Ik zit in week zes van het niet normaal naar werk gaan, een ander ritme (terwijl ik probeerde om mijn ritme te behouden), dagen niet bewegen, mood swings en soms vergeten de pil te slikken en dit dan net aan herinneren. Dit zijn rare tijden, laat staan dat je hiervoor al de gedachte had dat je in een rare tijd van je leven zat.
Ik wil nu niet overgaan op een dagboekverhaal over hoe ik de afgelopen weken ben omgegaan met de quarantaine. Nee, maar ik ga het wel hebben over hoe andere chronische klachten zich hierdoor weer verder hebben ontwikkeld. Je gemoedstoestand verandert, je hebt een andere houding aangenomen, je bank is ineens ook je werkplek, je lunch is elke dag hetzelfde (besparen), je bent je telefoon dit keer echt zat en je motivatie is niet meer te zoeken in andere hoeken van je huis (waar je yogamat al meerdere keren heeft gelegen). Zen is het helemaal niet. Vakantie in eigen huis, zouden velen het kunnen noemen, maar ik blijf liever gewoon bezig.
Mijn onderrug trekt het heel slecht en mijn darmen zijn niet mijn beste vrienden geweest.
Met Senneblad thee (wat je maar maximaal 10 dagen mag gebruiken) heb ik mijn verstoppingen gelukkig nog op gang gekregen; en ik moet enorm opletten met wat ik eet.
En dan zul je denken: hoe kan dat nou? Je zou gewoon elke dag kunnen trainen, een stukje kunnen gaan fietsen en als het moet verse groenten halen. Dit klopt, maar doe jij dat zelf wel dan? Ik probeer dit voornamelijk te doen, maar het leven hè, soms staat dat ook in de weg.
Het gaat ook om een connectie met lichaam en geest. En helaas kan stress en onrust veel kwaad aanrichten in je lichaam. Ook zijn wij als mens heel veilig en blij met onze standaard routines: naar werk gaan, een sportles volgen, je vriendinnen zien, veel lachen, elkaar vasthouden, op avontuur gaan en genieten van je vrijheid. Dit zorgt, net als een HIIT les, voor je dagelijkse endorfine; en dus ook voor minder gevoel bij chronische pijn. Als je deze activiteiten niet volledig kan ondernemen, dan kom je nooit tot dat punt dat je chronische klachten minder ervaart of er dus ook even niet over na hoeft te denken. De afgelopen weken sluipen ze er weer langzaam in.
Door constant het gevoel te hebben dat je opgesloten zit in je eigen huis, kom je ook weer jezelf tegemoet. Een skype-sessie met mijn fysiotherapeut of voicenotes met motiverende speeches, doen helaas niet het tovertrucje waar ik op had gehoopt. Ook had ik al 3 weken geleden weer een galreiniging moeten doen. Ik wil er niet teveel op ingaan, dat zal ik de volgende keer doen. Maar een galreiniging is voor mijn galstenen (die kunnen ontstaan bij vrouwen door hormonale veranderingen in het lichaam). Nogmaals, dit is niet bewezen maar een indicatie. En het komt dus ook best vaak voor bij vrouwen die hormonale klachten hebben, maar geen last hebben van overgewicht en/of andere redenen waardoor galstenen normaal gesproken kunnen ontstaan. Nou, deze galreiniging is dus ook nog steeds niet gebeurd en elke week zet ik me er weer toe, maar het lukt me niet.
Het zijn uiteindelijk allemaal gedachtes en illusies die ontstaan zijn door angst en onzekerheid, door deze klap van veranderingen. Maar het duurt ook even voordat je deze weer onder controle hebt. Aan de ene kant heb ik ‘geluk’ dat mijn chronische pijnklachten mijn alarmbelletjes zijn en ik meteen kan handelen op basis van wat ik voel. Het is dan wel altijd net even te laat, maar ik blijf volhouden dat zolang je het probeert, je altijd tegen jezelf kunt zeggen dat je ermee bezig bent.
Als tip wil ik iets meegeven voor als je thuis veel op ongeschikte stoelen aan het werk bent: de kaars-houding met een bolster, voor je onderrug (hormonale klachten). Het is een simpelere versie van de shoulder-stand en zorgt ervoor dat je onderrug meer ondersteund wordt. Zo kan er toch wat ‘release’ ontstaan als je rugklachten hebt. Combineer dit met de cat en cow-pose om iets meer ruimte te maken in wervels. Ondersteboven yogahoudingen zijn ook altijd goed voor stress en relieve.
