Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we met de Franse fotograaf en director Hélène Mastrandreas. Hoe ziet de kunstwereld er volgens haar uit op het moment?
The TittyMag: Wie ben je en wat doe je als kunstenaar?
Ik ben Hélène en ik ben fotograaf en director. Ik heb animatie gestudeerd aan Les Arts Deco in Parijs. Ik houd heel erg van Visual Art, ik ben nu fotograaf en direct daarnaast ook vaker (muziek)video’s.
Momenteel ben ik bezig met een documentaireserie over hoe we ons lichaam presenteren op Instagram en hoe we als het ware een avatar van onszelf creëren op het platform.
Mijn werk is erg geëngageerd maar dat komt heel natuurlijk uit mezelf. Ik ben bezig met wat mij interesseert en mijn visie op seksualiteit, vrxuwen en gemarginaliseerde groepen.
TTM: Op welke manier ben jij bezig met de female gaze?
De female gaze komt heel natuurlijk naar voren in het werk wat ik maak. Ik ben er niet heel bewust of geforceerd mee bezig.
We zijn in onze huidige maatschappij zo bezig met de male gaze: hoe vrouwen zichzelf zien, hoe ze eruit willen zien, wanneer ze zich sexy voelen etc.
Ik, als fotograaf, vind het belangrijk om te visualiseren wat ík zie en hoe ik de vrouw zie die ik fotografeer. Dus niet gezien vanuit de blik van een man en zijn verlangen.
Een mooi voorbeeld voor mij is het boek Sula van Toni Morrison. Dit boek draagt voor mij de mystiek, diepte en duisterheid van de vrouw uit.
Ik zie vrouwen als een soort goddelijkheid. Zo heb ik de vrouwen ook neergezet in mijn project Ahegao.
TTM: Kun je wat vertellen over dat laatste project ‘Ahegao’?
In Hentai worden de gezichten van plezier Ahegao genoemd. Het idee is om Ahegao uit Hentai (dat zijn gezichten met uitgestoken tong) te gebruiken om vrouwelijk genot op een toegewijde en delicate manier op te roepen. Hentai is namelijk een porno-genre dat super male gaze georiënteerd is. Door een “male gaze” -esthetiek te gebruiken, pas ik jouissance opnieuw toe als een onderwerp van verlangen!
In de serie wil ik verschillende figuren van vrouwelijkheid vertegenwoordigen. Daarom vroegen we elk model een bijvoeglijk naamwoord en een kleur te kiezen om hun plezier te vertegenwoordigen. De vrxuwen/personen die zijn afgebeeld in dit project voldoen niet aan de geldende norm, je zou zelfs kunnen zeggen dat ze een beetje ‘vreemd’ zijn.
Ik kwam op het idee voor deze serie omdat ik geïnteresseerd ben in de vertegenwoordiging van vrouwelijke seksualiteit maar ook dankzij de pagina @clit.test die de vertegenwoordiging van vrouwelijk plezier in de audiovisuele sector promoot en dankzij het liedje WAP van Cardi B.
Bekijk hier het project Ahegao op Vimeo.
TTM: Wie zijn jouw favoriete kunstenaars of inspiratiebronnen?
Ik ben enorm fan van fotograaf Petra Collins. Ze heeft net als ik een ‘vreemde’ visie en probeert ook een soort gevoel vast te leggen dat alleen vrouwen kunnen uitdragen. Een soort mystiek.
Ik houd ook heel erg van het werk van Judy Chigaco en Franse illustrator Pénélope Bagieu. Vaak raak ik ook erg geïnspireerd door de vrxuwen en modellen die ik fotografeer.
Laatst ontdekte ik Julia Serano. Zij is een transvrouw en haar boek over het zijn van een transvrouw is enorm inspirerend. Ze legt heel mooi uit dat je als (trans)vrouw feminien kan zijn, zonder dat we het doen voor mannen of de male gaze. Dat we als vrouw onafhankelijk kunnen zijn.
TTM: Hoe inclusief is de kunstwereld volgens jou?
Ik denk dat veel kunstenaars de kunstwereld nog niet inclusief genoeg ervaren maar mijn mening is dat je als (vrouwelijke) kunstenaar luid genoeg moet zijn. Vooral bijvoorbeeld via sociale media. Je kunt daarin je eigen bubbel/community vinden en creëren. Die community kan inclusief zijn als je je mening goed uitdraagt.
Desondanks merk ik wel dat het je in de kunstwereld makkelijker afgaat en dat je serieuzer genomen wordt als je een man bent.
“Speak loud enough and people will listen to you!”
TTM: Op welke manier kunnen we de kunstwereld inclusiever maken volgens jou?
Binnen de wereld waar ik zelf werk, fotografie en film, kunnen we beginnen met het kiezen van een inclusieve cast. Maar ook het team waarmee je werkt. Ik werk zelf bijvoorbeeld met veel vrouwen maar het is voor anderen binnen de kunstwereld wel een reminder om eens vaker met vrouwen te werken. Mensen van kleur, trans mensen maar ook invalide.
Naar mijn mening zijn nog opgeleid genoeg over dit soort zaken omdat er niet genoeg vertegenwoordiging is (in de media). Je moet jezelf echt dwingen om dit soort dingen in je systeem te krijgen.
Ik ben zelf ook bezig met het inclusief maken van de kunstwereld door op bovenstaande zaken te letten: ik laat zien van wat en wie ik houd. Ik visualiseer wat voor mij geldt als ‘normaal’.
Met het kiezen van mijn modellen, ben ik altijd bezig met een inclusief beeld te creëren. Dit doe ik echt al onbewust dus ik ben er niet geforceerd mee bezig.
Ook geïnspireerd door het werk van Hélène? Volg haar hier op Instagram of neem een kijkje op haar website!
