Als je deze stukken wel eens leest weet je dat ik een verventvoorstander ben van beweging, ook vanwege het empowerende karakter van sport. Voor iedereen die ook maar iets aan z’n lichaam kan bewegen, maar vooral ook voor de vrouw.
Toch heerst er onder velen nog steeds een idee dat de enige functie van sporten is dat je er slank van zou kunnen worden en daarbij denkt men dat je als vrouw vooral ook niet “te gespierd” moet zijn. Herinnert de millenial zich nog de schok over de armen van Madonna in de 90’s? Ook ik kreeg vorige week nog, na een bicep check een “dat is niet lady like” naar m’n hoofd.
Serena Williams kreeg hem in haar actieve jaren nog eens dubbel als zwarte vrouw en werd weggezet als “too strong”, “manly” en “savage”. (dat zit in de geschiedenis nog problematischer op meer lagen).
Heersende gedachte is regelmatig “ik vind het leuk als vrouwen een beetje atletisch zijn, maar die buik moet niet te blokkerig”.
Meiden die sporten pakken lichte gewichten voor iets dat hun armen betreft omdat ze niet “te groot” willen worden. “Het zijn net mannen” wordt regelmatig gezegd over vrouwen die zich aan de absolute top van hun sport begeven…
De wereldkampioenschappen CrossFit zijn net afgelopen en de winnares, Laura Horvath, voldoet bepaald niet aan het algemeen geldende schoonheidsideaal. Ze krijgt het voor de kiezen en dat terwijl ze zich nu de fitste vrouw op aarde mag noemen! In haar speech zei ze “I just want to prove that mybody, whatever it looks like, can do all these amazing things”. Wat mij betreft dé slogan.
Ik denk ook aan Uta Pippig die in 1996 de Boston marathon won, terwijl te tijdens de race acuut ongesteld werd. Ze kwam over de finish met bloed en diarree langs haar benen. Waar denk je dat het nieuws over ging? Nee inderdaad, niet over haar prestatie.
We hoeven ons natuurlijk absoluut niet aan de atletische top te begeven, maar hoe heerlijk zou het zijn als we konden VIEREN wat ons lichaam kan doen? Hoe groot of klein de prestatie ook is, hoe het er ook uitziet. Is dat niet waar het voor bedoeld is?
Zelf geniet ik zo verschrikkelijk van vooruit gaan bij het ouder worden, mentale boosts, de onafhankelijkheid die wat extra kracht en conditie mij geven en zelfs een gevoel van veiligheid. Dat is iets om te vieren!
Sporthistorisch gezien is de vrouw door de eeuwen heen ontzettend klein gehouden in
patriarchale maatschappijen, zoals die in Europa en de koloniën. Het erfgoed waar we in
dit deel van de wereld mee te maken hebben en die achterstand is tot op heden
zichtbaar. Colette Dowling schreef hier een prachtig boek over, De Mythe van de
Breekbaarheid. Ze vertelt hierin ook over de redenen die door mannelijke dokters
gegeven werden om vrouwen niet te laten fietsen, te laten stoppen met sporten, veel te
laten liggen (=spierverlies) of op halve velden te spelen. Borsten en baarmoeders spelen
hier de hoofdrol in. Dit is niet zo lang geleden.
Vandaag de dag is er nog steeds niet dezelfde aandacht voor vrouwen in de sport en zijn
de budgetten nog altijd anders. Het hangt allemaal met elkaar samen.
Een recent onderzoek bewees opnieuw dat toen de spelers van een voetbalwedstrijd,
mannelijke gezichten opgeplakt kregen, het niveau door de kijker niet als lager werd
ervaren.
Kracht zal er altijd anders uitzien bij verschillende mensen en genders en deze is anders
verdeeld, maar we hoeven niet bang te zijn om sterk te zijn, we mogen het opzoeken en
het vieren. Dat is power en wellicht zelfs een middelvinger richting ongelijke
maatschappelijke structuur.
Let’s go!
