Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we met Marian Duff, directeur van pop-up museum OSCAM en medeoprichter van het MAFB. Hoe ziet de kunstwereld er volgens haar uit op het moment?
The TittyMag: Hoe zou je je werk beschrijven?
Marian Duff: Ik ben onafhankelijk curator en ondernemer in de mode- en kunstwereld en een ondernemende directeur. Ik werk onder andere voor het Amsterdam Museum, Museum Van Loon, MAFB en het Open Space Contemporary Art Museum (OSCAM).
TTM: Wie is eigenlijk jouw favoriete kunstenaar? En waarom?
MD: Dat is een lastige vraag, maar ik denk onder andere Marcel Pinas. Hij woont en werkt in Suriname en ik vind hem bijzonder, omdat hij enerzijds ondernemer is en anderzijds kunstenaar. Hij doet het gewoon beide. Ook heeft hij het Contemporary Art Museum in Moengo opgezet. Hierbij betrekt hij heel intensief de lokale bewoners, wat ik heel bijzonder vind. En als kunstenaar grijpt hij veel terug naar zijn roots. Dat vind ik heel mooi om te zien.
TTM: Hoe inclusief is de kunstwereld op dit moment dan volgens jou?
MD: Als ik kijk naar kunstenaars zelf, gaat het steeds iets beter. Maar als ik zie hoe de kunstwereld omgaat met makers met een diverse achtergrond, dan vind ik het allemaal nog te weinig, te minimaal en te onzichtbaar.
TTM: Waaraan merk je dat?
MD: Ik merk het aan de verschillende tentoonstellingen en programma’s die worden ontwikkeld. Je ziet daar, voor en achter de schermen, heel weinig mensen van kleur. Ik herken mezelf bijna nergens in wat ik zie, terwijl dat wel zou moeten. Ik vind het een gemiste kans; en ik denk ook niet dat dit anno 2019 in het ‘multiculturele Nederland’ zou moeten kunnen.
TTM: Hoe zouden we ervoor kunnen zorgen dat de kansen voor iedereen in de kunst gelijk zijn?
MD: Ik denk dat er, letterlijk en figuurlijk, ruimte vrijgemaakt moet worden. Zowel voor als achter de schermen moet er verandering plaatsvinden. Dit houdt in: bij de mensen die werken in het kunstveld op directieniveau, managementniveau én uitvoerend niveau. En de witte commissies zouden zwarter moeten worden. Zij bepalen namelijk onder andere waar al het geld naartoe gaat en dus hoe deze wereld eruit zou moeten zien.
TTM: Voel je een druk op je schouders om een bepaalde groep te vertegenwoordigen?
MD: Wat ik lastig vind, is bijvoorbeeld dat ik best wel veel verzoeken krijg om voor publiek te spreken over inclusiviteit en diversiteit. Wekelijks zit mijn mailbox vol. Vaak ben ik de enige persoon van kleur die in het panel zit. En ik vind: één is geen. Enerzijds voel ik wel de noodzaak om te vertellen wat ik doe en wie ik ben. Maar anderzijds word ik er ook heel moe van en denk ik: why again? Dat spanningsveld vind ik lastig. Als ik het gevoel heb dat ik misschien kan zorgen voor een kleine verandering, zeg ik weleens ja. Maar ik wil niet opgetrommeld worden om te praten over, ik wil spreken als Marian Duff, de professional. Ik ben geen token en weiger een token te zijn.
TTM: Op welke manier ben je hiermee bezig in je werk?
MD: Mijn doel en passie is om meer zwarte curatoren, productieleiders, ondernemers, modevormgevers et cetera, de gelegenheid te geven om zich te ontwikkelen. Hierdoor hoop ik ervoor te zorgen dat de volgende generatie beter past bij hoe de samenleving eruit ziet.
Wil je meer zien of weten van Marian? Check dan haar Instagram!
