Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we met labelbaas en activist Nina de Koning
TTM: Wie ben je en wat maak je!
Ik ben Nina de Koning, en ik ben eigenlijk een creatieve duizendpoot. Ik maak techno onder de naam DiskSpace samen met mijn beste vriend Adriaan, en ik maak ook muziek voor andere artiesten. Daarnaast ben ik sinds kort begonnen met het opzetten van mijn eigen platenlabel: The Factory, waarvan het eerste compilatiealbum eind mei uitkomt.
TTM: op welke manier ben jij bezig met de female gaze?
Ik heb het idee dat als vrouw zijn die je eigenlijk inherent al die female gaze bezit, maar dat je hem telkens weer moet bijstellen. Je zou je eigenlijk bij alles moeten afvragen: ‘doe of denk ik dit vanuit een patriarchaal perspectief?’. Je zou waakzaam moeten zijn of er genoeg plek vrijmaakt voor vrouwelijkheid.
Dit hebben we bij ons eerste The Factory compilatie album ‘The Factory 001’ aangepakt door te kijken of er een even aantal vrouwen als van mannen was, en of er non-binaire representatie in het gezelschap was. De compilatie is eigenlijk een soort van samenkomst van verschillende artiesten. Op dit moment werken we met 15 kunstenaars: zowel artiesten die muziek maken, als iemand die gedichten schrijft, iemand die fotografeert… Op de andere niet-muzikale vlakken werken we eigenlijk uitsluitend met vrouwen en een non-binaire kunstenaar. Voor het kiezen van de muzikanten wed het lastig, want ik wilde het liefste werken met mijn idolen. Dan is het nog wel lastig om de female gaze te hanteren, want je merkt toch al gauw dat dat veel mannen zijn. Dat het veel mannen zijn heeft ook vooral te maken met dat mannen in de muziek (vanuit de male gaze) sneller serieus genomen worden.
TTM: De female gaze heeft dus echt een plek in je laatste project! Kan je me daar meer over vertellen?
The Factory 001 wordt in Vinyl uitgegeven, maar wordt ook digitaal gereleased. Het komt op Spotify en andere streamingdiensten, maar is dus niet puur en alleen digitaal. Als je fysieke kopie wil moet je ons prachtige vinyl kopen. Bij ons vinyl zitten 250 zines, waar 4 kunstenaars aan hebben meegewerkt- waaronder ikzelf!
Er zitten gedichten, verhalen tekeningen en foto’s in de zine. Dat doen we om wat extra’s te kunnen geven, om het echt een experience van te maken in plaats van alleen de muziek.
TTM: wie zijn je favoriete kunstenaars/inspiratiebronnen?
Nou! Een van mijn favoriete kunstenaars heeft toevallig aan het album meegewerkt! Dat is namelijk Danny Wolfers aka Legowelt. Ik ben heel groot fan van hem, dus ik vind het het heel tof dat we hem erbij hebben. Wat ik zo gaaf vind aan hem, is dat hij zo puur met muziek bezig is. De hele opsmuk erbij vindt hij niet interessant.
Een andere artiest waar ik heel groot fan van ben, blijft Taylor Swift. Ik denk weer opnieuw omdat ook zij zich ook puur op de kunst focust, en niet het hele spektakel eromheen. Gewoon muziek maken en mooie liedjes produceren, dat is het.
Verder word ik ook heel erg geïnspireerd door de mensen waarmee ik werk. Ik vind het gewoon heel cool om me te verdiepen in andere creatieve mensen, en wordt dan alleen maar enthousiaster van onze samenwerking.
TTM: hoe inclusief is de kunstwereld volgens jou?
Ik vind het lastig omdat ik het idee heb dat het net precies ligt aan het genre. Ik heb het idee dat In de popwereld en de hiphop inclusiever aan het worden is, maar dat weet ik niet zeker. Ik weet wel dat er binnen de dance nog wel slagen te maken zijn, alhoewel er wel al heel veel is gebeurd in de laatste 10. Het feminisme is wel echt doorgedrongen binnen de dance-wereld, en ik zie dat vrouwen meer de kans kregen om te doen wat ze wilden, en ook serieus werden genomen. Het stigma van ‘jij zal het wel niet zelf gemaakt hebben’ en ‘ze zou vast een ghost producer hebben’ is er gelukkig een beetje van af. Je mag er nu ook uitzien hoe je wilt. In de andere vlakken van de kunstwereld weet ik niet hoe het is, maar er komt steeds meer aandacht naar de vastgeroeste patronen en hoe we de wereld inclusiever kunnen maken.
Wat ik vooral daarover wil zeggen is: probeer je eigen vooroordelen te checken. Wanneer je denkt ‘hé ik geloof haar niet, maar ik geloof hem wel’ in de kunst, ga dan eens na waaróm je die kunst wel of niet gelooft, en check je eigen vooroordelen. Ik denk dat je dan al heel ver komt.
Nina volgen? Dat kan hier op Instagram, en hier op twitter!