Musea worden steeds aantrekkelijker voor kinderen: Pikachu in het Van Gogh Museum en een Disney-maand in het Rijksmuseum. Hoe belangrijk zijn musea voor kinderen en andersom? Oprichter Cathelijne Blok vertelt erover in Villa VdB.
Home Blog
Scroll #1 wie is Jacqueline de Jong
De dagen zijn niet alleen voor uren scrollend door Tinder in bed, maar ook voor een goede dosis scrollen aan kunst. Zo lichten we speciaal voor jou iedere week een kunstenaar uit.
Deze Scroll staat een kunstenaar centraal, die grenzen verlegd, speelt met kleur en een hele kunstbeweging mede is gestart: Jacqueline de Jong (1939 )!
Jacqueline de Jong (17 januari 1939), begon haar levensreis in een turbulente en veranderlijke wereld. Ze groeide op in Hengelo, tijdens de opkomst van een nieuwe kunstbeweging. De Jong begon langzaam te experimenteren en de grenzen op te zoeken van de schilderkunst. Deze nieuwsgierigheid zou de basis vormen voor haar latere carrière als kunstenaar.
De Jong experimenteert op unieke wijze met kleur, materialen en vormen. Haar kunst dient als een analyse van de wereld om haar heen. Thema’s als erotiek, humor en geweld komen regelmatig terug in haar schilderijen, wat resulteerde in een eigen unieke visuele taal.
Ze werd actief betrokken bij verschillende kunstbewegingen, waaronder het CoBrA-collectief, bekend om zijn expressieve, kleurrijke en bijna kinderlijke stijl. Deze kunstenaars daagden de traditionele artistieke normen uit met hun werk. Daarnaast was De Jong lid van de Internationale Situationisten, een internationale kunstzinnig-politieke beweging die kritiek uitte op de heersende consumptiemaatschappij.
Het werk van De Jong is te bewonderen in internationale en nationale musea, waaronder het Centraal Museum Utrecht. En haar kunst maakt permanent deel uit van de collectie van het Amsterdam Museum, waar je het iedere dag in alle rust kunt bezichtigen. Ze is een inspiratiebron voor zowel kunstenaars als kunstliefhebbers die genieten van kunst, die de verbeelding prikkelt en grensverleggend is.
Meer weten over Jacqueline de Jong? Klik hier!
Openbare kunstwerken: Cathelijne Blok deelt haar favoriete kunstwerk in de openbare ruimte
Oprichter en creatief directeur, Cathelijne Blok tipt haar favoriete openbare kunstwerk tijdens Villa VdB op NPO radio 1.
“Ik ben altijd op zoek naar de ‘waarom’ van mensen“
Hoe inclusief is de kunstwereld nu? En wat moet nu eens echt veranderen? Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeuren, conservatoren tot galeriehouders. Deze week: Ruimtelijke kunstenaar en mode ontwerper Sheray of Light!
TTM: Hi Sheray, jij bent kunstenaar en hebt je eigen kleding merk! Kan je wat meer vertellen over wat je precies doet?
S: Jazeker, ik maak ruimtelijke ontwerpen, ontwerp kleding en ontwikkel concepten. Mijn werkgebied is best wel breed, ik ontwikkel concepten, maak kunst en ontwerp kleding. Soms geef ik ook workshops, zo heb ik laatst een workshop ontwikkelt voor kinderen uit groep 7/8 en MAVO 1 samen met Carlijn van Heusden voor het educatieprogramma van TENT Rotterdam. Tijdens deze workshops zoomden we in op sociale duurzaamheid, de relatie met anderen en met jezelf. De meeste mensen denken bij duurzaamheid meteen aan recyclen, een actie uitvoeren buiten jezelf, maar ik vond het juist leuk om de kinderen het van een andere kant te laten bekijken wat letterlijk dichterbij henzelf ligt. Als je duurzaamheid opdeelt krijg je duur = tijd, zaam = samen, heid = hoe. Hoe hebben we tijd samen?! Dit was de insteek van de workshop en deze manier van werken gebruik ik eigenlijk voor al mijn werk. Ik houd ervan om woorden en zinnen te ontleden en te kijken wat voor betekenis er nog meer achter zit.
Een van de activiteiten tijdens de workshop was een bodyscan waardoor ze in contact kwamen met hun gevoel en hierna mochten ze hun gevoel vormgeven met klei. Handelingen uitvoeren met aandacht, gesprekken voeren met aandacht en voelen wat je voelt met aandacht kan een moment waardevol maken.
TTM: Hoe ben je begonnen als kunstenaar?
S: Mijn interesse werd aangewakkerd tijdens het eind project voor kunst en cultuur op de middelbare school. Met dit project moesten we een reclame maken voor een product. de opdracht was heel vrij en gaf me de ruimte om te maken wat ik wilde.
Voor dit project kreeg ik een visioen van twee dansende vrouwen in jurken in een witte ruimte. Ik wist nog niet hoe, maar dat visioen zou ik gaan namaken. Zo ontworp ik voor dit project mijn twee eerste jurken en toverde ik de gymzaal om tot een witte wolk-achtige ruimte met wit papier.
Na dit project voelde ik dat dit de richting was die ik op wilde. Ik speelde in die tijd nog op topsport niveau voetbal, maar besloot me toen volledig te gaan focussen op kunst en me aan te melden voor de kunst academie.
Op de kunstacademie werd ik twee keer afgewezen, toen ben ik op advies grafisch ontwerpen gaan studeren. Ik heb ook heel even op het AMFIE gezeten maar kwam er al snel achter dat die stressvolle omgeving niks voor mij was.
Rond die tijd deed ik ook mee aan Fashion Fest, een mode wedstrijd. Hiervoor ontwierp ik mijn eerste collectie en had ik mijn eerste modeshow. Tijdens Fashion Fest had ik weer hetzelfde gevoel als tijdens mijn eindproject, het gevoel van dit is wat ik wil doen. Dit gevoel heb ik vastgehouden en zo ben ik voor mezelf begonnen.
TTM: En wat inspireert jou voor je kunst?
S: Heel veel dingen inspireren mij. Ik hou van woorden en zo begint veel van mijn werk, zo denk ik ook over inspiratie — inspire. Als je dit woord ontcijfert krijg je ‘in spirit’, bij inspiratie denk ik dus aan dingen die mij ‘in spirit’, in mijn energie brengen. Vaak komt nieuwe inspiratie ook in de vorm van visioenen of in mijn dromen.
Ik haal veel inspiratie uit mijn eigen belevingswereld en mijn nieuwsgierigheid. De natuur is bijvoorbeeld een grote inspiratiebron voor mij. Veel van mijn werken zijn geinspireerd op natuurlijke fenomenen zoals water en wolken, ik vind deze elementen mooi omdat ze licht en ontastbaar zijn. In mijn werk komt dit gevoel van ontastbaarheid terug, zo heb ik veel met met plastic gewerkt, omdat de transparantie en de reflectie van het licht mij doet denken aan water. Ook mijn eerste kunstproject op de middelbare school, wat ik hierboven beschreef, was bijvoorbeeld geïnspireerd op wolken.
Mensen inspireren me ook. Ik ben altijd op zoek naar de ‘waarom’ van mensen. Ik ga graag het gesprek aan om zo de achterliggende gedachten te achterhalen van meer oppervlakkige onderwerpen. Ik praat graag over emoties en de relaties en verhoudingen tussen mensen. Mannelijke en vrouwlijke energie gebruik ik ook als een grote bron van inspiratie. Sensualiteit komt ook altijd terug in mijn werken.
TTM: Je hebt dus veel verschillende bronnen van inspiratie, maar wat betekent kunst voor jou?
S: Wat een interessante vraag, die heb ik mezelf eigenlijk nog nooit gesteld… Ik denk dat dat komt omdat ik mezelf als kunst zie. Ik ben kunst. Mijn werken zijn een soort liefdesbriefjes aan mezelf. Deze liefdesbriefjes vormen allemaal stukjes van mij en maken mij zo tot een geheel.
Kunst is abstract en ongrijpbaar, maar wel voelbaar. Kunst activeert mij en zet me terug in mijn kracht. Voor mij zorgt kunst ervoor dat ik de grootheid van mijn hart kan voelen. Kunst is kwetsbaar en helpt mij vorm te geven aan mijn emoties. Voor mij gaat kunst vaak samen met schrijven, zo helpt het me ook om mijn eigen gedachten en visie van de wereld weer te ontcijferen en te begrijpen.
TTM: Wat omschrijf je dat mooi, heb je ook een favoriete kunstwerk?
S: Mijn favoriete kunstwerk is Vally Curtain gemaakt door Christo & Jeanne-Claude. Dit is mijn favoriet omdat het in de natuur is en speciaal ontworpen voor deze plek. Het werk is tijdelijk, uniek en enorm groot. Het is echt een samenwerking tussen het werk van Christo en de wind en natuur.
Het mooiste aan dit werk vind ik dat je eraan ziet dat dit een tot leven gewekte dagdroom is.
Meer weten over Sheray? Volg haar op instagram!
My power
Als je deze stukken wel eens leest weet je dat ik een verventvoorstander ben van beweging, ook vanwege het empowerende karakter van sport. Voor iedereen die ook maar iets aan z’n lichaam kan bewegen, maar vooral ook voor de vrouw.
Toch heerst er onder velen nog steeds een idee dat de enige functie van sporten is dat je er slank van zou kunnen worden en daarbij denkt men dat je als vrouw vooral ook niet “te gespierd” moet zijn. Herinnert de millenial zich nog de schok over de armen van Madonna in de 90’s? Ook ik kreeg vorige week nog, na een bicep check een “dat is niet lady like” naar m’n hoofd.
Serena Williams kreeg hem in haar actieve jaren nog eens dubbel als zwarte vrouw en werd weggezet als “too strong”, “manly” en “savage”. (dat zit in de geschiedenis nog problematischer op meer lagen).
Heersende gedachte is regelmatig “ik vind het leuk als vrouwen een beetje atletisch zijn, maar die buik moet niet te blokkerig”.
Meiden die sporten pakken lichte gewichten voor iets dat hun armen betreft omdat ze niet “te groot” willen worden. “Het zijn net mannen” wordt regelmatig gezegd over vrouwen die zich aan de absolute top van hun sport begeven…
De wereldkampioenschappen CrossFit zijn net afgelopen en de winnares, Laura Horvath, voldoet bepaald niet aan het algemeen geldende schoonheidsideaal. Ze krijgt het voor de kiezen en dat terwijl ze zich nu de fitste vrouw op aarde mag noemen! In haar speech zei ze “I just want to prove that mybody, whatever it looks like, can do all these amazing things”. Wat mij betreft dé slogan.
Ik denk ook aan Uta Pippig die in 1996 de Boston marathon won, terwijl te tijdens de race acuut ongesteld werd. Ze kwam over de finish met bloed en diarree langs haar benen. Waar denk je dat het nieuws over ging? Nee inderdaad, niet over haar prestatie.
We hoeven ons natuurlijk absoluut niet aan de atletische top te begeven, maar hoe heerlijk zou het zijn als we konden VIEREN wat ons lichaam kan doen? Hoe groot of klein de prestatie ook is, hoe het er ook uitziet. Is dat niet waar het voor bedoeld is?
Zelf geniet ik zo verschrikkelijk van vooruit gaan bij het ouder worden, mentale boosts, de onafhankelijkheid die wat extra kracht en conditie mij geven en zelfs een gevoel van veiligheid. Dat is iets om te vieren!
Sporthistorisch gezien is de vrouw door de eeuwen heen ontzettend klein gehouden in
patriarchale maatschappijen, zoals die in Europa en de koloniën. Het erfgoed waar we in
dit deel van de wereld mee te maken hebben en die achterstand is tot op heden
zichtbaar. Colette Dowling schreef hier een prachtig boek over, De Mythe van de
Breekbaarheid. Ze vertelt hierin ook over de redenen die door mannelijke dokters
gegeven werden om vrouwen niet te laten fietsen, te laten stoppen met sporten, veel te
laten liggen (=spierverlies) of op halve velden te spelen. Borsten en baarmoeders spelen
hier de hoofdrol in. Dit is niet zo lang geleden.
Vandaag de dag is er nog steeds niet dezelfde aandacht voor vrouwen in de sport en zijn
de budgetten nog altijd anders. Het hangt allemaal met elkaar samen.
Een recent onderzoek bewees opnieuw dat toen de spelers van een voetbalwedstrijd,
mannelijke gezichten opgeplakt kregen, het niveau door de kijker niet als lager werd
ervaren.
Kracht zal er altijd anders uitzien bij verschillende mensen en genders en deze is anders
verdeeld, maar we hoeven niet bang te zijn om sterk te zijn, we mogen het opzoeken en
het vieren. Dat is power en wellicht zelfs een middelvinger richting ongelijke
maatschappelijke structuur.
Let’s go!
Sundayscroll #191 wie is Roxanne Sauriol Hauenherm
Zondagen zijn niet alleen voor uren Netflixen in bed, kunstuitjes en slow mornings, maar ook voor onze wekelijkse Sunday Scroll. Hierin lichten we speciaal voor jou een vrouwelijke kunstenaar uit. Deze week met kunstenaar Roxanne Sauriol Hauenherm.
Roxanne Sauriol Hauenherm is een Canadese kunstenaar die momenteel in Montreal woont. Haar schilderijen gaan over het levensonderhoud van vrouwen. Sauriol combineert herkenbaar beeldmateriaal met religieuze beelden en verwijzingen uit het verleden. Met werken als Your unsolicited dick pics en The birth of venus of wtv life means weet ze de houding van een generatie vast te leggen die op zoek is naar een diepere betekenis.
Roxanne begon met schilderen na wat ze beschreef als een “precaire leefsituatie”. Als kersverse moeder ruilde ze het barkeepen in voor het kwasten en begon ze haar vaardigheden aan te scherpen.
Roxanne ziet als kunstenaar in dat het haar taak is om te interpreteren wat er om haar heen gebeurt. Terwijl Roxanne haar werk ontwikkelt, blijft de vrouwelijke vorm een stelselmatig thema. Ze beschouwt de vrouwen in haar schilderen als een verlengstuk van zichzelf.
“Het is gemakkelijk voor mij om een verhaal op te bouwen als ik een onderwerp gebruik waarmee ik me kan identificeren.”
Meer weten over Roxanne Sauriol Hauenherm? Volg haar op Instagram!
‘We moeten voor elkaar open staan en beseffen dat onze ideeën naast de ideeën van anderen kunnen bestaan.‘
In 2018 organiseerden we onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn zij nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in deze reeks: onze feministische beldate. Deze week spreken we met Musoke Nalwoga, founding director van het kunstinstituut Motormond!
TTM: Hi Musoke, jij bent de founding director van Motormond, kan je ons vertellen waar Motormond precies voorstaat?
M: Motormond is een black queer kunstinstituut zonder winstoogmerk. Het idee achter Motormond is om Nederlands-Afrikaanse kunstenaars gebaseerd in Nederland te verbinden aan Afrikaanse kunstenaars in Afrika. Motormond biedt ook de ruimte voor kunstenaars om echt in gesprek te gaan met elkaar en zo hechte banden op te bouwen.
Black queer betekent voor mij meer dan alleen LGBTQIA+, voor mij staat black queer voor alle mensen van kleur die meer aandacht verdient in de maatschappij. Motormond is er voor iedereen die onder gerepresenteerd is binnen de Afrikaanse samenleving.
We hebben nu bijvoorbeeld net een nieuwe expositie geopend genaamd Brave Beauties in Communion. Het idee van deze expositie is om kunstenaars uit verschillende werelddelen samen te brengen onder hetzelfde thema van de zwarte queer gemeenschap. Er worden werken getoond uit Abidjan (Ivoorkust), Lagos (Nigeria), Kampala (Uganda), New York en Amsterdam. Het idee van de expositie is om een genuanceerd gesprek te creëren over de beeldvorming van zwarte queer gemeenschappen over de hele wereld.
TTM: Echt prachtig!! Wat heeft jou geïnspireerd om Motormond op te zetten?
M: Ik ben geboren in Uganda en op mijn 16e naar Nederland gekomen. Hier heb ik kunstgeschiedenis gestudeerd, een Master Cultural Analysis gedaan en een Master of Fine Arts aan de Sandberg institute afgerond . Als zwarte vrouw is het in de kunstwereld moeilijk om je plek te vinden, en om serieus genomen te worden. Ik voelde me vaak niet gewaardeerd wanneer ik met mijn visie bij musea of kunstinstituten aankwam. Ze vonden mijn ideeën vaak te vooruitstrevend. Daarom besloot ik het heft in eigen handen te nemen en voor mezelf te beginnen. Ik wilde mijn eigen instituut waar ik mijn eigen visie en ideeën waar kon maken. Vanuit dit idee is toen drie jaar geleden Motormond ontstaan tijdens de COVID-19 jaren.
Gedurende mijn studie miste ik het sociale contact, omdat ik alleen maar in mijn eentje thuis achter mijn laptop zat. Ik miste de conversatie en de verbinding met de mensen om me heen. Ik wilde een plek om samen te komen en in gesprek te gaan, maar ook een plek waar de vrijheid is om creatief met elkaar te kunnen experimenteren. Vanuit deze gedachten ontstond het idee voor het Instituut Motormond.
Onze eerste locatie begonnen we in ISO Amsterdam. Daarna verhuisde we naar Uilensteden op de VU, dit was een geweldige tijd waarin we veel mensen bij elkaar kregen. Toen Motormond twee jaar open was had ik even de tijd nodig om bij te komen en te onderzoeken hoe ik verder wilde gaan met het instituut. Mijn doel was om uit te zoeken wat de droom van Motormond is. Ik wilde uitzoeken wat dit black queer instiutuut precies was en welke rol wij met Motormond kunnen spelen in de maatschappij.
TTM: En wat is er uit dat onderzoek gekomen?
M: Motormond dient als een bemiddelaar tussen Nederland-gebaseerde Afrikaanse kunstenaars en Afrikaanse kunstenaars. Het instituut zorgt ervoor dat kunstenaars met elkaar in gesprek komen en echte banden vormen.
Dit komt omdat grote kunstenaars uit Afrika normaal gesproken alleen overkomen voor grote exposities in Nederland. Ze komen dan vluchtig naar Nederland voor de expositie en er blijft geen ruimte over om echt in gesprek te gaan of banden op te bouwen met de Afrikaanse kunstenaars gebaseerd in Nederland. Het wordt namelijk steeds belangrijker dat de Arikaanse dispora zich bezig houdt met politieke situaties die zich afspelen in Afrika. Motormond zorgt ervoor dat die tijd en ruimte is om deze gesprekken te voeren en meer aandacht en steun te creeren voor de politieke situatie in Afrika, bijvoorbeeld in het geval van anti-homoseksualiteits wetten.
TTM: Wat een mooi initiatief! Je zet je dus veel in voor gelijke en eerlijke kansen, hoe doe je dit nog meer?
M: Als curator en directeur bekijk ik ook de logistieken van een expositie. Ik kijk bijvoorbeeld waar alle geld stromen heen gaan. Een expositie zou je kunnen zien als een hele boel kleine geld stromen. Mijn doel is om er voor te zorgen dat die geld stromen naar gemarginaliseerde gemeenschapen vloeien.
Voor de camera gaat dit meestal goed, maar achter de schermen gaat er nog veel fout. Ik probeer er voor te zorgen dat alles zo eerlijk mogelijk verdeeld wordt. Van de geld stroom naar de kunstenaar zelf tot de productie. Maar ook bij bijvoorbeeld de schoonmaak en catering moet worden stilgestaan. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk freelancers van kleur te betrekken in evenementen voor museua.
‘Diversiteit en inclusiviteit’ was een tijd lang een thema in de kunstwereld. Dit was ook goed terug te zien in het aanbod van kunst en exposities. Deze thema’s zijn goed om bij stil te staan, maar bij ieder thema moeten we kritisch blijven kijken hoe we er het meeste uit kunnen halen. We moeten dus niet alleen kijken naar de representatie van alle diversiteiten maar ook naar wat de diversiteit en inclusiviteit stroom kan betekenen voor alle communities. Diversiteit en inclusie gaat verder dan alleen de representatie hiervan.
Via het thema Fatigue wordt er steeds een nieuw thema geïntroduceerd, zo is het volgende thema ‘Duurzaamheid’. We hebben de neiging om oude thema’s meteen aan de kant te schuiven en te vergeten maar ik vind dat duurzaamheid, diversiteit en inclusie samen moeten gaan. We moeten doorbouwen op bestaande thema’s. Iedereen moet worden meegenomen in het nieuwe concept van duurzaamheid. Op deze manier blijven we zelf ook duurzaam voortbouwen en doorgaan.
TTM: En hoe kunnen we zelf die (kunst) wereld een beetje gelijker maken?
M: Door mensen de ruimte te geven om te onderzoeken wat ze willen en wie ze zijn. We moeten iedereen en onszelf de ruimte geven om uit te zoeken wie we zijn en waar we voor willen staan, maar we moeten ook de ruimte hebben om te vallen en zelf weer op te staan.
We moeten voor elkaar open staan en beseffen dat onze ideeën naast de ideeën van anderen kunnen bestaan. We moeten elkaars visie accepteren en kennis uitwisselen. Wanneer we dit doen zullen onze eigen plannen groter worden en zo die van anderen ook. Wanneer we elkaars visies en ideeën respecteren zal dit ook zorgen voor meer gelijkwaardigheid.
TTM: En als laatste vraag nog, wat betekent feminisme eigenlijk voor jou?
M: Voor mij betekent feminisme dat ik als zwart vrouw ongeremd mijn dromen kan najagen.
Meer weten over Musoke en Motormond? Volg haar op instagram of bekijk de expositie Brave Beauties in communion !
Inclusiviteit gaat niet om bepaalde gemarginaliseerde groepen wat vaker het podium te geven, het gaat veel dieper dan dat.
Hoe inclusief is de kunstwereld nu? En wat moet nu eens echt veranderen? Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeuren, conservatoren tot galeriehouders. Deze week: Visueel artiest en reiki beoefenaar, Naomi He-Ji!
TTM: Hi Naomi jij bent visueel artiest en veel bezig met spiritualiteit! Je bent druk bezig met van alles, hoe zou je jezelf en je werk omschrijven?
N: Dat klopt, ik ben een visueel artiest en ik hou mij veel bezig met intuïtie en het onbekende/”spiritualiteit”. Daarin interesseren mij de onderwerpen die gelinkt zijn aan identiteit en seksualiteit. Wanneer ik aan een nieuw project of onderwerp begin, kijk ik voor ieder project individueel wat voor medium ik er bij vind passen en er het liefst bij gebruik.
TMM: Jouw recentste expo, does this feel familiar, was een prachtige combinatie van jouw leven, persoonlijkheid en creativiteit! Zou je iets meer kunnen vertellen over het werk en wat de gedachten erachter is?
N: Een groot deel van mijn leven heb ik het gevoel dat ik nergens helemaal thuis ben, en tegelijkertijd overal. Om dit beter te kunnen begrijpen ben ik in mijn eigen familie gedoken en heb ik gekeken hoe mijn Nederlandse familie met mijn Koreaanse familie verbonden werd. Deze verbinding ben ik, als een soort brug, in het midden. Het project bestaat uit een grote fotocollage en twee video’s.
Het is een visuele representatie van de chaos in mijn hoofd, waarin ik letterlijk, figuurlijk en metaforisch de Nederlandse familie en Koreaanse familie met elkaar in verbinding breng.
Door die verbindingen te maken en dieper in het concept van familie te graven, probeerde ik rust in mijn hoofd te krijgen. Met behulp van dit werk heb ik mijn stukje identiteit als ‘brug’ tot een eigen plek getransformeerd, een soort eiland, waar ik me thuis kan voelen.
TTM: Wat een prachtig doel om doormiddel van kunst rust te vinden en een plek te creeren waar je thuis voelt! Jij kan dus goed je ei kwijt in kunst, maar wat betekent kunst precies voor jou?
N: Kunst maken is voor mij een vorm van zelfexpressie, een stem, uitlaatklep en therapie. Als ik me emotioneel beladen voel of als ik bepaalde trauma’s of schaduwen in me aan wil gaan, zoek ik een manier om het aandacht te geven of te laten stromen. Vaak helpen kunst, muziek of dans als tools om die journey aan te gaan als een vorm van therapie.
TTM: En vind je dat de kunstwereld inclusief genoeg is?
N: Ik denk dat er de afgelopen jaren wel langzaam wat dingen zijn veranderd of in ieder geval in beweging zijn gezet. Ik zie dat er pogingen gedaan worden om de kunstwereld inclusiever te maken. Alleen geloof ik niet dat de kunstwereld daardoor inclusief is geworden.
Inclusiviteit gaat niet om bepaalde gemarginaliseerde groepen wat vaker het podium te geven, het gaat veel dieper dan dat. De kern, het middelpunt, de mindset, het hart en de ziel moeten ook inclusiever zijn. Dus niet alleen de mensen die kunst maken maar ook alles eromheen, van mensen die kunst evenementen organiseren tot de mensen met de meeste macht die het voor het zeggen hebben, maar ook de mensen die kunst kopen en waarderen hebben invloed op de inclusiviteit van de kunstwereld. En ik geloof dat er nog heel veel gedaan kan worden op dat vlak.
TTM: En probeer je zelf ook inclusiviteit te verwerken in je kunst?
In mijn eigen projecten ben ik veel bezig met het helen van mijn trauma’s of moeilijkheden waar ik tegenaan loop in mijn leven. Ik probeer in het proces van mijn werk veel te reflecteren en te leren over mezelf en de wereld om me heen. Ik ben niet altijd even bewust bezig met inclusiviteit omdat mijn projecten vaak erg persoonlijk zijn.
Ik ga vaak, van begin tot einde van een project, door een proces waarbij ik interessante gesprekken heb met mensen, of realisaties heb waarbij ik dingen weer vanuit een andere perspectief ga bekijken en nieuwe dingen leer over hoe andere mensen het leven ervaren.
TTM: Dus als persoon ben je er toch altijd wel een beetje mee bezig. Heb je ook een idee hoe we de kunstwereld inclusiever zouden kunnen maken?
N: Ik denk dat er veel manieren zijn, het belang van het leren te communiceren is daar een voorbeeld van. Door middel van communicatie kunnen we nieuwe perspectieven leren, begrijpen en toepassen. Door oprecht vanuit je hart te kunnen spreken, het ego opzij te leren zetten en luisteren naar een ander zal daarbij erg veel helpen meer compassie te voelen.
Daarnaast is het denk ik belangrijk om te kijken naar welke manieren we gewired zijn te denken volgens de maatschappij, media en opvoeding. Het helpt om kritisch naar bepaalde gedachtegangen te kijken en jezelf af te vragen waarom je zo denkt. Jarenlang zijn we getraind om bepaalde gedachtegangen aan te nemen, dus het ontleren daarvan is iets wat je zelf kunt doen. Niet altijd even makkelijk, maar oefening baart kunst.
Wil je meer weten over Naomi? Volg haar op instagram!
Sundayscroll #190 wie is Teya Kepila
Zondagen zijn niet alleen voor uren Netflixen in bed, kunstuitjes en slow mornings, maar ook voor onze wekelijkse Sunday Scroll. Hierin lichten we speciaal voor jou een vrouwelijke kunstenaar uit. Deze week met keramist Teya Kepila.
Toen Teya veertien jaar oud was kreeg ze een baan in een biologische smoothiewinkel in Californië en dat opende de poorten naar gezondheid voor haar. Ze leerde veel over superfoods en high vibes. Op de middelbare school volgde Teya drie jaar keramiek lessen. Deze ervaringen hebben onbewust de basis gelegd voor haar werk van vandaag.
Teya maakt met de hand gemaakt stukken die geschikt zijn voor dagelijks gebruik in de vorm van servies of vazen. Ze verwerkt veel liefde en betekenis in haar stukken, elk kunstwerk is uniek op hun eigen manier. Teya gebruikt natuurlijke elementen van het leven, aarde, lucht, water en vuur, om iets perfect imperfect te maken
Teya moedigt een boodschap van mindfulness aan die voortkomt uit een holistische benadering van het leven. Met klei als medium gebruikt ze de zorgvuldig uitgebalanceerde kunst van de elementen van de aarde om de kracht van kleine positieve gewoontes voor een gezonder leven uit te drukken.
Naast het delen van functionele keramiek, verspreidt ze een boodschap van bewustzijn voor mentaal, fysiek en spiritueel welzijn via alle sociale media. Teya zorgt ervoor dat haar online community een veilige plek is om kwetsbaarheid te beoefenen en deelt echte momenten van haar reis naar geestelijke gezondheid om zo een diepere relatie met zichzelf te ontwikkelen. Ze werkt zorgvuldig samen met merken die op één lijn liggen met haar community. Zo heeft ze samengewerkt met Nutribullet, die bekend staat om zin krachtige blenders.
“Mijn persoonlijkheid droeg vroeger veel perfectionisme en verwachtingen met zich mee, en ik heb het gevoel dat een maker zijn – vooral met zoiets onvoorspelbaars als klei – me uitdaagt als persoon en de liefde die ik voor mezelf heb versterkt.” – Teya Kepila
Meer weten over Teya Kepila? Volg haar op instagram!
Het is tijd voor verandering en meer inclusiviteit.
In 2018 organiseerden we onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn zij nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in deze reeks: onze feministische beldate. Deze week spreken we met Lola Edobor! Zij staat ook bekend als DJ onder de naam Lola Edo, en is co-eigenaar van de queer bar Pamela in Amsterdam.
TTM: Hi Lola! Jij begon in 2020 bar Pamela in Amsterdam, kan je daar iets meer over vertellen?
L: Zeker! Samen met Samuel King, Jochem Doornbush en Carlos Valdes ben ik bar Pamela begonnen. Pamela is een bar speciaal voor de queer community. Twee maanden voor corona begon gingen we open, dit had niemand zien aankomen. Maar omdat er veel behoefde was naar een locatie zoals Pamela ontstond er al heel snel een sterke community die ons steunde op iedere manier mogelijk, de community bleef opdagen en maakte bijvoorbeeld gebruik van onze take out. Onze community heeft Pamela tijdens de coronatijd echt in leven gehouden. Inmiddels zijn we nu alweer een jaar volledig geopend!
TTM: En hoe is bar Pamela onstaan?
Ik kwam er al op jonge leeftijd achter dat ik op vrouwen viel, en zocht een plek waar ik uit kon gaan en mezelf kon ontdekken. De enige opties waren eigenlijk gay bars of lesbische barretjes, en daarmee kom je al snel uit op de Reguliere Dwarsstraat, maar deze straat representeert de queer community totaal niet in mijn ogen. Daarnaast is deze straat ook helemaal niet veilig of inclusief.
Pamela is ontstaan uit het idee dat ik een bar wilde opzetten die qua muziek, vibe en aankleding bij mij paste, en dan speciaal voor de queer community. Ik wilde een plek creëren waar iedereen zichzelf kan zijn zonder aangestaard te worden. Een veilige ruimte waarin iedereen zichzelf kan zijn en ontdekken. Het nachtleven is er om je te verzetten tegen de dag, en je dagelijkse rol even te laten gaan. Mensen kleden zich meestal anders in het nachtleven, maar het verschil is denk ik, dat sommige queer mensen zich ook in het dagelijks leven zo kleden en eer geen spraken is van ‘een rol’. Voor hen ben ik Pamela begonnen, zodat ze niet alleen snachts maar ook overdag een veilige plek hebben om volledig zichzelf te kunnen zijn.
TTM: Wat fijn dat Pamela deze vrijheid en veiligheid biedt! En hoe hou je die veilige sfeer in stand?
L: Eerst wilde ik niet werken met een deurbeleid, omdat dit meteen een erg exclusieve sfeer geeft. Maar het doel van Pamela is om een plek te creëren voor de queer community waar nog geen veilige plek voor was. Ik merkte dat het lastig was om dit doel te bereiken zonder deurbeleid. We hebben een best kleine ruimte dus die reserveren we nu speciaal voor de queer community. Als je alleen komt voor de leuke lichtjes, hebben we daar helaas geen ruimte voor. Er zijn genoeg leuke barretjes in Amsterdam, maar voor de queer community is helaas nog niet overal een veilig plekje. Gelukkig is er bijna altijd begrip voor wanneer we dit uitleggen aan mensen bij de deur.
TTM: Je zet je enorm in voor de queer community en een gelijke plek voor hen, maar hoe denk je eigenlijk over feminisme?
L: Ik zie mezelf eigenlijk helemaal niet als een activistisch persoon, maar ik ben activistisch in mijn eigen bubbel. Ik spreek ik me hierin zeker uit. Ik denk dat ik me ook eerder uit in mijn acties dan mijn woorden.
Ik ben heel feministisch opgevoed door mijn moeder. Zij vond het erg belangrijk dat mijn zus en ik leerden om sterk en onafhankelijk te zijn. Ik merk dit ook aan hoe wij nu in het leven staan. Ik zal altijd mijn eigen geld willen verdienen en zelfstandig en onafhankelijk willen zijn.
TTM: En merk je wel eens ongelijkheid in je werk nu?
L: Helaas wel. De wereld waarin wij leven is grotendeels ingericht door en voor de witte man, en dat merk ik als bruine vrouw met (dread)locks. Ik moet bijvoorbeeld bijna altijd uitleggen aan mensen dat ik de eigenaar ben van Pamela. Zelfs wanneer ze komen voor een meeting met de eigenaar, en ik de enige in de ruimte ben.
Ik vraag me vaak af hoe de wereld eruit had gezien als vrouwen vanaf het begin evenveel macht en kansen hadden gekregen als mannen. Hier kunnen we nu niks meer aan doen, maar het wordt tijd voor verandering en meer inclusiviteit.
TTM: En hoe denk je dat we meer inclusiviteit kunnen creeren?
L: In Amsterdam kunnen we sowieso al meer inclusiviteit creeren door niet alle macht te leggen bij een kleine groep mensen. Zo zijn bijna alle nachtclubs en horeca gelegenheden in de handen van dezelfde groep mensen. Hierdoor is er weinig diversiteit en inclusiviteit in de horeca en het nachtleven. Niet alleen op het gebied van eigenaren en management, maar ook op gebied van het aanbod van clubs en barren. Het zou veel beter zijn voor de diversiteit om de macht te verdelen over een grotere groep mensen met verschillende culturen, identiteiten en stijlen. Dit maakt niet alleen de kansen voor iedereen eerlijker, maar zorgt ook nog voor een veel diverser en inclusiever nachtleven.
Wil je meer weten over Lola Edobor en Bar Pamela? Volg haar dan op instagram!