Er spoken miljoenen woorden door mijn hoofd, maar ik slaag er niet in ze te vertalen naar papier. Dagenlang staar ik als een zombie naar een leeg, wit computerscherm. Het lukt me niet om mijn vingers naar de toetsen te tillen. Alsof ze plotseling omgetoverd zijn tot bakstenen, zo zwaar zijn ze geworden.
Schrijven was altijd mijn uitlaatklep, maar tegenwoordig blijft alles binnen. Elk gevoel, elke gedachte en elke zin houd ik voor mezelf. Ik kan de energie die ik voorheen kreeg door het neerpennen van mijn ideeën, niet meer visualiseren. Het enige dat ik zie, is wat er niet is. Als ik tegen mezelf zeg dat ik me na afloop beter zal voelen, moet ik lachen. Geloof je het zelf?
Ik heb even rust nodig. Maar waar trek ik de lijn tussen uitrusten en simpelweg niet meer willen proberen? Wanneer luister ik naar mijn hoofd en in welke gevallen moet ik mijn hart het voordeel van de twijfel geven?
Ik zit in een tweestrijd. Het voelt alsof alle energie uit mijn lichaam is gezogen, maar hoe laad ik mezelf weer op? Doe ik dat door actie te ondernemen of juist even helemaal niets te doen? Hoe weet ik welke keuze de juiste is voor mij?
