Wat mij nou overkwam… m’n oren klapperen nog steeds. Dat dit in 2016 gewoon kan…
Ik ben Gaia Skye (a.k.a Tabitha), 32 jaar en sinds kort woon ik (gedeeltelijk) in België. Naast dat ik zelfstandig mixed media artist ben – just ask uncle Google – werkte ik tot voor kort als verkoper via een uitzendbureau. Nadat ik mijn ervaring met het bedrijf waar ik werkte op mijn Facebook pagina postte, ging hij viral.
In eerste instantie voelde ik me er helemaal thuis. Ze hadden nog geen social media kanalen en webshop, dus die heb ik in mijn eigen tijd gemaakt. (Wanneer m’n werkgever groeit, groei ik toch ook?) Ze waren daarom ook erg tevreden en vol lof over mijn inzet.
Tot die ene vergadering…
De vergadering van die week zou gaan over de kerstpakketten – die ik had gemaakt – en de feestdagen die er aankomen. Ik heb normaal gesproken een volle bos krullen of een staart. Maar aangezien het al koud begint te worden, koos ik er bewust voor een “protective style” – again, go ask uncle Google – te nemen. En ik was weer helemaal blij met mijn boxbraids. En nee, niet zoals die van Kim.
Ik kom op mijn werk aan voor de vergadering en mijn collega’s zijn helemaal onder de indruk van mijn haar. En vol verwondering stellen ze de bekende vragen. Hoe krijg je dat erin? Is dat je eigen haar? Je kent het wel… Niks mis mee. Maar dan komt de eigenaar de keuken binnenlopen en kijkt me aan met een eigenaardige blik. “Wat is dat nou?? Hoe onderhoud je dat?” Ik geef netjes antwoord. Hij trekt z’n wenkbrauw op en loopt weg.
We gaan zitten om te vergaderen en met de volgende woorden opent hij het gesprek: “We hebben een serieus probleem. Je haar! Je hebt je kleur al niet mee, maar dit!? Ik zie nu al dat ik m’n klanten kwijtraak. Ik zie het nu al gebeuren. Heb je er wel bij stilgestaan om mij eerst toestemming te vragen? Dit kan echt niet! Mensen kunnen serieus van je schrikken. Nee, daar denk je niet aan hè? Nee, dit kan echt niet. Voor mij stopt het hier. Ik ben helemaal in shock van je verschijning.”
Oké… Wow… Zeer geschrokken en in een soort van roes probeer ik op een nette manier duidelijk te maken dat zijn benadering niet gepast is. “Als je zegt dat mijn haar niet gepast is voor de zaak, dan kunnen we hier over praten. Maar deze hele benadering kan niet.” Intussen tril ik gewoon van adrenaline, ik moet mijn cool bewaren.
Waarop hij zegt:”Als één van je collega’s morgen met blauw haar of een piercing in hun lip binnen komt, moet ik er ook wat van zeggen.. Dit is té.” Ik: “Dat je er iets van zegt is geen probleem maar je spreekt me nu aan op mijn persoon en huidskleur en dat is discriminatie…”
Ik probeer nog een verweer te houden over hoe je boxbraid niet kunt vergelijken met blauw haar. En begon zelfs te praten over de culturele achtergrond van vlechten… Maar ik besefte al snel dat hij niet inzag dat zijn manier van communiceren niet gepast was.
Daarop zegt m’n collega: “Als je hem beter zou kennen, zou je weten dat hij het niet slecht bedoelt.”(Like…really?) Vervolgens volgt er een discussie over wat discriminatie is. Waarop hij zegt: “Neem het niet te zwaar, maar dit maakt je echt te Arabisch”.
“Het maakt in 2016 nog steeds niet uit of je gestudeerd hebt of, of je super krachten bezit. Feit blijft dat je in 2016 op basis van m’n haar en huidskleur ontslagen kan worden.”
Okay… Ten eerste: ik ben Surinaams/Belgisch. En ten tweede, wat is er mis met Arabisch overkomen? “Daar zullen de klanten bang voor worden,” zegt hij.
De eigenaar deed zijn verhaal weer over ‘hoe hij zo zijn deuren kan sluiten en hoe dit mij té maakt’. Hij vervolgt met: “Ik ben zodanig van je geshockeerd dat je donderdag onbetaald thuis mag blijven zodat ik bij kan komen. “
Het huilen stond me nader dan ‘t lachen. Ik voelde me gelyncht (ik tegenover zes witte collega’s). Ik voelde me verlaagd. Zie ik er echt zo erg uit? Het moment dat ik voor de deur stond stroomden de tranen over m’n wangen. Is dit echt net gebeurd, heb ik dit echt gehoord?
Donderdag ochtend krijg ik een SMS met de tekst “ik laat het hierbij “. Zijn verklaring aan het uitzendbureau was: “Ze heeft zoveel tijd aan haar haar besteed dus ze hoeft het niet er uit te halen maar dit kan echt niet.”
Ik ben racistische opmerkingen niet ongewoon (helaas) maar mijn verdriet sloeg om in woede toen eenmaal bezonken was wat me was overkomen. Niet omdat ik me persoonlijk voelde aangevallen. Maar omdat het voelde alsof ik met een bak ijswater abrupt wakker werd geschud. Ik werd keihard met mijn neus op de feiten gedrukt.
Het maakt in 2016 nog steeds niet uit of je gestudeerd bent, competenties hebt waar je u tegen zegt. Of je super krachten bezit om van een zinkend schip een vliegende Hollander te maken . Feit blijft dat je in 2016 op basis van m’n haar en huidskleur ontslagen kan worden.
Feit blijft dat er nog steeds mensen zijn die zonder smoelverlegenheid vinden dat ze het recht hebben je op basis van je huidskleur naar beneden kunnen halen. Dit is wat mij het meeste verbaast. Ik heb tot op heden geen excuus of bedankje voor m’n inzet gehad.
Naast dat ik aangifte heb gedaan en een melding bij het meldpunt Racisme heb gemaakt, heb ik inmiddels het stof van m’n schouders afgeklopt en heb uit dit alles een positieve les gehaald. En de motivatie die ik nodig had om nog meer in mezelf en m’n bedrijf te investeren.
Mijn motto is altijd geweest “be your own kind of beautiful ” black hair en de mensheid in zijn algemeenheid zou in elke vorm of kleur geaccepteerd moeten worden. En door deze absurde gebeurtenis sta ik daar alleen nog maar harder achter.
Yours truly,
Gaia Skye
