Het laatste hoofdstuk. Gedag zeggen. Zes maanden geleden zette ik de deur open en nodigde ik haar uit naar binnen. Nu kent ze mijn grootste angsten en is het alweer tijd om afscheid te nemen. Zij wandelt zorgeloos naar buiten, maar mijn deur, die blijft op een kier staan. Eindelijk kan ik bij de weggestopte nachtmerries die de realiteit bleken te zijn. Maar hoe reis ik in mijn eentje verder met deze nieuwe bagage?
In een half jaar tijd heb ik alle woorden op papier gezet. Alles wat er is gebeurd. Mijn hele leven. Althans, de dingen die ‘ertoe doen’. Gebeurtenissen die inmiddels verhalen zijn geworden. Want er kwam een moment wanneer de lijn tussen echt en nep heel vaag werd. Plotseling herinnerde ik me dingen waarvan ik nooit wist dat ze gebeurd waren. En soms voelde ik ze alleen. Wat doe je op zo’n moment? Wanneer een scenario zich zo vaak afspeelt in je hoofd, dat je eigenlijk niet meer weet wat er precies gebeurd is. En wanneer je je gevoelens niet kunt koppelen, omdat je de beelden bent verloren.
Een trauma van uitgewiste momenten. Klappen van jaren geleden die ik nu pas voel. Woorden die na 10 jaar ‘eindelijk’ binnenkomen. En acties die ik na al die tijd in perspectief kan zetten. De realisatie van wat er gebeurd was, overviel me toen ik langs de Sloterplas naar huis liep. De laatste druppel was gevallen en ik ben weggelopen. Zonder wat te zeggen heb ik mijn tas gepakt en sloot ik de deur.
Het enige waar ik aan kon denken was: veiligheid. Ik moest weg. Toen ik zeker wist dat hij me niet achterna kwam, ging ik ergens zitten. Reflecteren. Is dit dan echt het laatste hoofdstuk? Ik denk niet dat ik hem ooit nog onder ogen kan komen. Zou hij dat erg vinden? Belangrijker, wat vind ik daar zelf van?
Soms vraag ik me af waarom ik mezelf dit aandoe. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Maar wat heb je aan iemand die het zichzelf niet eens gunt om te voelen? Iemand die denkt dat empathie voor zichzelf gelijk staat aan aanstellerij.
Het zijn geen nieuwe emoties. Achttien jaar lang lagen ze achter slot en grendel. Ik ben altijd te bang geweest om de sleutel te gebruiken. Misschien wist ik niet eens dat er iets verborgen lag. Het leven leek makkelijker zonder pijn. Verdriet was zwakte en ik moest sterk zijn. Maar toch was ik niet gelukkig. Ben ik dat nu dan wel? Ze zeggen toch altijd dat je eerst de bodem van de put moet raken, voordat je de top kunt behalen?
Dus ik ga verder. Niet alleen, maar met mezelf. Met het deel van mij dat ik al die tijd geen stem heb gegeven. Inmiddels weet ik dat ook zij er mag zijn. Emoties maken je niet minder sterk, ze maken je meer mens. Sterk zijn was mijn overlevingsmechanisme en het is tijd om te gaan leven.
