Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeurs en conservatoren tot galeriehouders. Dit keer spreken we met filmmaker Lena Visser.
TTM: Hoe zou jij jezelf omschrijven als maker?
Lena: “Ik zou me ten eerste omschrijven als filmmaker. Ik volg een filmopleiding aan de HKU en studeer dit jaar af. Als filmmaker zou ik mezelf omschrijven als iemand die graag op een magisch realistische of sprookjesachtige manier verhalen vertelt. Waar ik voornamelijk mee bezig ben, zijn thema’s als tijd en vergankelijkheid. Ik vind thema’s rond tijd heel interessant: eerste ontmoetingen, maar ook afscheid nemen van elkaar, groeien, terugkijken naar je jeugd en vooruitkijken naar later. Eigenlijk is dat ook hoe ik ben als persoon. Ik ben enorm nostalgisch en ik hou van herinneringen maken door fotografie en film, maar ook dingen opschrijven en terugdenken. Ik doe dat altijd op een kleurrijke, vrolijke en sprookjesachtige manier.”
TTM: Waar ben je de laatste tijd mee bezig geweest?
Lena: “Ik hou van de manier waarop kinderen dingen bekijken, dat gaat ook weer samen met het nostalgische. Ik hou van de blik van kinderen op de wereld: het avontuurlijke, het spontane en het onbevangen in het leven staan.”
TTM: Waar ben je de laatste tijd mee bezig geweest?
Lena: “Ik ben sinds september 2020 bezig met mijn afstudeerfilm. Ik werk daarnaast normaal gesproken ook bij Ricardo is Hard, een art directie studio waar ik filmsets bouw. Maar dat staat nu even op pauze, omdat al mijn aandacht naar mijn afstudeerfilm gaat.
Mijn afstudeerfilm zit in datzelfde thema van terugkijken naar mijn jeugd. Daarbij is het een extra bijzonder project, omdat het de eerste keer is dat ik zoiets groots maak. Het voelt alsof ik aan het begin sta van iets groters: afstuderen en daarmee het ‘grotemensenleven’ ingaan en mijn carrière als filmmaker beginnen. Het is een heel mooi proces, maar ook enorm spannend.”
TTM: Wat maakt dat je dat zo spannend vindt?
Lena: “Dit is de eerste keer dat ik mezelf als filmmaker laat zien aan de wereld. Voor de film werken we met veel groepen, zoals CineCrowd voor onze crowdfunding campagne. Ik probeer nu veel contact te leggen met anderen, zodat zoveel mogelijk mensen de film uiteindelijk gaan zien. Ik laat mezelf opeens zien aan iedereen. Het is een gek idee dat heel veel mensen mijn verhaal nu in hun mailbox hebben zitten en daar iets van kunnen vinden…Maar aan de andere kant is dat ook wel erg gaaf. Ik ben blij dat ik mezelf nu kán laten zien, dat voelt goed.”
TTM: Wie zijn jouw inspiratiebronnen?
Lena: “Voor het film maken zijn mijn grote inspiratiebronnen de Australische filmmaker Baz Luhrmann en zijn partner en productie-ontwerper Catherine Martin. Buiten film, als het gaat om mij als mens, is mijn moeder toch echt mijn allergrootste inspiratiebron. Heel cheesy, maar het is echt zo en dat weet zij ook. Ze is echt een geweldige vrouw, zo empathisch en zacht. Haar liefdevolle en zorgzame karakter vind ik erg bijzonder in een wereld waarin je zo vaak moet knokken.”
TTM: Hoe inclusief is de kunstwereld volgens jou?
Lena: “Ik vind de kunstwereld op dit moment nog niet heel inclusief. In ieder geval, niet in Nederland. Ik denk dat het de laatste jaren voor vrouwen wel beter is geworden, maar ik denk dat de kunstwereld voor veel andere groepen nog niet genoeg openstaat. Ik denk dat het komt doordat kunst nog een elitaire toon kan hebben. Dat komt ook door de oorsprong van kunst, vroeger was het echt voor de mensen die welvarender waren en de luxe hadden om ermee bezig te zijn. Kunstscholen zijn dat elitaire gevoel ook nog niet kwijtgeraakt. Mijn opleiding is bijvoorbeeld een HBO-studie, kost redelijk wat geld en is heel wit. Dit geldt voor de meeste kunstscholen; en dat is jammer. Het bijzondere van kunst is juist dat het therapeutisch kan werken en een middel is voor zelfexpressie. Dat zou voor iedereen mogelijk moeten zijn.”
TTM: Op welke manier kan de kunstwereld inclusiever worden?
Lena: “Ik denk dat het belangrijk is dat kunst niet altijd uitgevoerd moeten worden vanuit een economisch belang. Voor veel kunststudenten ligt die druk erg hoog: ik moet hier mijn werk van maken en ik moet er geld mee verdienen. Ik denk dat als we dat idee hooghouden met elkaar, het voor heel veel mensen geen optie wordt om kunst te gaan maken.
Ik kom uit een gezin waarin mijn ouders mij in mijn keuzes steunen, mij naar een kunstschool laten gaan en mij ook financieel op kunnen vangen. En ik denk dat die optie er voor veel gezinnen niet is; en dat ouders (begrijpelijk) aansporen om studiekeuzes te maken die meer financiële mogelijkheden bieden. Dat is het elitaire, zo wordt kunst iets voor hele rijke mensen die zich het kunnen veroorloven. Dat is zo jammer. Zij zijn niet de enige die mooie dingen kunnen maken of bijzondere verhalen kunnen vertellen. Je mist veel perspectieven.”
TTM: Is het inclusiever maken van de kunstwereld een thema dat voorkomt in jouw werk?
Lena: “In dit project wel. Ik heb er bewust voor gekozen het verhaal te vertellen dat ik zelf graag wilde zien. Ik ben zelf biseksueel en ik heb vroeger die representatie gemist in films. Ik ben weinig vrouwenliefde tegengekomen, dus ik heb bewust bedacht dat ik dat in mijn afstudeerfilm wél wilde laten zien. Ik wil in mijn films de wereld waarin ik leef representeren. Ik denk dat ik nu aan het begin sta van mijn steentje daaraan bijdragen.”
Wil je meer weten over Lena’s afstudeerfilm Echo? Bezoek de Instagram- of Facebook-pagina!
