Hoe inclusief is de kunstwereld nu? En wat moet nu eens echt veranderen? Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeuren, conservatoren tot galeriehouders. Deze week: Visueel artiest en reiki beoefenaar, Naomi He-Ji!
TTM: Hi Naomi jij bent visueel artiest en veel bezig met spiritualiteit! Je bent druk bezig met van alles, hoe zou je jezelf en je werk omschrijven?
N: Dat klopt, ik ben een visueel artiest en ik hou mij veel bezig met intuïtie en het onbekende/”spiritualiteit”. Daarin interesseren mij de onderwerpen die gelinkt zijn aan identiteit en seksualiteit. Wanneer ik aan een nieuw project of onderwerp begin, kijk ik voor ieder project individueel wat voor medium ik er bij vind passen en er het liefst bij gebruik.
TMM: Jouw recentste expo, does this feel familiar, was een prachtige combinatie van jouw leven, persoonlijkheid en creativiteit! Zou je iets meer kunnen vertellen over het werk en wat de gedachten erachter is?
N: Een groot deel van mijn leven heb ik het gevoel dat ik nergens helemaal thuis ben, en tegelijkertijd overal. Om dit beter te kunnen begrijpen ben ik in mijn eigen familie gedoken en heb ik gekeken hoe mijn Nederlandse familie met mijn Koreaanse familie verbonden werd. Deze verbinding ben ik, als een soort brug, in het midden. Het project bestaat uit een grote fotocollage en twee video’s.
Het is een visuele representatie van de chaos in mijn hoofd, waarin ik letterlijk, figuurlijk en metaforisch de Nederlandse familie en Koreaanse familie met elkaar in verbinding breng.
Door die verbindingen te maken en dieper in het concept van familie te graven, probeerde ik rust in mijn hoofd te krijgen. Met behulp van dit werk heb ik mijn stukje identiteit als ‘brug’ tot een eigen plek getransformeerd, een soort eiland, waar ik me thuis kan voelen.
TTM: Wat een prachtig doel om doormiddel van kunst rust te vinden en een plek te creeren waar je thuis voelt! Jij kan dus goed je ei kwijt in kunst, maar wat betekent kunst precies voor jou?
N: Kunst maken is voor mij een vorm van zelfexpressie, een stem, uitlaatklep en therapie. Als ik me emotioneel beladen voel of als ik bepaalde trauma’s of schaduwen in me aan wil gaan, zoek ik een manier om het aandacht te geven of te laten stromen. Vaak helpen kunst, muziek of dans als tools om die journey aan te gaan als een vorm van therapie.
TTM: En vind je dat de kunstwereld inclusief genoeg is?
N: Ik denk dat er de afgelopen jaren wel langzaam wat dingen zijn veranderd of in ieder geval in beweging zijn gezet. Ik zie dat er pogingen gedaan worden om de kunstwereld inclusiever te maken. Alleen geloof ik niet dat de kunstwereld daardoor inclusief is geworden.
Inclusiviteit gaat niet om bepaalde gemarginaliseerde groepen wat vaker het podium te geven, het gaat veel dieper dan dat. De kern, het middelpunt, de mindset, het hart en de ziel moeten ook inclusiever zijn. Dus niet alleen de mensen die kunst maken maar ook alles eromheen, van mensen die kunst evenementen organiseren tot de mensen met de meeste macht die het voor het zeggen hebben, maar ook de mensen die kunst kopen en waarderen hebben invloed op de inclusiviteit van de kunstwereld. En ik geloof dat er nog heel veel gedaan kan worden op dat vlak.
TTM: En probeer je zelf ook inclusiviteit te verwerken in je kunst?
In mijn eigen projecten ben ik veel bezig met het helen van mijn trauma’s of moeilijkheden waar ik tegenaan loop in mijn leven. Ik probeer in het proces van mijn werk veel te reflecteren en te leren over mezelf en de wereld om me heen. Ik ben niet altijd even bewust bezig met inclusiviteit omdat mijn projecten vaak erg persoonlijk zijn.
Ik ga vaak, van begin tot einde van een project, door een proces waarbij ik interessante gesprekken heb met mensen, of realisaties heb waarbij ik dingen weer vanuit een andere perspectief ga bekijken en nieuwe dingen leer over hoe andere mensen het leven ervaren.
TTM: Dus als persoon ben je er toch altijd wel een beetje mee bezig. Heb je ook een idee hoe we de kunstwereld inclusiever zouden kunnen maken?
N: Ik denk dat er veel manieren zijn, het belang van het leren te communiceren is daar een voorbeeld van. Door middel van communicatie kunnen we nieuwe perspectieven leren, begrijpen en toepassen. Door oprecht vanuit je hart te kunnen spreken, het ego opzij te leren zetten en luisteren naar een ander zal daarbij erg veel helpen meer compassie te voelen.
Daarnaast is het denk ik belangrijk om te kijken naar welke manieren we gewired zijn te denken volgens de maatschappij, media en opvoeding. Het helpt om kritisch naar bepaalde gedachtegangen te kijken en jezelf af te vragen waarom je zo denkt. Jarenlang zijn we getraind om bepaalde gedachtegangen aan te nemen, dus het ontleren daarvan is iets wat je zelf kunt doen. Niet altijd even makkelijk, maar oefening baart kunst.
Wil je meer weten over Naomi? Volg haar op instagram!
