Het festivalseizoen is in volle gang. Elke week is er wel een andere plek waar je kunt genieten van je favoriete muziek, terwijl je danst onder de brandend hete zon. Of in de stromende regen. Het blijft Nederland. Natuurlijk is dit reden voor blijdschap, máár er kunnen nog wel eens wat rotte appels rondlopen op die festivals. Ze zijn klaar om jouw weekend te verpesten met handen die ze niet bij zichzelf kunnen houden. Dit moet anders, vindt ‘No Thanks!’, een groep jonge vrouwen die zich inzetten om seksuele intimidatie tijdens concerten en festivals tegen te gaan.
TheTittyMag: Waarom zijn jullie No Thanks! gestart?
Mabel Zwaan: We hebben allemaal regelmatig last gehad van seksuele intimidatie tijdens concerten. We werden lastig gevallen, ongewenst aangeraakt of vocaal geïntimideerd. Eigenlijk legden we dat heel snel weer naast ons neer. Zo van ‘Oké, dat is gebeurd en nu gaan we weer verder met onze avond.’ Op een gegeven moment gebeurde het mij wederom voor de zoveelste keer. Ik had het erover met vriendinnen en eigenlijk was daar weer dezelfde conclusie: shit happens.
TTM: Wat willen jullie bereiken?
MZ: Uiteraard awareness creëren over seksuele intimidatie tijdens concerten en festivals. Maar ook vooral zorgen dat er handvaten zijn voor de mensen die het overkomt. Daarom zijn we constant bezig met mensen vertellen wat ze allemaal kunnen/moeten doen als het gebeurt.
TTM: Hoe is er gereageerd op het initiatief?
MZ: Eigenlijk heel positief! Er waren een heleboel mensen die zich erin konden herkennen en het ook wel eens mee hadden gemaakt. Zowel vrouwen als mannen. Ze begonnen ons zelfs verhalen op te sturen. Iedereen voelde zich opeens gehoord en serieus genomen. En we kregen ook een aantal reacties, oa. van een vriend van mij, van mensen die bij zichzelf te raden gingen. ‘Heb ik zelf ergens eens een keer iets gedaan wat niet helemaal in de haak was?’ Ze gingen hun eigen gedrag analyseren.
Door organisaties werden we aan het begin helaas nog niet zo serieus genomen. Verschillende poppodia en festivals zeiden: ‘Oh, maar wij krijgen anders nooit klachten. Dit gebeurt hier niet.’ Nu is dat gelukkig heel erg omgeslagen. We merken dat iedereen het serieus neemt en dat is heel cool.
TTM: Heb je zelf nog vaak last van intimidatie tijdens concerten?
MZ: Nou, ja, ik heb een heel raar verhaal. Ik was onlangs op een festival en ik had een heleboel van onze stickers meegenomen in mijn fanny pack. Op een gegeven moment was ik die half dronken aan het uitdelen aan iedereen. En tegelijk was ik aan het preachen over wat wij allemaal doen. Toen was er een jongen die super positief reageerde en zei dat hij de sticker zeker op ging plakken. Een vriend van mij zei tegen hem dat hij beter door kon lopen. Ik begreep er niks van, maar de volgende dag vertelde hij dat die gast, terwijl ik het aan het vertellen was, naar mijn borsten greep. Dus zelfs terwijl ik onze boodschap aan het verspreiden was gebeurde het.
TTM: Ga je daar nu anders mee om dan voor No Thanks!?
MZ: Absoluut! Normaal bevroor ik een beetje als het gebeurde. Of ik probeerde mezelf gewoon zo snel mogelijk te bevrijden uit de situatie, zonder er echt actief iets aan te hebben gedaan. Maar ik merk dat dit probleem bij mij en mijn omgeving heel erg ‘on top of our minds’ ligt. Je bent er onbewust toch actief mee bezig. Daardoor kun je sneller handelen en effectiever handelen.
TTM: Hoe denk je dat we (seksuele) intimidatie in de muziekwereld kunnen stoppen? Is dat haalbaar?
MZ: Stoppen is lastig. Het zijn altijd een paar rotte appels die zich niet kunnen gedragen. Als je ze erop aanspreekt, word je vaak gewoon uitgelachen. Ze voelen zich dus niet aangesproken als ze het woord seksuele intimidatie horen. De oplossing ligt daarom meer bij alle andere factoren die een rol spelen. Als het gebeurt moet iemand goed opgevangen worden door bewaking, vrienden, partners of het publiek. Houd elkaar in de gaten en schiet elkaar te hulp als je denkt dat het nodig is. Ik denk dat dat de beste oplossing is.
TTM: Wat hebben jullie tot nu toe bereikt?
MZ: Veel meer dan we 1,5 jaar geleden hadden gedacht. Het plan was oorspronkelijk om alleen posters te maken, om bewustzijn te creëren, en die op te hangen bij poppodia en festivals. Mede door alle media-aandacht is het dus veel groter geworden. We hebben eigen shirts uitgebracht, wat al heel cool is. Maar ze zijn ook door veel bekende mensen gedragen! En we hebben afgelopen september zelfs een campagne gelanceerd, in samenwerking met samen met Rutgers (kenniscentrum seksualiteit), VNPF (Vereniging Nederlandse Poppodia en Festivals) en Celebrate Safe. ‘Ben je oke?’ ging heel erg over anderen te hulp durven schieten. Durf te vragen. De posters hingen overal, zelfs op Best Kept Secret en Pinkpop!
TTM: Wat is jullie volgende stap?
MZ: Dat is lastig, omdat we dit dus allemaal naast studies en fulltimebanen doen. Daardoor kunnen we er niet altijd de hoeveelheid tijd, energie en vooral geld insteken die we zouden willen. Maar we willen binnenkort in ieder geval weer nieuwe merch uitbrengen. We merken namelijk toch dat dat wel heel belangrijk is. En we zijn bezig met het kijken naar subsidies, de campagne verder uitrollen en natuurlijk in de media op blijven treden om ook op die manier onze boodschap te verspreiden.
TTM: Studeren, werken én No Thanks. Is het soms niet teveel?
MZ: Het is veel. Zeker aan het begin. Er kwamen zoveel vette dingen op ons af! Je wil gewoon alles aangrijpen en daar heb ik ook best wel een klap van gevoeld. Maar we halen hier wel enorm veel voldoening uit. Als ik ergens een poster zie hangen of iemand zie lopen met onze button, krijg ik echt een adrenalinekick. Het is dat duwtje om weer door te gaan.
Wil je nou meer zien en horen van No Thanks!? Neem dan vooral een kijkje op hun Instagram– of Twitteraccount!