit de astrologische strofes haal. Wat dat betreft klopt het bovenstaande citaat ook wel, want volgende maand zal ik wederom doorbladeren tot achterin de tijdschriften, in een zoektocht naar een opbeurende boodschap. Maar waar kunnen we nog werkelijke soelaas in vinden? In ons zogenaamde progressieve land hebben we nog nooit een vrouw aan het daadwerkelijke, politieke roer gehad (de VS heeft er één op ons voor, wat dat betreft). Over een paar maanden mogen wij ook naar de stembus. Wie weet zegt mijn horoscoop in maart hier iets meer over, maar voor nu houd ik vast aan de hoop dat we misschien ooit een keer hallo mogen zeggen tegen een vrouw in het hoogste politieke ambt van de Nederlandse regering. Laten we met z’n allen uitzoomen en kijken naar dát grote plaatje: de hele wijde wereld. Mooi hè, is ze.
