Om mij heen zie ik alleen maar sterke vrouwen. Krachtpatsers zijn ze, met stuk voor stuk een uitgesproken mening, een carrière, een uitgebreid sociaal leven en een persoonlijke stijl waar je ze mee kan uittekenen. En dan sta ik daartussen.
Strijdend als BA student aan de geesteswetenschappen van de UU draai ik mee met mijn vriendinnen die al werken, huizen kopen, gezinnen stichten en elk jaar meer spelden op hun wereldkaart zetten van places-I’ve-seen. Ik ben blij als ik in de week Utrecht eens uitkom. En wanneer ik dan deze ‘dorpse’ stad (Ut is gewoon de 4e stad van Nederland) verlaat en me weer bevind tussen de bovengenoemde krachtpatsers, dan voel ik me nog weleens een bedrieger. Tijdens de update-ronde waarmee ons samenzijn dan start wedijver ik met de behaalde targets en de toegewezen bonussen, of de bezochte festivals en toffe events en, tja, dan kom ik er nog weleens bekaaid af. Ben ik dan de zwakste schakel tussen die groep toffe vrouwen? Zo voelt het soms. Bedrieg ik de boel dat ik hier dan met hen mee mag draaien?
Nee. Want iedereen ontwikkelt zich op zijn of haar eigen tempo. Hoewel ik misschien een ‘oudere’ student ben, ben ik ontzettend blij dat ik nu de kans krijg om mijn studie Engelse Literatuur te voltooien. Ik ontwikkel me meer dan ik op mijn achttiende deed en accepteer en pak meer kansen dan dat ik toen zou hebben gedaan. Misschien ben ik nog niet zo’n krachtpatser als al die powervrouwen om me heen, maar ik blijf bij mezelf in mijn eigen tempo en dat is juist authentiek. Ondanks het geluid van de millennial die zijn of haar tijd meer neemt om het uiteindelijke levenspad te vinden lijkt de druk nog steeds erg groot om in het gevestigde stramien mee te draaien.
Het keurslijf blijkt helaas minder mensen te passen. Dat maakt degenen die hun eigen pad bewandelen geen bedrieger, maar des te meer een krachtpatser. En dan ben ik dat ook.