De in Colombia geboren Beatriz González groeide op in een roerige tijd. In haar tienerjaren en als jongvolwassene heeft ze een traumatische ervaring tijdens het gewelddadige conflict, La Violencia (het Geweld 1948 – 1958). Dit was een grote inspiratie voor haar latere werk dat een gewaagde en confronterende blik werpt op de Colombiaanse maatschappij.
Beatriz González werd geboren in 1932. Ze studeerde architectuur aan de Universidad Nacional de Colombia en vervolgens van 1959 tot 1962 beeldende kunst aan de Universidad de los Andes in Bogotá. In 1966 heeft ze een half jaar aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam gestudeerd. De afstand tot Colombia en het politieke klimaat, samen met de Nederlandse kunsttraditie hebben ongetwijfeld een vormende invloed op haar werk gehad. Toch keerde ze uiteindelijk terug naar haar Colombiaanse roots.
Haar werk begon abstract en verfijnd, maar nog belangrijker: politiek neutraal. Zo paste haar vroege werk binnen het kader dat de Colombiaanse overheid tijdens La Violencia aanmoedigde Na haar eerste solotentoonstelling in 1964 veranderde echter haar thema’s. Zo toonde ze in haar tweede tentoonstelling 14 schilderijen waarop beelden te zien waren die ze verzameld had uit kranten en magazine’s.
In haar werk komen beelden voor uit westerse schilderkunst, populaire cultuur en fotojournalistiek. Hierdoor is ze vaak geassocieerd met pop art. González zelf is het hier echter niet mee eens. Zo zei ze dat “pop deel (uitmaakte) van een discussie die in het buitenland plaatsvond. Echt popart ontbrak in het medium waarin ik gespecialiseerd was: schilderkunst. Pop kon modieus zijn, een classificatie of een oefening, maar het was niet het juiste label voor het werk dat ik deed (…)” (interview Tate – 2015)
In de jaren 70, teruggekeerd in Bogotá, kreeg haar werk een sterke focus op de politieke en socio-economische staat van Colombia. Zo maakte ze schilderijen en tekeningen, maar ook printen van politici, beroemdheden en foto’s van slachtoffers van passiemoorden. Met deze beelden toont ze het ironische contrast dat ze in het nieuws zag: de luxe levens van politici en het turbulente, armoedige Colombia dat zij regeerden.
González creëert figuratieve beelden die ze met vlakken op diverse materialen tot leven brengt. Ze gebruikt levendige kleuren die haar land representeren. Een bekend voorbeeld is Lullaby (1970), gebaseerd op foto’s van een bekende Colombiaanse drukkerij. González creëert een herinterpretatie van een thema dat voorkomt in de gehele kunstgeschiedenis, moeder en kind. In dit werk krijgt het een eigentijdse en kritische lading. Vanaf de eind jaren tachtig neemt ze, door politieke wreedheid en incidenten, een serieuzere toon aan. Haar werk focust zich meer op dood, drugs, geweld en verdwijningen. Over dit keerpunt in haar werk verteld ze dat ze dat ze na de tragische confrontatie tussen de guerrilla groep M-19 en het leger in 1985, “niet langer kon lachen”.
War and Peace: A Poetics of Gesture
In de tentoonstelling War and Peace: A Poetics of Gesture in Museum de Pont in Tilburg worden verschillende periodes uit het indrukwekkende oeuvre van González uitgelicht. Zoals onder andere verschillende collecties van tot schilderij gemaakte nieuwsbeelden, maar ook prachtige tekeningen en prints. De bezoeker kan zien hoe González de Colombiaanse geschiedenis en haar sociale en politieke strijd visualiseert. Maar ook de overgang van een satirische blik op politici naar een diepere, serieuzere commentaar op het geweld en pijn die haar land heeft doorstaan.
In War and Peace: A Poetics of Gesture is vanaf 5 oktober te zien in museum de Pont in Tilburg.
…
By Thyra Margarita
