Heb je wel eens in de Kruidvat gestaan om iets gênants te moeten kopen en dat je dacht: ‘ik kan wel zeggen dat het voor een vriendin is, maar ja, daar geloven ze natuurlijk geen zak van’, en dat je vervolgens dus maar besluit om die nepvriendin te nepbellen in de Kruidvat, om aan haar te vragen welk merk zwangerschapstest ze wil hebben, en of het huismerk ook goed is (alsof je óóit iets anders zou kopen dan het huismerk), en dat de leugen dat je het ‘voor je vriendin’ moet halen nu bijna niet meer ontkend kan worden door de medewerkers van de Kruidvat want ja, jij hebt daar staan bellen bij die zwangerschapstesten en je moet wel heel ziek in je hoofd zijn als je helemaal de moeite doet om een neptelefoontje te plegen, alleen maar omdat je niet wil dat het Kruidvatpersoneel doorheeft dat jíj degene bent die een zwangerschapstest nodig heeft?
En stel je voor, hè, dat je dus een zwangerschapstest moet halen, dat is één ding, maar dat als ie positief zou zijn, je niet eens weet wie degene is die jou heeft bezwangerd. Omdat er meerdere mogelijkheden zijn. Omdat je bedpartners elkaar overlappen. Zo. Echt kut! Gênant! Stel je voor!
En als je thuis bent zit je te denken, je leven te overpeinzen (spoiler alert: het gaat niet super), balend dat je blijkbaar niet stoer genoeg bent om gewoon een zwangerschapstest te halen en daarbij schijt te hebben aan iedereen om je heen, en je vraagt je af of, als je zwanger bent, je het aan géén van de mogelijke vaders moet vertellen, of juist aan allemaal, want eerlijk is eerlijk: ze kunnen het allemaal zijn, maar hoe breng je dat in godsnaam, en is het niet gewoon beter om met je hypothetisch zwangere buik het land uit te vluchten en daar abortus te laten plegen en niemand erover te vertellen want dat is minder gênant?
Goed, ik moet zeggen: eigenlijk stelt zo’n zwangerschapstest zelf niet zoveel voor. Maar die paniek is een hardnekkige. En soms is ie ineens daar. Je bent nog niet ongesteld maar had dat wel moeten zijn, er is een condoom ergens gescheurd of vergeten (foei!), er is een morning-afterpil gehaald maar je was er een beetje laat mee, of je bent niet zo heel goed in het nemen van die dagelijkse pil. Of, en daar ken ik er ook genoeg van, je bent gewoon paranoïde aangelegd. Er zijn duizenden redenen voor een pregnancy-scare. Maar zodra die angst zich ergens heeft genesteld, is er één ding zeker: je komt niet van de zenuwen af tot je zo’n verdomde test hebt gehaald.
En dus ga je eerder weg van werk / cancel je een belangrijke afspraak / ga je er vandoor in de pauze van de les / sleep je jezelf het huis uit (bonuspunten voor je als je een zwangerschapstest haalt in een joggingpak met ongewassen haar, als de trash die je bent) en haal je de goedkoopste zwangerschapstest die je kan vinden (de duurdere worden alleen gehaald door het paranoïde type die ergens met de angst kampt dat de goedkope minder betrouwbaar is) en lees je 19 keer opnieuw welk tekentje ZWANGER betekent en welke HOERA-NIET-ZWANGER betekent, en dan begint eigenlijk het allermoeilijkste aan die hele test: plassen.
De zwangerschapstesten die ik zelf tot nu toe heb gedaan hadden allemaal slechts één druppeltje plas nodig. In de kit bevindt zich daar dan zo’n leuk mini pipetje waarmee je heel keurig een druppeltje plas op dat staafje kan deponeren. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb nog nooit in mijn leven geleerd hoe ik moet plassen op een pipetje.
En dus vraag je je dan af of je gewoon in je toiletpot kan plassen en dan daar uit het plas/spoelwater vocht kan opnemen met het pipet, maar eigenlijk vertrouw je het spoelwater niet helemaal en dus moet je op een externe bak plassen zodat je je plas in zijn puurste vorm kan opvangen, maar je hebt niet echt een handige plasbak en dus zit je daar dan ineens in je huiskamer op je hurken met een vershoudbak van de HEMA onder je doos geschoven maar je kan je plas niet zo goed richten en dus plas je een beetje op de vloer, maar ja wat zou het, jij moet misschien naar het buitenland verhuizen, en die vershoudbak kan je ook straks weggooien, wat jammer is, maar het is gelukt: je hebt wat dampende pis (zelfgemaakt!) opgevangen en je kan die domme pipet vullen tot de rand en dat minuscule druppeltje op die zwangerschapstest pleuren. En dan moet je even wachten. Einde verhaal. Althans, voor mij dan.
Ik heb nooit verder hoeven denken over die zwangerschapstest. Ergens weet ik diep van binnen heus wel dat ie negatief is. Maar soms heb je gewoon wat zekerheid nodig. Net zoals dat je zeker wil weten dat je puur plas voor het staafje gebruikt. Net zoals dat je zeker wil weten dat áls het verkeerd gaat, en je hebt je leven niet op orde want je hebt vanmorgen nog macaroni recht uit de pan gegeten, dat je het dan weg kan laten halen. Zoals dat je zeker wil weten dat dat door een bekwame arts gedaan kan worden. Zoals dat je zekerheid wil dat het allemaal netjes wordt afgehandeld. Gewoon, zekerheid. Helemaal niet zo gênant dus eigenlijk, zo’n zwangerschapstest.
Je kijkt naar dat staafje. Negatief. Dat scheelt.
