|
Ingeschreven bij vooraanstaande agencies in Amsterdam, Parijs, London, New York en Milaan. Ze opende de modeshow van Christopher Kane en vliegt non- stop van de ene opdracht naar de andere. En voor dit alles heeft Laïs van Niel zelf gezorgd, door het heft in eigen handen te nemen en foto’s op te sturen naar verschillende Nederlandse modellenbureaus.
TheTittyMag: Jouw carrière zit echt gigantisch in de lift en dit alles heb je zelf gedaan. Wanneer dacht je:” goh, ze kunnen wel een Laïs gebruiken?”
Laïs van Niel: Het zat een tijd lang in mijn hoofd, maar ik was student en ik zou voor een modellencarrière mijn hele leven moeten omgooien. Ik was al eerder gescout, maar toen klopte het voor mezelf nog niet. Ik had nog niet de juiste modellenmaten en nog geen zin om mijn leven in Amsterdam op te geven. Ik zou in plaats van bier en pizza moeten kiezen voor salade en sporten. Maar ik was 21 en het was nú of nooit. Ik wist toen zeker, dat ik dit wilde en ik wilde inmiddels best naar het buitenland. Ik dacht, ik kan wel nog paar rondjes door de Kalverstraat lopen in de hoop dat ik weer gescout word of ik stuur gewoon zelf foto’s op naar agencies en dat heb ik gedaan.
TTM: Maar daar heb je wel wat zelfvertrouwen voor nodig, om te denken dat die bureaus op je zaten te wachten?
LvN: Ik vond het ook wel een stap hoor om boos kijkende foto’s op te sturen, maar blijkbaar zat mijn gevoel goed want ik kon overal langskomen.
TTM: Je hebt niet alleen een bureau in Amsterdam dat jou vertegenwoordigt, maar ook in Parijs, London, New York Milaan. Waar zit je nu??
LvN: As we speak zit ik in Parijs en ik heb voor het eerst in weken een dag vrij. Ik heb eindelijk een dagje waarop ik gewoon helemaal niks hoef. Zo relaxed! Ik zit nu heerlijk zonder stress mijn havermout te eten. Ik heb de laatste maanden non-stop gewerkt en volgende week moet ik misschien voor een paar dagen terug naar Londen. Ik mag zeker niet klagen, want dit is eigenlijk een periode tussen verschillende fashion weeks in. Veel meisjes hebben nu juist geen werk.
TTM: Wat onderscheidt jou dan van die meisjes?
LvN: Ik denk mijn botstructuur en mijn sproeten. Ik denk dat het een combinatie is van uiterlijk, stijl en vooral het vasthouden aan je eigen persoonlijkheid. Ook al denk je misschien dat sommige mensen je daarom minder leuk zouden vinden. Je moet daar juist aan vasthouden en je niet schamen voor jezelf. Ik ben bijvoorbeeld de grootste Sinterklaas- en kerstfan die er bestaat. Ik schaamde me hier eerst voor, omdat ik bang was dat mensen me een freak zouden vinden als ik dit zou zeggen. Maar nu denk ik ‘fuck it’ en kom ik er gewoon voor uit en kijk ik het hele jaar door Sinterklaasfilms.
TTM: Okee, maar even eerlijk, ben je als model gewoon niet altijd een van de vele meisjes?
LvN: Het is wel een angst van mij om een van velen te worden. De vraag is wat dat betekent? Want eigenlijk ben ik dat nu ook. Iedere keer sluit ik weer achteraan in de rij van de casting. Je staat daar met zoveel meisjes en je bent op dat moment gewoon deel van de massa. Er zijn een paar klanten en casting directors, die echt in je geloven en je speciaal vinden, maar soms zit je met een hele groep meiden op klapstoeltjes bij een merk als bijvoorbeeld Zara. Nou dan herinneren ze je aan het einde van de dag echt niet meer, tenzij je Doutzen Kroes bent ofzo. Je moet gewoon iedere dag opnieuw jezelf bewijzen.
TTM: Maar hoe word je dan die ene Doutzen?
LvN: Natuurlijk heb je overal de breakout star, die al vóór de casting uitgekozen is en niet eens langs hoeft te komen. Maar niet iedereen heeft het in zich om dat te krijgen. Het wisselt ook per seizoen en zomaar kan dat ene seizoen jóuw topseizoen worden. Ik wacht nog op de mijne.
TTM: Maar is wat is die ultieme vorm van uniek binnen fashion?
LvN: Nou, ik zit nu in Parijs en ik heb ook veel werk in andere Europese steden zoals Londen en Milaan. Er kan soms tegen je gezegd worden: ‘Je hebt meer een hoofd voor in Londen.’ Er wordt nooit uitgelegd waarom, want waarom zou iemand daar je mooier vinden dan ergens anders? Ik vraag me ook wel eens af wanneer je nou uniek bent voor een opdrachtgever of modellenbureau. Uniek is voor iedereen zo verschillend. Ik merk, dat er zelfs in dezelfde stad al heel verschillend op me gereageerd kan worden. In Parijs kan het ene bureau helemaal niet in mij geïnteresseerd zijn, terwijl het andere bureau me bijna smeekt om bij hen langs te komen. Het is denk ik een combinatie van dingen waardoor iemand je interessant en uniek vindt. Een bureau heeft een bepaald type nog niet in zijn bestand en tegelijkertijd zijn ze wég van je gezicht. Verder is het per land ook verschillend wat ‘in’ is en wat ze zoeken voor op de catwalk. In Parijs lijken ze meer op zoek te zijn naar een klassieke beauty en in Londen willen ze juist nu meer een edgy type en kom je prima weg met een kromme neus en zonder wenkbrauwen.
TTM: En ben je al dat ene unieke model?
LvN: Ik dacht altijd, dat het zo werkte dat je dus op een bepaald moment komt in je carrière waarop je jezelf onderscheidt van de rest, maar toch moet ik mezelf iedere keer opnieuw bewijzen.
TTM: Voel je wel angst om één van velen te worden?
LvN: Natuurlijk ben ik daar bang voor. Ik ben wel benieuwd hoe lang mijn houdbaarheidsdatum nog is. Kijk, er zijn hier zoveel jonge meisjes die klaar staan om jouw plek op te vullen.
TTM: Voel je die concurrentiedruk?
LvN: Ik snap dat nooit, want we zijn allemaal anders en je kan daar niks aan veranderen. Het ding is, je wordt continu beoordeeld op je uiterlijk, maar je kan niks veranderen aan je eigen hoofd. Het heeft geen zin te concurreren met anderen maar natuurlijk doe je dat in het begin tóch. Het is een enorme mindfuck, want soms is iemand helemaal weg van je en word je vervolgens toch niet geboekt voor die show. In het begin is het mentaal heel zwaar. Je gaat eraan kapot.
TTM: Werd je er onzekerder door?
LvN: Ik ben nu wel gelukkiger met mezelf dan dat ik was. Ik word vaak beoordeeld op mijn uiterlijk en hoor ook vaak dat er iets mis met me is. Ik werd hier eerst echt onzekerder van. Ik wist gewoon niet wat ik verkeerd had gedaan. Maar nu heb ik hier vrede mee en weet ik dat ik mijn kop niet kan veranderen. Ik kan alleen zorgen voor een goede zwarte jeans en goede maten, maar that’s it. Het heeft wel lang geduurd voordat ik deze switch in mijn hoofd maakte.
TTM: denk jij dat je het hebt om die ene unieke persoon te worden?
LvN: Ik denk dat je op het juiste moment op de juiste plek moet zijn om die ene unieke persoon te worden. Ik hoop dat ik dat geluk heb, want ik heb het wel in me. Ik heb het karakter om dat te bereiken.
TTM: Als we over een paar jaar weer Facetimen… waar hoop je dan te zitten?
LvN: Het allerliefste wil ik dan in New York wonen en werken. Ik wil het liefste grote shows lopen en een mooie cover schieten. Ik heb niet per se een Victoria Secret-droom. Maar goed, ik ben ook realistisch en ik weet dat ik geen commerciële kop heb waarmee ik in een miljoenen BH over de catwalk loop.
TTM: wat ga je doen vandaag doen met die ene kostbare vrije dag??
LvN: Ik ga vandaag gewoon alleen maar door Parijs lopen, van terras naar terras. Ik wil vandaag echt even niks hoeven. O en ik wil naar de kerstafdeling van Lafayette. Ik ben een sucker voor kerst. Ik MOET vandaag naar die kerstafdeling en wat kerstballen aanraken en knuffelen met kerstmannen. O en misschien een blik werpen op de Eiffeltoren.<
|
