Van de paashaas tot het monster dat je komt opeten als je niet je kamer opruimt

Vorige week zat ik lekker met mijn koptelefoon te werken en ik liet Spotify zijn gang gaan. Doe ik wel vaker, de mini robotjes muziek voor me laten uitkiezen. Heerlijk. En soms krijg je dan nummers die je nooit meer wilt horen, of vind je je favoriete nieuwe artiest. Wat ik niet had verwacht was al mijn jeugdtrauma’s die muzikaal door mijn oren gesmeten werden. Ik heb het over het liedje Older van zangeres Sasha Sloan. Apart van het feit dat ik nog nooit wiet heb gerookt is dit het liedje dat ik nodig had toen ik ongeveer acht jaar oud was. Sloan beschrijft een fenomeen waar ik zelf achter moest komen en ik iedereen adviseer ter harte te nemen: ‘je ouders zijn ook maar mensen’.

En nee, dit wordt geen jank column over mijn jeugd. Hoe vaak ik ook ‘internaat in de buurt van Amsterdam’ heb gegoogled toen ik jong was. Dit gaat over ouder worden, en ouder worden. Heb je weleens de zin ‘later als ik groot ben krijg ik kinderen’ gezegd? Ik niet. Ik heb heel lang gedacht dat ik geen kinderen zou krijgen, en dat vond ik prima. Vanaf de eerste Sinterklaas Baby Born reclame werd me erop gewezen dat dat een keuze zou zijn. Dat ik ‘ja’ of ‘nee’ kon zeggen. Maar ik ben er nooit vanuit gegaan dat mijn lichaam baby’s zou kunnen maken.

Misschien had ik gewoon zo’n laag zelfvertrouwen dat het doorsijpelde in mijn biologie, maar ik zie mezelf liever als een realist. Misschien werd ik wel verliefd op iemand die al kinderen had. Dan hoefde ik het niet zelf te doen. Misschien kreeg ik wel per ongeluk een kind. Ik heb het woord ‘ongelukje’ altijd al naar gevonden. Je kan er allemaal Xenos-niveau uitspraken op gooien als ‘cadeautje van het universum’ en ‘ongepland maar niet ongewild’. Leuk voor op een bakplaat.

Maar nu ben ik vierentwintig, al bijna vier jaar getrouwd, en zou ik het niet erg vinden om kind te krijgen, als mijn lichaam dat een goed idee vindt. Toen ik die knop omdraaide dacht ik aan mijn ouders. Hoe zij mij ‘kregen’, en ik dat nooit een goed idee had gevonden. Als je de mama-papa loterij niet wint is het heel makkelijk om je ouders de schuld te geven. Zij hebben je in de wereld gebracht, minst wat ze hadden kunnen doen is het een beetje gezellig houden, toch? Ouders lijken als kind zo magisch. Ze zijn zo lang, en ze weten zo veel. Alles wat zij zeggen, is meteen waarheid. Van de paashaas tot het monster dat je komt opeten als je niet je kamer opruimt.

Ik was heel lang boos op mijn ouders, maar hoe ouder ik word hoe meer ik me besef dat ze hebben gedaan wat zij toen dachten dat het beste was. Het is nu heel makkelijk om commentaar te leveren op dingen die je toch niet terug kunt draaien, of om ouders de schuld te geven van je eigen domme gedrag. Maar ik wil mijn kind graag met dat idee opvoeden. Dat ik het ook niet weet. Dat als ik misschien een keer ruzie heb met papa, dat komt omdat papa en mama andere dingen denken. Dat er niet één manier bestaat om iets op te lossen. En kusje op de wond neemt de pijn niet weg, en het monster in je kast gaat je later niet motiveren op tijd belastingaangifte te doen.

Misschien voelt de Nederlandse taal ook die dubbele laden. Het heet namelijk hetzelfde. Ouder worden. Van een kind, of door tijd. In het Engels zeg je niet nadat je een kind hebt gekregen. Ik word ‘older’. In het Nederlands heeft ‘ouder’ wel die dubbele betekenis. Ik ben nu ouder, maar heb nog geen kinderen. En als ik het geluk heb ‘ouder’ te worden, voed ik ze graag op met het idee dat ik het ook allemaal niet weet. Als ze maar gelukkig zijn met wat ze aan me hebben.

Ik sluit graag af met een stukje uit de songtekst van Sloan, die voor mij de relatie die ik, nu ik ouder ben, heb opgebouwd met mijn ouders. Een soort relatie die ik ook graag zou hebben met mijn toekomstige kind, niet als vorm van traumaverwerking, maar als wederzijds respect.

The older I get the more that I see
My parents aren’t heroes, they’re just like me
And loving is hard, it don’t always work
You just try your best not to get hurt
I used to be mad but now I know
Sometimes it’s better to let someone go
It just hadn’t hit me yet
The older I get

Er is geen test die je moet maken voordat je een kind kan krijgen. Geen praktijkexamen. Soms is het een ongelukje, of een cadeautje, of een wonder. Hoe je het ook wil noemen. Het is er, en het wordt met de seconde ouder.

Gerelateerd

Scroll #19 wie is Lara Schnitger?

De dagen zijn niet alleen bestemd voor urenlang scrollen door TikTok of Insta in bed, maar ook voor een goede dosis scrollen door Kunst! Daarom lichten we speciaal voor jou iedere week een kunstenaar uit. In deze editie staat de kunstenaar Lara Schnitger centraal. Van textiel tot performance, alles om

Lees meer »

 ‘Het moeten absoluut geen colleges worden, kunst is van iedereen.”

In de VPRO Gids vertellen Cathelijne Blok en Paul Rem over hun nieuwe podcast Maffe Meesterwerken, waarin ze wekelijks een bijzonder kunstwerk en het verhaal erachter bespreken. Van Catharina de Grote tot Cindy Sherman – elke aflevering duiken ze in kunststromingen, geschiedenis en idiote verhalen. Blok, oprichter van The TittyMag, brengt een

Lees meer »

Waar staan we nu echt?

Hoe staat het met de positie van vrouwelijke kunstenaars in musea en op kunstbeurzen? Worden de spelregels van de kunstmarkt herschreven? Tijdens deze inspirerende Art Talk neemt onze oprichter en kunsthistoricus Cathelijne Blok je mee in een gesprek vol prikkelende vragen en nieuwe inzichten. Ze gaat in gesprek met: Samen

Lees meer »

How to survive goede voornemens!

Een grote tip van een ervaringsdeskundige Het is 1 januari als ik dit schrijf en ik ben net wakker geworden op een bank. Niet in m’n eigen kots en tussen de flessen gelukkig 😉 Misschien had je vandaag een andere start en werd je krokant en ergens in de middag

Lees meer »

Maffe Meestwerken

In deze nieuwe podcastserie, Maffe Meesterwerken voor Omroep MAX nemen kunsthistorici Paul Rem en Cathelijne Blok je mee langs iconische kunstwerken en de personen die ze zo bijzonder maken. Van het levend kunstwerk Mathilde Willink in het beroemde portret van Carel Willink, tot Judith en Holofernes van de Italiaanse kunstenaar Artemisia Gentileschi. Deze

Lees meer »

Dat proces voelt bijna magisch.

In 2018 organiseerden wij onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn die feministen nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij

Lees meer »

Scroll #18: Wie is Lavinia Schulz?

Op een foto, genomen tijdens een kunstfestival in Hamburg in februari 1922, staat een stel. Men vermoedt dat Lavinia Schulz (1896–1924) en Walter Holdt (1899–1924) daarop te zien zijn, hoewel dit niet met zekerheid te zeggen is. Als het inderdaad zij zijn, is dit de enige bekende foto waarop ze

Lees meer »

The Titty Platform

Currently by invitation only. Still think you're the right fit?