| Het afgelopen jaar ben ik me gaan verdiepen in het feminisme. Puur, omdat ik me aan het woord ergerde en dat terwijl ik een vrouw ben. Ik weet, dat ik het bijna niet eens hardop zou mogen zeggen, want het klinkt gewoon ondankbaar en simpelweg dom. Ik kan me als vrouw niet met het woord ‘feminisme’ identificeren. Daarom heb ik mezelf gedwongen om uit te zoeken waar dit vandaan kwam. Waarom had ik een hekel aan dit woord? Via diverse vakgebieden probeer ik dit voor mij nog grote raadsel op te lossen. Ik kon mezelf er simpelweg niet in vinden. Ik irriteerde me aan dat ene woord, feminisme, maar waarom? Dit woord zou voor mij als vrouw juist grote waarde moeten hebben toch? Uit deze zoektocht is mijn project The TittyMag geboren. Ik ben artikelen gaan schrijven, ging boek na boek lezen, omdat ik erachter wilde komen waarom ik dit woord zo verschrikkelijk vond. Waar kwam dit door? Omdat we vergeten zijn hoe hard vrouwen in het verleden voor hun rechten hebben gevochten, of omdat het een populair commercieel trucje is geworden van de gemiddeld R&B zangeres? Of zijn het juist de grote schreeuwers, die met hun fanatieke visie op het feminisme de andere visies hierop wegblazen? Ik had het idee, dat alles wat ik er nu over las of hoorde, in te delen was in twee groepen: columns van boze vrouwen over hoe kut mannen zijn en de andere helft zijn 5- stappen plannen over hoe je als single vrouw moest overleven in de grote stad. Alleen waar hoor ik zelf thuis? Ik houd van make-up, wijvengeklets en ook van mannen. Zou dat dan niet mogen volgens het feminisme? Ben ik dan geen goede feminist? Ik had het erover met vriendinnen, vrienden, homo’s en hetero’s. Alle cliché hokjes, die je maar aanwijzen kon en de meesten konden zich net als ik niet vinden in het woord feminisme. Uit al die gesprekken, visies en dat gedeelde gevoel van afwijzing van het woord feminisme werd de online nieuwsbrief, the TittyMag geboren. Ik startte ‘m samen met twee goede vriendinnen Lizette Pellikaan, co- editor en Lotte Dale, onze fotograaf en beeldeditor. |
| BAKFIETSFEMINIST Dat is zo’n yuppenvrouw, die niet genoeg lef heeft om op te staan voor zichzelf. Dus wel zou willen, maar als het erop aankomt zo’n bakfiets- muntthee-moeder- wordt. |
| Bovenstaande woorden zijn de slottekst van deze recent gestarte online nieuwsbrief, waarmee we de moderne feminist willen bereiken. Deze slottekst wordt iedere week geschreven door debroervanroos, beter bekend als presentator Tim Hofman. Nu zal je je misschien meteen afvragen, waarom je in een moderne feministische nieuwsbrief het woord geeft aan een man. Dit is geen vreemde gedachte, maar eigenlijk precies de reden waarom we TheTittyMag gestart zijn, want wat is het feminisme vandaag de dag nog? Onze feministische voorgangers kon je zo aanwijzen; de baanbrekers van de eeuwwisseling kregen zelfs het label ‘stemrecht’. Enkele tientallen jaren later in de geschiedenis noemen we feminisme in één zucht met de termen: bh-loos, gebrek aan scheermesjes, protesten en tuinbroeken, maar hoe staan we hier nu in? Staan onze vrouwelijke feministische neuzen anno 2016 eigenlijk nog dezelfde kant op en welke is dit dan? Wanneer mag je jezelf een feminist noemen, laat staan erover schrijven? We willen met onze collectief juist dat gat vullen, waarvan wij vinden, dat het er is. The Titty is onze zoektocht naar het feminisme van nu, maar die zoektocht hoeft zeker niet gelijk aan die van jou te zijn en juist door dat toe te geven is al een stap in de goede richting. Wij geloven, dat het woord feminisme vandaag de dag niet maar 1 betekenis heeft. We willen daarom met onze online nieuwsbrief een platform creëren voor iedereen, die inspirerend is en iets te vertellen heeft, van kleine verhalen tot grote verhalen. Iedere week een ander thema waar we over filosoferen. We doen dit door middel van die verhalen, maar ook door middel van mooie beelden van Lotte Dale en de rijmpjes van de broer van Roos. Het is voor mij een persoonlijke oneindige zoektocht geworden naar mijn eigen plek binnen het feminisme en welke vorm het bij mij krijgt. Ik kan ongegeneerd platonisch daten met de meest intrigerende, inspirerende personen en de conclusie die ik uit die gesprekken trek is dat we allemaal hetzelfde willen: gelijkheid en respect. Het luisteren naar elkaars verhaal. En dat lijkt synoniem aan feminisme. Van Lisa, die bewust haar eierstokken heeft laten verwijderen, van powerwoman Sigrid Kaag, blogger Liza Chloe, die openlijk praat over de keerzijde van bekend zijn op social media tot presentatrice Gwen van Poorten, die laat zien dat ambitie een voordeel en een nadeel heeft. We laten in onze nieuwsbrief vrouwen aan het woord, maar ook mannen. Want eerlijk is eerlijk, we zijn nou eenmaal anders en dat moeten we ook accepteren. En is dat zo verkeerd om dat toe te geven? Zou ik volgens sommige feministen dan denken volgens het systeem van het patriarchaat? Nee, dat geloof ik niet. Ik denk dat het een nieuwe stap kan zijn. We moeten ons als vrouw niet steeds in het hokje vrouw laten stoppen, maar dat juist vergeten. Daarom interviewden we in onze eerste editie Maxim Hartman. Dit werd heel goed ontvangen, maar ook kregen we commentaar omdat we een man aan het woord lieten. Terwijl deze man zijn frisse visie gaf op het woord feminisme. Zo gaf Maxim ons het advies om onze bescheidenheid uit het raam te pleuren en volgens hem hoefden we niet bang te zijn om meteen een bitch te worden: |
| “Jullie zijn zo slim en mooi, maar zo onzeker. Ik denk altijd waarom? Ik heb doorgaans meer medelijden met mannen dan met vrouwen. Dan kijk ik naar hen en denk ik mannen zijn zo simpel. Mannen hebben eigenlijk niet zoveel om trots op te zijn, we hebben een grote bek maar verder? Wat weten we nou echt meer? Wat kunnen we nou echt beter? Jullie vrouwen moeten niet zoveel twijfelen, jullie zijn veel intelligenter.” |
| Ja, we laten bij TittyMag mannen aan het woord, ja! En we erkennen dat we als vrouw anders zijn dan de man, maar maakt dat ons zwakker? Maakt dat ons minder feministisch? Ik denk het niet, ik denk dat wij een grote groep vertegenwoordigen, die juist niet de verschillen wil benadrukken tussen mannen en vrouwen op een negatieve manier, maar die juist erkent, dat die verschillen ons interessant maken en elkaar inspireren. Precies dit is voor mij het probleem binnen het feminisme, want we moeten ook feministen niet in hokjes willen indelen. Het feminisme is namelijk iets wat we allemaal delen: de strijd om dezelfde gelijke rechten. Elke visie op feminisme is er één, één die laat horen dat we erover praten, erover denken en ons bewust zijn. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn wat de exacte definitie is en op welke manier we dit uiten. Die verschillende visies op het feminisme zorgen ervoor, dat het woord blijft leven, want we moeten elkaar niet afvallen of aanvallen. Je hoeft niet een grens te trekken rondom het woord feminist en de betekenis ervan. Of zoals journalist en programmamaker Sinan Can zegt in een van onze eerdere edities van the Titty: “Grenzen zijn het meest achterlijke wat er is en helaas grijpen we hier steeds weer op terug.” < |
