Handen overal. Van boven tot onder glijden die twee vreemde handen mijn lichaam over. Overal op mijn lichaam, maar waarom? Had ik hier toestemming voor gegeven? Handen zijn lichaamsdelen waar je alles mee aanraakt om te voelen en meer te weten te komen over wat je aanraakt. Een hand geven aan iemand of een glad oppervlak strelen zijn hele onschuldige handelingen om meer te weten te komen over iets of iemand. Alleen is het niet meer zo onschuldig, wanneer deze twee handen ongevraagd dezelfde handeling doen over een lijf, mijn lijf. Het is Koningsnacht en om de een of andere reden lijkt het alsof het vrouwenlijf dezelfde behandeling krijgt als dat ene gladde oppervlak. Nieuwsgierige vreemde handen, die willen weten hoe het voelt.
Alleen heb ik gezegd, dat ik dit wilde? Heb ik gezegd, dat het mocht? Of staat het ergens in mijn gezichtsuitdrukking, dat ik hier behoefte aan heb? Ik bepaal ik toch wat ermee gebeurt en wie er aan mag komen?
Kunstenares Marina Abramović wilde laten zien wat er gebeurt als je niet meer kan bepalen wie er aan je lichaam zit. Wat is het gevolg hiervan? Voor de performance, Rhythm 0, bekeek zij die relatie tussen haar eigen lichaam en ‘de ander’. Abramović had diverse voorwerpen klaargelegd op een tafel in het museum, waarmee de bezoekers alles met haar mochten doen wat ze maar wilden. Dit konden ze doen met onschuldige objecten als honing en olijfolie, maar ook gevaarlijke voorwerpen als een scalpel en een pistool met 1 kogel. Hoe besluiten mensen met een ander lichaam om te gaan?
Het lijf van Abramović werd door deze vreemde handen allesbehalve lief of zelfs niet aangeraakt. Mensen gingen er vol op los en bewerkten haar lichaam wreed. Ze werd geclaimd als een tijdelijk bezit. Haar lichaam was niet meer van haarzelf. Tijdens deze zes uur durende performance ging het publiek steeds verder en verder. Ze drukten rozendoorns in de huid van Abramović, sneden in haar vel en betasten haar hele lichaam op een gruwelijke manier. Gedurende dit alles bleef de kunstenares geluidloos zitten. Ze liet zich betasten door al die vreemde handen. Vreemde handen die van onschuldige lichaamsdelen veranderde in brute wapens, die het lichaam wreed betasten. Uiteindelijk werd zelfs het geladen pistool op Abramović gericht. Hier was de grens voor dit publiek en werd het wapen afgepakt, waarna de artiest stopte en de zaal verliet.
Hoe kan het, dat men zichzelf niet kan bedwingen. Waarom gebruiken we onze aanrakingen op de verkeerde manier? We horen toch juist aanrakingen te sparen voor mensen, die we liefhebben en waarvan we weten, dat zij dit ook prettig vinden. Waarom een mooie handeling een negatieve maken? Een lichaam is toch een persoonlijk eigendom? Een eigendom waar niemand aan mag zitten zonder toestemming en al heb je die toestemming, ga er dan met liefde en voorzichtigheid mee om. Wat geeft dan het recht of zelfs iemand de vrijbrief om er aan te zitten. Natuurlijk je kan zeggen, dat het een compliment is, dat er iemand aan wil zitten.Alleen dit voelt niet meer als een compliment als dit een vreemde ongewilde hand is. Een hand, die je niet wilt voelen. Een hand krijgt dan hetzelfde negatieve en pijnlijke gevoel als rozendoorns. Het laat zijn wrede sporen achter.
