Dit jaar word ik 39 en dit jaar vecht ik voor het eerst van m’n leven een wedstrijd. Ik ga de ring in voor een bokspartij. Een heuse wedstrijd, met echte klappen. Iets dat ik vóór mijn 40e gedaan wil hebben.
Voor Tittymag ga ik je maandelijks meenemen in het proces dat hier aan voorafgaat.
Wat me bezielt?
Tja, ik ben een sucker voor een uitdaging en toen ik na een miniscule portie groepsdruk bedacht dat ik wel zin had in focus en een doel heb ik me opgegeven voor de selectie.
Ik moet nog veel leren, maar ik merkte dat het me ligt. En dit te doen als vrouw, dat voelt zo ontzettend krachtig.
In de afgelopen acht jaar deed ik wel eens een zaktraining boksen of kickboksen maar dat is een leuke manier om aan je conditie te werken; die zak heeft geen gezicht, geen gevoel, die zak slaat niet terug.
Mijn interesse komt niet uit de lucht vallen uiteraard. Als zesjarig meisje keek ik met grote ogen alle Rocky films en ik was er zelfs zo weg van dat mijn jongste broer me een paar bokshandschoenen voor m’n verjaardag gaf.
Toen hij later op kickboksen ging en ik dit niet mocht van m’n moeder, bond hij een matras om een paal op zolder en leerde me een paar moves. We speelden soms en zo sloeg mijn onbesuisde tienervuist hem meer dan eens een bloedneus. Even wat anders wel hoor, nu is er techniek en zijn er regels, maar dat spel van toen helpt me nu om niet bang te zijn.
Het traject naar zo’n eerste partij is mentaal en fysiek confronterend. Ook weet ik terwijl ik dit schrijf nog niet zeker hoe lang mijn traject zal zijn, omdat dit afhangt van hoe snel ik me ontwikkel. Ik geef deze periode álles om zo snel mogelijk zo goed mogelijk te worden. Extreme focus.
Als volwassene iets nieuws leren is goed voor het brein, kan veel voldoening geven en brengt eigenwaarde. Maar iets doen wat je nog niet echt kan, iets dat soms pijn doet, iets dat je regelmatig op je plek zet, dat is een harde spiegel.
Desalniettemin geniet ik me de ballen uit de broek. De spanning die ik voel voor een sparles is hinderlijk, maar het tóch gaan, het tóch doen, nieuwe stukken van mezelf ontdekken, dat voelt als pure winst.
De ene keer voel ik me een sukkel en moet ik bijna huilen als ik feedback krijg, het andere moment voel ik me Laila Ali.
Het is zo’n ontzettende reis; het voelen van al die emoties, de bloedneuzen, m’n blauwe oog, een ander moeten slaan, de gesprekken met andere vrouwen die meedoen, ik heb me in de afgelopen twee en een halve week denk ik meer ontwikkeld dan in de afgelopen twee jaar.
Voor nu voel ik ontzettende levenslust. Ik heb zoveel zin om hier goed in te worden en om een absolute topconditie te bereiken!
Van nature ben ik niet bijzonder geduldig met leerprocessen (mijn moeder zegt dat ik dat als kind al had) en soms voelt het als een lange weg die ik te gaan heb, maar dan besef ik hoeveel ik in twee weken heb geleerd, van praktisch scratch. Dan barst ik uit elkaar van opwinding.
Wordt vervolgd in alle gevallen.
Door onze Tittymag columnist Marije Boomsma
