Ik dacht altijd dat het glazen plafond niet bestond als je hard genoeg werkte, dat als je de kennis had echt wel iedereen naar je zou luisteren, dat je als vrouw vooral, of misschien zelfs alleen, mee mag doen als je het er volledig mee eens bent.
I was so wrong. Nee, niet altijd. Nee, niet in alle situaties, niet bij iedereen. Maar toch wat vaker dan me lief is, ben ik anderen aan het plezieren, omdat ik eieren voor m’n geld kies. Anders ben ik weer dat opstandig kind, ongesteld ofzo, die moet schreeuwen als brugman, schoppen, slaan, vechten en dan voor 30% wordt gehoord.
Het verbaast me altijd als ik met mannen hierover praat. Hoe zij niet doorhebben hoe vrouwen zich in bochten wringen om de mannen te plezieren terwijl ondertussen op subtiele wijze invloed uitgeoefend wordt. Want rechtstreeks onderhandelen, dat is aan dovemansoren gericht.
Waarom buigen we mee? Waarom spelen we dit spel? Waarom eisen we niet iedere dag onze plek, die we even goed verdienen, op? Waarom zitten er nog steeds 4 oude mannen elke zondag aan een tafel in een voetbalprogramma waar het nooit over voetbal gaat, maar waar wel elke minderheid in de maatschappij door het slijk wordt getrokken onder het mom dat heel veel mannen in Nederland dat vinden?
Ik ben hier om niemand anders te plezieren dan mijzelf. Jij bent hier om niemand anders te plezieren dan jezelf.
