Ik kan niet meer ademen. Alles draait. De horizon is weg. Het is te veel. En nu is het te laat. Ik heb geen overzicht meer. Het werkt stapelt op. De mailbox loopt vol. De appjes staan op onbeantwoord. En te veel gemiste oproepen om te beantwoorden. Alleen waar begin ik?
Alles draait door. Ik voel mijn hart sneller gaan. Geen idee hoe het kan, maar wat ik wel zeker weet is dat het te ver is. Ik adem in. Adem uit. En herhaal wat mijn moeder altijd zei: “Rustig doorgaan.” Ik herhaal het nog een paar keer: “Rustig doorgaan. Rustig doorgaan.”
Ik snap niet hoe het kan dat ik van rustig naar doorgaan ben doorgeschakeld. Ik heb de twee woorden losgetrokken en het woord ‘rustig’ ver achter me gelaten. Alleen hoe nu? Ik wil de twee woorden verbinden, maar waar ik ooit ‘rustig’ vind? Ik heb even geen idee.
Ik zoek naar de horizon. Ik zoek naar helderheid. Ik zoek naar adem. Ik adem. En adem. En adem. Ik adem door en laat mijn lichaam vullen met lucht. En daar vind ik ‘rustig’ weer terug.
