Ongesteld zijn staat voor vruchtbaarheid, uithoudingsvermogen en kracht. Het zorgt voor nieuw leven en het is een natuurlijke vorm van jou hormoonhuishouden. Als vrouw weet je wanneer je ongesteld moet worden, je kent je lichaam door en door, je maakt voor jezelf kleine ceremonies waarbij alle vormen van comfort gerealiseerd worden om door deze periode heen te gaan. Lekker eten, een warm dekentje, een extra dutje, films die je al 10x hebt gezien maar die ene jank bui moet er ook uit, meditatie, rust pakken, en er over zeuren wanneer het nodig is. Ook al kan het soms een ellende zijn, je omarmt het, want het hoort bij jou. Het is iets mooi’s.
Al vanaf mijn tiener jaren had ik het er moeilijk mee, de woorden ‘’ik kan niet lopen’’ of ‘’mijn buik doet zo een pijn’’ heeft er voor gezorgd dat ik op een hele jonge leeftijd al aan de pil ben gegaan. De meningen over de pil en de gevolgen op het vrouwelijke lichaam verschillen daarom ook enorm. Ik wou graag van de pil af, omdat ik vond dat mijn lichaam het toch wel allemaal zelf kon, en ik me vast aanstelde als tiener (dit probeerde ik in 2013, toen was ik 23). Voor een korte periode ervoer ik weer hevigere klachten en merkte ik ook dat ik enorm aangebrand was en mijn acne toenam. De pil heeft voor mij natuurlijk in bijna al mijn jaren ervoor gezorgd dat mijn hormonen gemanipuleerd werden (vanuit een positieve zin). En nu krijg mijn lichaam een klap, ik moest ineens alles zelf gaan doen, en van binnen allemaal opnieuw regelen, dit kon mijn lichaam niet aan. Na 4 maanden begon ik weer aan mijn vertrouwde pil, met stop weken, ik heb altijd aan stop weken gedaan want ik wou gewoon nog graag ongesteld worden. Oh Waarom? Geen idee? Dat lijkt me gewoon logisch toch. Er was ook geen huisarts die zei ‘’Slik de pil maar gewoon door en wordt lekker niet meer ongesteld’’.
Toen had ik eigenlijk al moeten weten, dat mijn vorm van ongesteld zijn niet was zoals het hoorde te zijn.
Ik had mezelf niet genoeg ingelezen in die tijd, ik had ook toen niet echt door dat ik dat had moeten doen. Pas bij de confrontatie dat er spraken is van endometriose of een andere vorm hiervan, wordt ongesteld zijn direct van tafel gehaald omdat het niet gezond is voor je. Helaas is het niet gezond voor je, je kan er niet tegen, het is gewoon zo.
Ik ben nu al 3 maanden niet meer ongesteld geweest, en het voelt enorm raar. Het is iets wat nu niet bij mijn lichaam hoort, omdat het gewoon even niet kan. De angst dat ik ineens ga bloeden is er natuurlijk de hele tijd, want in de eerste 6 maanden kan dit nog voorkomen. Ook blijven de pijn klachten op dit moment nog hetzelfde en zullen ze hopelijk ook op een later punt steeds meer afnemen. Met de zorg die me is meegegeven vanuit de endometriose in balans kliniek (in Den haag) is dat de enige vorm van rust die ik mijn baarmoeder kan geven is meer te rusten, niet ongesteld worden, en blijven bewegen.
Op dit moment ben ik bezig met onderzoeken waarom andere lichamelijke klachten in combinatie gaan met endometriose en waarom. Omdat ik die zelf ervaar, maar ook omdat dit klachten zijn die niet meteen gelinkt worden aan deze diagnose. Maar daar kom ik nog op terug!