Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeuren, conservatoren tot galeriehouders. Deze week: kunstenaar Lisa van Oosten.
Hoe is jouw passie voor kunst ontstaan?
’’Ik ben opgegroeid met creativiteit. Mijn vader is architect en mijn moeder is stadsgeograaf, dus van jongs af aan zijn kunst en architectuur een groot deel geweest van mijn leven. Ik ben zelf heel lang opzoek geweest naar een medium dat bij mij paste. Ik had vroeger al de drang om van alles te creëren zo maakte ik kleding, verdiepte ik mij een tijdje in het ontwerpen van meubels en mocht ik met mijn vader mee naar het kantoor om maquettes te fabriceren. Rond mijn achttiende ging ik voor het eerst schilderen, toen besefte ik dat dit medium het voor mij is. Onderhand heb ik me meer verdiept in de verschillende vormen van beeldende kunst; dit vind ik ook erg interessant. Zo heeft mijn passie voor kunst zich kunnen ontwikkelen. Ik wil kunst altijd om mij heen hebben, ik wil kunst ervaren.’’
Schilderen en beeldende kunst hebben het meest invloed op jou gehad, hoe is dat zo ontstaan?
’’Voor mij is schilderen anders dan bijvoorbeeld kleding maken en ontwerpen, wat ik voorheen een langere tijd had gedaan. Je kan alle kleding maken die je wilt, maar het blijft kleding; de uitkomsten blijven beperkt. Maar met schilderen en beeldende kunst kan ik elk onderwerp behandelen, je kan alles uitwerken hoe jij het wilt en er zijn geen grenzen. Toen ik begon met schilderen kwam ik erachter hoe goed ik mijn ei hierin kwijt kon.
In jouw kunst komt voornamelijk naaktheid in terug, vanwaar deze keuze?
’’ Het voelde niet als een keuze. Toen ik jonger was zat ik niet lekker in mijn vel, ik weet nog de keren dat ik op bed lag, mijn nachtlampje vulde mijn kamer met warm roze licht. Het voelde dan alsof ik verdronk in mijn gevoelens en gedachten, en overspoeld werd door de energie van het roze licht. Dit wilde ik vast leggen, ik besloot om mezelf te tekenen in deze toestand. Ik vond dit zo’n bijzonder proces- ik had van iets heel moeilijk iets heel moois kunnen maken. Vanaf dat moment ontvlamde er een vuurtje in mij vanaf toen begon ik met het tekenen en schilderen van (naakte) lichamen. Dit wilde ik graag delen met het publiek daarom begon ik mijn kunstwerken te delen op Instagram. Vanuit hier kreeg ik opdrachten van anderen die graag zichzelf geportretteerd wilde hebben op het doek. Vaker kreeg ik de opmerking van hen dat zij op deze manier anders naar hun lichaam konden kijken. Zelf ervaarde ik dit ook, want heel lang heb ik met een onvriendelijk oog naar mezelf gekeken en het afbeelden van mijn eigen lichaam hielp mij mezelf te accepteren.
De laatste tijd ben ik wat minder bezig met het afbeelden van naaktheid. Toch blijft het een thema binnen mijn projecten, ook in mijn laatste project worden er wel lichamen afgebeeld. Het menselijk lichaam in mijn kunst is nu een instrument om verhalen af te beelden.´´
De acceptatie over naaktheid in kunst is verschillend, sommige ruimtes verwijderen zelfs werken omdat er naaktheid in voor komt. Wat vind jij hiervan?
’’Ik vind het zo vervelend dat deze schilderijen soms worden verwijderd. Ik snap dat je geen soft porn taferelen wilt blootstellen aan kinderen. Maar blote schouders en decolletés worden nu ook gezien als iets wat niet kan, omdat we zo’n taboe leggen op naaktheid. Het censureren op sociale media en het weghalen van schilderijen waarin naaktheid in terugkomt belemmert de normalisatie van het menselijk lichaam.’’
Voorheen stond je bekend als kunstenaar Antonia Gadez, gebruikte je deze artiesten naam omdat naaktheid nog niet helemaal werd geaccepteerd? In hoeverre gaf deze naam jou kracht?
’’Ik was al een tijdje aan het schilderen en ik kwam op een punt dat ik mijn creaties aan de wereld wilde laten zien. Op jonge leeftijd begon ik al met het schilderen van naakten maar ik voelde mij onbewust bezwaard om dit te delen door de verwachtingen van de maatschappij. Deze verwachtingen gaven mij vroeger het gevoel dat naakt niet buiten de slaapkamer gezien mag worden. Het onderwerp van mijn kunst voelde als een soort taboe, maar ik was wel trots op mijn creaties. Ik wilde een volgende stap zetten binnen mijn carrière als kunstenaar en dat betekende voor mij om mijn kunst te tonen aan het publiek. Ik besloot om mijn werken anoniem te posten op Instagram. Dit gaf mij de kracht om vrij te zijn in het schilderen.
Ik heb vijf jaar met deze pseudoniem gewerkt, pas een halfjaar geleden heb ik de naam Antonia Gadez laten vallen. Vanaf nu gebruik ik mijn eigen naam, Lisa van Oosten. Antonia, voelde op een gegeven moment als een ‘brand’, natuurlijk overlapte er kenmerken met Antonia en mij, maar ik voelde een disconnect tussen mij en mijn kunst. Dit knaagde enorm! Toen ik de naam Antonia Gadez liet vallen, viel er een last van mijn schouders; ik voelde mij weer vrij in mijn kunst.’’
6 januari is jouw expositie ‘La Terra Trema’ geopend in bij Bar Bario in Amsterdam. Kun je ons wat meer vertellen over deze tentoonstelling?
’’Ik exposeer daar met twee andere kunstenaars genaamd Tuï Mae Riebeek en Rosalynn van Hummel. Onze kunst heeft best veel raakvlakken dus we wilden graag iets met z’n drieën doen. De eigenaar van Bar Bario heeft ons uitgenodigd om bij haar te exposeren over eco-feminisme. Dit gaf mij een kans om meer te leren over dit thema. Eco-feminisme is alles omvattend, onderwerpen zoals; kapitalisme, seksisme komen in deze stroming voorbij.
Vanuit ons eigen interpretatie hebben we het thema verwerkt in ons werk. Ik heb zelf een drieluik opgehangen in de ruimte. Het kunstwerk wat ik heb gemaakt heet: All My Girls Like To Fight. Het afgelopen jaar heb ik mijzelf verdiept binnen het thema eco-feminisme, ik heb ontzettend veel gelezen over dit thema. Op basis van mijn onderzoek heb ik het drieluik gemaakt.
Mijn creatie is een vechtscene tussen enerzijds de personificatie van moeder natuur en de vrouw, en anderzijds de personificatie van het kapitalisme, kind van het patriarchaat.
Ik wil met mijn kunstwerk geen voorgekauwde mening meegeven aan het publiek, mede omdat ik zelf ook nog in mijn onderzoeksfase zit binnen dit thema. Ik zou graag willen dat het publiek gaat nadenken over deze stroming, dat ze met elkaar hierover in gesprek gaan. Want iedereen heeft er mee te maken, bewust of onbewust.’’
Dit weekend is het laatste weekend dat je de tentoonstelling ‘La Terra Trema’ kunt bezoeken. Het is zeker een must visit! Voor meer informatie over de tentoonstelling klik dan hier.!
Op de hoogte blijven van Lisa van Oosten? Neem dan gerust een kijkje op haar Instagram!