Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we met kunsthistoricus en museoloog Femke Hameetman. Hoe inclusief is de kunstwereld momenteel volgens haar?
The TittyMag: Wie ben je en wat voor werk doe je?
Femke Hameetman: Ik ben Femke Hameetman en werkzaam als Hoofd Educatie en Programmering bij het Mauritshuis in Den Haag. We hebben een fantastische collectie van voornamelijk schilderijen uit de zeventiende eeuw, zoals het Meisje met de parel.
Ik ben kunsthistoricus en museoloog en werk al jaren in de museumwereld, in het verleden in Kunsthal Rotterdam, Naturalis en nu in het mooie Mauritshuis in Den Haag. In het Mauritshuis houd ik me bezig om met mensen in en buiten het museum, de collectie, het gebouw en de verhalen erover zoveel mogelijk mensen te verbinden.
Naast mijn opleiding en werk heeft waterpolo me gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb jarenlang die sport beoefend; zowel op topniveau als op recreanten niveau. Ik heb twee kinderen Roos (16) en Mats (12). Ik ben getrouwd met Evert-Jan en ik voed ook zijn kinderen op: Okke (15) en Max (17). Het is een gezellig huishouden van Jan Steen bij ons thuis dus!
TTM: Je wordt vrijwel dagelijks omringd door kunst, heb je zelf een favoriete kunstenaar?
FH: Ja, die heb ik zeker. Op werk en thuis heb ik werk van Marlene Dumas, waar ik als student heel lang voor heb gespaard. Het werk genaamd Portrait of A Young Nelson Mandela (Would you trust this man with your daughter) gaat over uitsluiting en racisme. Het herinnert me elke dag daaraan.
Ik ben ook heel blij dat ik elke dag mag kijken naar het werk van Erica Scheper, Kiek Haket, Stang en Niels Broszat.
Er zijn ook veel kunstenaars die ik volg en waar ik hoop nog eens werk van te kopen. Zo ben ik dol op het werk van Hans op de Beeck – daarvan moest ik huilen. De augmented reality kunst van Dennis Rudolph vind ik ook gewéldig en fotograaf Ilvy Njiokiktjien volg ik ook al een hele tijd. Ik heb een tijdje de persfotografie wedstrijd de Reizende Zilveren Camera verzorgd, waaraan zij meedeed en ook won. Ook het werk van fotograaf Newsha Tavakolian volg ik al jaren, een geweldige fotograaf!
Daarnaast ontdek ik via TittyMag veel nieuwe kunstenaars, dat vind ik heel tof!
TTM: Je werkt zelf in de kunstwereld, hoe inclusief ervaar jij die?
FH: Ik werk met veel lieve en attente mensen maar tegelijkertijd denk ik dat er nog veel werk aan de winkel is. Oprecht naar elkaar luisteren, ook als het niet zo leuk is om aan te horen. Af en toe beslissingen nemen die tegen de stroom ingaan en anderen dan alleen jezelf een podium geven, of je echt in de ander verplaatsen en niet alsmaar zeggen ‘ík heb daar geen last van’. Daar kunnen we (mezelf inclusief) echt wel beter in worden!
Niet alleen in de kunstwereld trouwens, op heel veel plekken zouden we nog wat meer ruimte kunnen maken om het met z’n allen fijner te hebben. De grotere groep versus de kleinere. Ik en de ander. Ik ben jaren bezig geweest om op de basisschool van mijn kinderen duidelijk te maken dat wat ze van werkende moeders vragen, niet meer van deze tijd is.
Ik ben soms misschien wat naïef, maar ik blijf hopen op verbinding en vriendelijkheid. We zijn allemaal mensen en we verschillen eigenlijk in heel veel opzichten niet zo van elkaar. In mijn beleving is het zo toevallig dat we er zijn als mensheid en nog toevalliger dat we zijn geboren. Waarom zou daarom de een beter zijn dan de ander?
TTM: Op welke manier kunnen we de kunstwereld inclusiever maken?
FH: Zoals ik hiervoor al zei: naar elkaar luisteren, beslissingen maken die tegen de stroom ingaan en ook anderen een podium geven. Maar ook vragen blijven stellen zoals: wat voor een systemen bestaan er die inclusiviteit moeilijk maken? En wat houden we stand met welke redenen? Waarom gebruiken we woorden als kwaliteit en wat bedoelen we er mee? En wat betekent het om een veilige omgeving te scheppen op werk? Allemaal vragen waar we soms wel de antwoorden op weten en niet altijd bereid zijn om iets mee te doen.
TTM: Voel je een ‘druk’ om een bepaalde groep (bijvoorbeeld vrouwen) te vertegenwoordigen met het werk dat je doet?
FH: Ik voel geen grote druk eigenlijk, ik wil het vooral zelf graag. Ik heb een dochter, dat maakt het doel heel duidelijk. Ik wil dat zij het gemakkelijker heeft. Mijn oma was actief in de vrouwenbeweging, dus je kunt wel stellen dat het in mijn familie zit. Mijn moeder was vroeger een van de weinig werkende vrouwen met een eigen auto in mijn omgeving. Het is soms wel zwaar en complex. Ik voel daarnaast wel druk in veranderingsprocessen.
FH: Ik voel geen grote druk eigenlijk, ik wil het vooral zelf graag. Ik heb een dochter, dat maakt het doel heel duidelijk. Ik wil dat zij het gemakkelijker heeft. Mijn oma was actief in de vrouwenbeweging, dus je kunt wel stellen dat het in mijn familie zit. Mijn moeder was vroeger een van de weinig werkende vrouwen met een eigen auto in mijn omgeving. Het is soms wel zwaar en complex. Ik voel daarnaast wel druk in veranderingsprocessen.
TTM: Ben je zelf bezig met het inclusiever maken van de kunstwereld?
FH: Ik doe mijn best. Door te luisteren, te onderzoeken, en mezelf te verplaatsen. Ik hoorde Ineke Sluitter van de KNAW in het Marathoninterview bij de VPRO zeggen dat het binnen de wetenschap belangrijk is om jouw feedback te organiseren. Dat is in de tijd waarin we leven in mediabubbels voor iedereen belangrijk. Daarom zorg ik voor mensen in mijn omgeving die kritisch zijn op wat ik doe en volg ik veel verschillende mensen op social media. Ik lees veel en ga regelmatig naar musea en theatervoorstelling die net buiten mijn natuurlijke interessegebied liggen.
FH: Ik doe mijn best. Door te luisteren, te onderzoeken, en mezelf te verplaatsen. Ik hoorde Ineke Sluitter van de KNAW in het Marathoninterview bij de VPRO zeggen dat het binnen de wetenschap belangrijk is om jouw feedback te organiseren. Dat is in de tijd waarin we leven in mediabubbels voor iedereen belangrijk. Daarom zorg ik voor mensen in mijn omgeving die kritisch zijn op wat ik doe en volg ik veel verschillende mensen op social media. Ik lees veel en ga regelmatig naar musea en theatervoorstelling die net buiten mijn natuurlijke interessegebied liggen.
Als je op een plek werkt waar je kunt leidinggeven en de koers kunt bepalen is dat proces van feedback en buiten de bubbel stappen nog belangrijker, vind ik. Maar ik wil mezelf uiteraard ook blijven bevragen. Ik was jong in de jaren ‘80 en ‘90 – daarin deed ik en zei ik dingen die ik nu echt niet meer zou doen of zeggen. Dat kan alleen als je blijft luisteren en bereid bent om deels (mee) te veranderen. Voor mij is dat onderdeel van leven.
Bovendien heb ik vier kritische pubers in huis die me af en toe iets uitleggen wat ik niet snap of me ook heel hard uitlachen. Dat houdt me ook wel nederig…ha, ha!
