Een wereld voor iedereen, daar moeten we voor strijden.
Pride is één van mijn favoriete weken in het jaar. Het begint voor mij persoonlijk altijd bij Milkshake, maar dit jaar al in de week daarvoor tijdens de Titty Talks in samenwerken met For All Who Love. Hoe fijn, het voor mij persoonlijk ook voelt tijdens deze week. Er blijft genoeg om voor te protesteren.
Milkshake, de utopie
Op de zaterdag van Milkshake ging ik samen met een vriendin als drag. Voor het eerst in mijn leven. In de 3 maanden tussen idee en daadwerkelijke uitvoering heb ik geen moment gehad dat ik dacht: ‘oe, kan dit wel?’ En dat is echt alles te danken aan de organisatie die ieder jaar weer deze plek weet te creëren. Zodra ik naar binnen paradeerde was ik niet meer bezig met wat mensen van me dachten en wat ik van anderen mensen dacht. Ik voelde me een groene versie van Britney Spears uit ‘Hit me Baby One More Time’ in combinatie met de joy die ze nu heeft op Instagram. Samen met m’n suikerspin roze zus heb ik de dag van mijn leven gehad.
Ik voelde alleen maar geluk, door iedereen die zich vrij genoeg voelde om eruit te zien zoals ze wilden en te doen waar ze zin in hadden. Vrij en met een kalme, vrolijke, trotse energie. Naar mijn idee komt dit door zowel innerlijke kracht als externe factoren. Want op Milkshake is het lopen in een tuigje, naakt, als drag of als vrouw met enkel twee prachtige tittykwasten geen uitnodiging om ongevraagd aan je lichaam te zitten of iets naar je te roepen. Ongeacht postuur, huidskleur of leeftijd. En dat is mooi. Vind ik. Het gaf me het gevoel alsof ik in Berlijn liep.
Remember the past, create the future
Pride is meer dan alleen de Canal Parade. Voordat we zeuren over geen versterkte muziek langs de kant, besef even dat er mensen zijn uit de LGBTQ+ community die zich niet op hun gemak voelen tijdens deze parade. Met andere woorden: niet welkom. Het vieren van de liefde en leuzen als ‘love is love’ klinken dan een beetje leeg. Zeker wanneer een transseksueel uit haar onderkomen voor deze week wordt gezet vanwege vermeende prostitutie. Of wanneer Jennifer Hopelezz weer geweigerd is door een Uber-chauffeur. Uber is met een meldknop gekomen, wat fijn is, maar vooral niet nodig zou hoeven zijn. Alleen hierom zou het al top zijn als meer mensen inzien dat Pride een protest is.
Om mee te doen aan een protest moet je willen leren. En blijven leren. In dit kader ben ik deze week naar een talk gegaan van Pride of Colour. En taffes wat was dit een inspirerende avond. Ik hoefde alleen maar te luisteren, te voelen wat er in de ruimte gebeurde en me zo nu en dan ook een beetje awkard te voelen. Wat niet erg is, want op die momenten leer je juist het meest. Ik ben ook gewoon maar een witte homoman die echt geen grote tegenslagen daarmee heeft gehad en tijdens de Canal Parade vooral kan genieten met een biertje in mijn hand.
Deze avond was een gesprek tussen twee enorm inspirerende vrouwen. Sylvana Simons en Lasseindra Ninja. Google maar even. Ja, inspirerend dat is wat ik zei. De kracht, de verhalen, de passie en helaas het altijd maar moeten strijden. Voor vrijheden die je als mens als basis gewoon zou moeten hebben, maar niet voor iedereen gelden. We zijn bezig met rechten, maar daar heb je weinig aan als je overal waar je gaat en staat tegen een barricade van verzet, oordelen en onveiligheid aanloopt. En dan is ineens het niet kunnen zoenen met een andere man op straat zelfs relatief.
Het begon voor mij al bij de opening van Clarice Garard. Gebruik je stem, iedereen is verantwoordelijk voor het bestrijden van onrecht. Niet alleen de publieke figuren. En, ja dus ook voor onrecht op basis waar jijzelf niet gelijk iets mee te maken hebt.
Ieder mens heeft diens eigen verhaal. Van succes, conformeren, tegenslagen, en strijden. Maar laten we vooral ook niet vergeten te leren. Van elkaars verhalen. Gewoon door af en toe te luisteren. Naar iemands verhaal of naar een gevoel dat je krijgt in bepaalde situaties. En dit alles niet alleen tijdens Pride. Maar gewoon 365 dagen per jaar. Remember the past, create the future.
