Het was een zonnige dag in Amsterdam-West toen ik met een paar vrienden in het park zat. Het onderwerp straatintimidatie kwam al snel ter sprake. Om de beurt deelden we onze nare ervaringen hiermee. We spraken er makkelijk over, alsof het iets normaals was. Maar de enige man die erbij zat, schrok ervan: hij wist niet dat we er zo vaak last van hadden.
De gemiddelde leeftijd waarop mensen met straatintimidatie te maken krijgen, is twaalf jaar. Toen ik dit voor de eerste keer hoorde, schrok ik. Straatintimidatie valt onder seksisme, dat houdt in: het discrimineren van mensen op basis van hun geslacht. Maar waar ligt de kern van het probleem? Kan het aan de opvoeding liggen? Of zal het te maken hebben met de puberteit, waar onder meer sprake kan zijn van groepsdruk in vriendengroepen?
Hoe je het ook went of keert: het vergrootglas ligt toch vooral bij de ongelijke machtspositie tussen vrouw en man, die er nog altijd is.
Hoe vaak gaan we nog horen dat vrouwen dingen als ‘je vraagt er echt om’ naar hun hoofden geslingerd krijgen? Een vriendin van mij vertelde dat ze hier zelfs zó klaar mee is dat ze tegenwoordig maatregelen treft. Ze werd telkens aangesproken in de sportschool -daarom doet ze nu telkens een trui aan, zodat ze ‘minder aandacht trekt’.
Belachelijk dat het nodig is natuurlijk, maar wel begrijpelijk dat ze het doet. Want met een beetje geluk blijft het bij naroepen, maar in de ergste gevallen leidt straatintimidatie tot seksueel geweld. Het is een sociaal maatschappelijk probleem.
Dit kan zo niet meer. Ondanks de vele organisaties die zich moedig inzetten voor dit belangrijke onderwerp, moet er ook bewustzijn gecreëerd worden bij mannen. Lees jij dit nu als man zijnde, probeer je dan eens te verplaatsten in de situatie en pas je gedrag alsjeblieft aan als dat nodig is. Laten we de straat voor iedereen veilig maken.
