De lust in levenslust
Lusteloos lig ik op de bank. Met een kater die al vier jaar duurt. De wereld om me heen vliegt als een Netflix-marathon voorbij. Heel soms wordt er aan me gevraagd: “are you still watching?” Dan schrik ik wakker en doe ik weer voor heel even mee met de serie waar iedereen verslaafd aan is: ‘Het Leven’.
Ik niet. Ik vind de bank interessanter. Alle pluisjes heb ik geteld. Net zoals alle dagen die passeren. Ze lijken allemaal op elkaar trouwens, de pluisjes én de dagen. En uit verveling blijf ik ze allebei tellen.
Mijn dagen zijn leeg, want ik weet even niet hoe ik ze moet vullen. En als ik het wel wist, dan heb ik er toch geen zin in om het te doen. Alsof ik de bodem van een bodemloze put heb bereikt. Of moet ik zeggen, een lusteloze put.
Lust is gek genoeg de mooiste emotie die ik ken. Dat gevoel dat je soms tot aan je nagelriemen voelt branden. Dat nog sterker is dan liefde. Lust is het bewijs dat de weg ernaartoe veel spannender is dan het doel zelf. De onbedwingbare zin in het onbekende. Je voelt dat je leeft. Wat een fantastisch gevoel!
Zolang er lust is, is er leven. En als er leven is, is er liefde. Maar als je de lust niet meer lust, hoe proef je dan nog de liefde? Is lusteloos zijn dan eigenlijk niet erger dan liefdeloos?
De grootste liefde van mijn leven was mijn moeder. Ik had haar lief, want zij schonk mij zoveel meer dan alleen het leven. Ze maakte me tot de zelfstandige vrouw die hier op de bank zelfstandig pluisjes ligt te tellen. Toen ze vier jaar geleden overleed, verloor ik niet alleen mijn moeder. Ik verloor iets dat net zo belangrijk is: de lust om te leven. Precies wanneer mijn kater insloeg.
Haar verliezen was erg. Maar de periode na haar overlijden was nog veel erger. De vrouw die het wandelende bewijs van ‘levenslust’ was, was er niet meer. Mijn voorbeeld was weg. En daarmee mijn eigen levenslust ook.
Tot ik ‘m weer ergens vond. Op de bodem van die bodemloze put. De tijd en het moment weet ik niet meer, maar mijn wereld bestond weer uit regenboogunicorns en glitterregen. Een sprookje. De serie ‘Het Leven’ kreeg er ineens een paar seizoenen bij. Met mij in de hoofdrol.
Ik mis mijn moeder nog elke dag. Maar zij schonk mij het leven en wie ben ik om dat weg te gooien? Ik heb er alleen zelf de lust aan toe moeten voegen. En dat heb ik zélf gedaan. Een zelfstandige vrouw, of wat?
Netflix hoeft niet meer te vragen of ik er nog ben. Mijn kater is verdwenen en ik geniet weer van het échte leven. Het ene seizoen is nog niet afgelopen of de volgende begint al. En dát, dat is pas verslavend.
